Του Θανάση Σωτηρίου*

Λοιπόν, πολύ μας πρήξατε με το «μένω σπίτι» και δώστου «μένουμε σπίτι». Μένω στο σπίτι συνειδητά όπως συνειδητά βγαίνω και έξω. Βγαίνω για να κάνω τις απαραίτητες δουλειές, βγαίνω για να περπατήσω, ναι, βγαίνω και βόλτα – δεν ενοχλώ κανέναν και μάλιστα ούτε που πλησιάζω κανέναν τώρα ειδικά που βλέπω μια υστερία να εξαπλώνεται τριγύρω και τυλίγει τον κόσμο σαν κακιά ομίχλη. Βγαίνω και προσέχω τον εαυτό μου και τους άλλους – με ατομική μου ευθύνη - δε θα επιτρέψω όμως η δική μου ευθύνη να λειτουργήσει σαν άλλοθι της ευθύνης του κράτους. Υπάρχει μια κατάσταση που αρχίζει να κακοφορμίζει. Όλοι νομίζουν ότι είναι αποστειρωμένοι και όλοι νομίζουν ότι απειλούνται.

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός, αλλά βλέπω ότι άνθρωποι τόσοι και τόσο «καταναλωτικά κοινωνικοί» μέχρι τώρα – συμπεριφέρονται απαράδεκτα φοβικά με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Απέχθεια, στιγματισμό, καταγγελιομανία… Έτσι τον ωχαδερφισμό του «εμένα δε με πιάνει τίποτα ρε – ο άλλος ας πρόσεχε –τι να γίνει, να’ούμε…», τείνει να τον υπερκεράσει μια εξίσου χυδαία «υπευθυνότητα» και «εγρήγορση» - στοιχηθείτε και όποιος πάει να σαλέψει, βάλτε του στάμπα.

. Και μέσα σ’ όλη αυτή την ατομική υπερ-ευθυνη χάνεται η ανθρωπιά – χάνεται και ο όποιος έλεγχος του κράτους : πού είναι η ιδιαίτερη μέριμνα για ευπαθείς και τις ανάγκες τους ;– που είναι οι άστεγοι; – τι θα γίνουν οι έγκλειστοι πρόσφυγες;- θα μείνουμε με δημόσια υγεία τακτικώς χειροκροτούμενη και μόνο; - οι εργαζόμενοι και οι πληρωμές; - τι;…τι;…τι;… Και αυτό τροφοδοτεί πολλούς και ποικίλους μικρούς φασισμούς που δε θέλει και πολύ να ξεπεταχτούν και να κυριεύσουν – σαν ιοί κι αυτοί. Νομίζω πως πρέπει να διαφυλάξουμε οάσεις κανονικότητας πάση θυσία γιατί διαφορετικά ο ιός θα περάσει αλλά η αρρώστια θα μείνει…

*(Από το FACEBOOK)