Γράφει η Όλγα Τσιλιμπάρη
Ένα μικρό διαμαντάκι, αντιπροσωπευτικό δείγμα των τεχνικών του θεάτρου-ντοκουμέντο και του θεάτρου της επινόησης, έξοχη απόδειξη της καλλιτεχνικής παραγωγής που βρίσκει τρόπους και ανθίζει μέσα στην άνυδρη νεοφιλελεύθερη έρημο της υποχρηματοδότησης για την ουσία και της απλόχερης προώθησης για τη δηθενιά: αυτό είναι η παράσταση της ομάδας DOC΄s Theatre του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας «Τηγκανά».
Ζωντανή, καλοκουρδισμένη παράσταση, απευθυνόμενη σε κοινό ηλικίας από την εφηβεία μέχρι τα βαθιά γεράματα, με γρήγορο βηματισμό και πιασιάρικο ύφος, με πινελιές σέβεντις- έιτις, χωρίς να ξεπέφτει σε μανιέρα ούτε στιγμή. Επιλογή θέματος που χτυπάει στο κέντρο της σύγχρονης μεταμοντέρνας σύγχυσης, κείμενο αιχμηρό, με άπειρες λαβές και προεκτάσεις, σκηνοθεσία και παίξιμο υψηλού επιπέδου, τόσο ως προς την ευσυνειδησία όσο και ως προς έμπνευση. Στη σκηνή, στη σκηνοθετική καρέκλα και στα παρασκήνια, άνθρωποι δικοί μας, της διπλανής πόρτας, συνάδελφοι και φίλοι. Μια θεατρική ομάδα με τα όλα της!
Με εκ πρώτης όψεως χιουμοριστικό αλλά στο βάθος πολυσύνθετο τρόπο, η παράσταση μάς καλεί να στοχαστούμε διαφορετικές όψεις ενός ζωτικού για όλους μας ζητήματος: της ανθρώπινης ανάγκης ( και του ονείρου) για φυγή / διαφυγή. Μας προτρέπει να σταθούμε μπροστά στα πρόσωπα, να αναμετρηθούμε με κατά συνθήκην ψεύδη και προφάσεις εν αμαρτίαις, προσωπικές και συλλογικές, και να αναρωτηθούμε αν, τελικά, είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Όλοι οι τηγκανάδες αυτής της κοινωνίας παρελαύνουν μπροστά μας, κατά συρροή και κατά περίπτωση, εαυτούληδες και βασανισμένοι, εμμονικοί και ψιλοχαμένοι, πονηροί και εύπιστοι, μοδάτοι και πολυκαιρνοί, άρχοντες και αρχόμενοι, αφεντικά και προλετάριοι, είτε ολοζώντανοι, μέσα στη θεατρική συνθήκη, είτε ως σκιές, αναφορές και μνήμες. Η αφόρητη κενότητα αρπακολλατζήδων δήθεν επενδυτών και επίδοξων γκουρού του λάιφ κόουτσινγκ έρχεται να συναντήσει τον θλιμμένο κυνισμό των απανταχού συμβιβασμενων, που απαρνήθηκαν, αργά και επώδυνα, το όνειρο για μια αξιοβίωτη ζωή. Οι κακοχωνεμένες μικρομεσοαστικές κακίες έρχονται να στοιχηθούν – και να αναμετρηθούν – με την αγωνιώδη πίεση, συνειδητή ή μη, την οποία ασκεί σε όλους μας η ανάγκη του νοήματος.
Νομίζω πως η παράσταση λιγότερο μας καλεί να διασκεδάσουμε, μολονότι ισχύει και αυτό, και περισσότερο μας προσκαλεί να αποστασιοποιηθούμε. Με τρόπο υπόγεια μπρεχτικό, μας βοηθάει να καθρεφτιστούμε στα έργα και τις ημέρες καθενός από τα πρόσωπα. Διευκολύνεται, έτσι, η πρόσβαση σε αυτογνωσία, προσωπική και συλλογική, εξού και η πικρή επίγευση που απομένει, μετά το γνήσιο γέλιο και την εξίσου γνήσια συγκίνηση.
Πολλά συγχαρητήρια, παιδιά, και σίγουρα περιμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο βήμα σας!
