ΠΗΓΗ: Δημήτρης Κωστάκος * - kosmodromio.gr
Αυτός ο Θεός που ανά τους αιώνες αποδίδεται σαν ένα αφράτο, γυμνοκώλικο αγγελάκι, είναι τσόγλανος. Μας κάνει να φουντάρουμε «στην αυταπάτη μέχρι τέλους και στην αλήθεια ως τη σταλιά».
Η παραίνεση «απολαύστε υπεύθυνα», δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε.
Μας ψιθυρίζει στο αυτί λόγια που επαναλαμβάνουμε ολόψυχα. Ακόμη κι όταν ο αποδέκτης τους, κλείνει την πόρτα πίσω του.
Ακόμη κι όταν ένα αδέσποτο «γεια σου» ή μια «καληνύχτα» διά παντός, κάνει την ψυχή να ουρλιάζει και το στόμα να σωπαίνει.
Τον τιμωρεί η μάνα του, η Θεά Αφροδίτη, με τρόπους που δεν ανήκουν στην σύγχρονη παιδαγωγική.
Με μάλωμα, ξυλιές στο κωλαράκι, με απαγόρευση εξόδου, με προσωρινή κατάσχεση των παιχνιδιών του.
Τόξο και βέλη, γιόκ.
Όμως, αυτός δε λέει να συμμορφωθεί.
Πάντα, ο χιλιάδων ετών μπόμπιρας, βρίσκει τρόπο να ξεμυτίσει.
Το happy end που μας έχουν συνηθίσει ταινίες και μυθιστορήματα, έγινε για κάποιους… «χάπι end» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αντέξουν.
Ξέπνοος «με το κεφάλι σου ψηλά και την ψυχή στα πόδια», όταν ο έρωτας καταλήγει ανεπίδοτος ή απορριπτέος. Όχι, στο τέλος δεν περνούν πάντα «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Παίζει σαδιστικά μαζί μας.
Εκεί που από την κορυφή μας ρίχνει στα Τάρταρα, εκεί που μας κάνει να ορκιζόμαστε ότι θα πάψουμε να πιστεύουμε σ’ αυτόν, σαν μικρός δυνάστης, σε άλλη στροφή της ζωής, μας κάνει να ορκιζόμαστε ότι πιστεύουμε σε αυτόν. Και μόνο.
Είναι αλαζόνας. Δεν φοβάται ότι θα τον ξεγράψουμε. Ο βωμός της λατρείας του σε αντίθεση που πολλούς άλλους Θεούς, θα είναι πάντα γεμάτος.
Με προσφορές που οικειοθελώς (και αφειδώς κάνουμε).
Με τα πιο σωστά μας λάθη, με ένα «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό».
Κι αυτός το χαίρεται . «Φόβους κι όνειρα, δειπνά προτού ραγίσει».
Όσο κι αν θωρακιστούμε, θα μας πετύχει με τα βέλη του.
Όσο κι αν προσπαθήσουμε να τον αγνοήσουμε, ο αλητάκος με το παιχνιδιάρικο χαμόγελο θα μας σκουντήσει. Από μέσα.
Όσο κι αν θυμώσουμε, πληγωθούμε ή πληγώσουμε, αυτός καθισμένος στην άκρη του δωματίου θα μας παρουσιάζει το τρέιλερ μιας ιστορίας αγάπης που γλίστρησε μέσα από τα δάχτυλά μας.
ΜΙΑ, ανεπανάληπτη ιστορία, στην οποία θα γυρίζουμε συχνά πυκνά, με όχημα τα γράδα, το μούχρωμα ή τις σταγόνες της βροχής.
Όταν τον έχουμε στη ζωή μας, παλεύοντας να αποφύγουμε ότι -κατά συνθήκη- «σκοτώνει τον έρωτα», αυτός θα μας κοιτάξει με θράσος βαθιά μέσα στα μάτια…
…και θα αυτοκτονήσει!
Για λίγο.
Όταν πάλι δεν τον αποζητάμε στην ζωή μας, αυτός θα έρθει με τσαμπουκά, απρόσκλητος.
Θα ξαφνιάσει, θα φουρτουνιάσει την ψυχή μας.
Σαν αποδιοπομπαίος τεχνοκράτης θα μας υποδείξει με τον πιο σκληρό τρόπο την καμπύλη Λαφέρ του έρωτα: Όπως και στους φόρους, έτσι και στην αγάπη όσο πιο εξαντλητικά ζητάς, τόσο υπάρχει κίνδυνος στο τέλος να μην μείνει τίποτα που να μπορείς να πάρεις.
Θα μας συστήσει την αριθμητική του έρωτα: Πώς 1+1 ισούται με ένα, αλλά και πώς 1+1 μπορεί να καταλήγει ακόμα και σε 3, όταν μιλάμε για καρδιές.
Θα αποδείξει το αξίωμα: «ό,τι πιότερο αγαπάμε, μας πληγώνει πιο βαθιά».
Τότε. Τώρα. Πάντα.
Γι’ αυτό είναι τσόγλανος. Αλλά, παραμένει Θεός.
Τότε. Τώρα. Πάντα.
