«Ξέρετε ότι εμείς είμαστε αυτοί που αντιμετωπίσαμε στη ρίζα του το προσφυγικό πρόβλημα. Ξέρετε ότι εμείς είμαστε αυτοί που ενισχύσαμε τις Ενοπλες Δυνάμεις. (…) Αντιμετωπίσαμε με αποτελεσματικότητα τη μάχη του προσφυγικού προβλήματος. Μειώσαμε στο ελάχιστο τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές με πολύ σημαντικό αποτύπωμα σε όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου» (Κυριάκος Μητσοτάκης)

«Ο φράχτης είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου» (Κατερίνα Σακελλαροπούλου)

«Πρόκειται για μια ανθρώπινη τραγωδία, η οποία αποτυπώνει με τον πιο θλιβερό τρόπο την απελπισία όσων αναζητούν άσυλο στην Ευρώπη» (Αλέξης Τσίπρας)

Ενας Σύριος που ζει στις Βρυξέλλες έσπευσε στην Καλαμάτα ψάχνοντας τον 17χρονο γιο του.

Ο Μάλεκ, Σύριος κι αυτός, που εδώ και έξι χρόνια ζει στη Γερμανία, έσπευσε στην Καλαμάτα αναζητώντας τον 18χρονο αδερφό του Μοχάμεντ. 

Ο Μάριος, ένας ακόμη Σύριος, που ζει στην Κύπρο, έσπευσε στην Καλαμάτα αναζητώντας τον ανιψιό του που επέβαινε στο αλιευτικό θέλοντας να φτάσει στην Ιταλία.

Οι διασωθέντες από το τραγικό ναυάγιο της Πύλου είναι Σύριοι, Πακιστανοί και Αιγύπτιοι. Το αλιευτικό, ως γνωστόν, ξεκίνησε από το Τομπρούκ της Λιβύης. που βρίσκεται στην επικράτεια του διαβόητου στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, καλού φίλου της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οπως γράφει στη «La Repubblica» ο Ντανιέλε Ραϊνιέρι, ο Χαφτάρ ελέγχει τη διακίνηση προσφύγων από την Ανατολική Λιβύη, εκτός από τη διοικητική περιφέρεια του Μπουτνάν, που συνορεύει με την Αίγυπτο και πρωτεύουσά της είναι το Τομπρούκ. Ο ιταλός δημοσιογράφος αναφέρεται σε συνάντηση του Χαφτάρ με τη Μελόνι στη Ρώμη στις αρχές του Μάη, όπου ο Χαφτάρ «αποπειράθηκε να πουλήσει τον εαυτό του» ως ελέγχοντα τη διακίνηση από την Ανατολική Λιβύη. Οι φυλές της Μπουτνάν, όμως, δεν αποδέχονται την ηγεσία του Χαφτάρ και πραγματοποιούν μόνες τους τη διακίνηση.

Ο Σαντάμ Χαφτάρ, γιος και ορισμένος διάδοχος του Χαλίφα, διοικεί την Ταξιαρχία Τάρικ Μπιν Ζιγιάντ. Σύμφωνα με καταγγελία της Διεθνούς Αμνηστίας, στις 31 Μάη η Ταξιαρχία Τάρικ Μπιν Ζιγιάντ εισέβαλε στο Τομπρούκ, συγκρούστηκε με ντόπιους διαδηλωτές (ένα δεκατετράχρονο αγόρι σκοτώθηκε) και άρχισε να διαλύει τους ταρσανάδες όπου επισκευάζονταν σκάφη των φυλών του Μπουτνάν. Παράλληλα, εισέβαλε σε οικήματα όπου κρύβονταν πρόσφυγες και οδήγησε, υπό την απειλή των όπλων, περίπου χίλιους απ’ αυτούς, ξυπόλητους και μισόγυμνους κάτω από τον καυτό ήλιο, πίσω στα σύνορα με την Αίγυπτο.

Σύμφωνα με τον Ραϊνιέρι, «ο στόχος των Χαφτάρ είναι να αποκτήσουν το μονοπώλιο και να προτείνουν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ένα σύμφωνο για το μεταναστευτικό», που θα περιλαμβάνει χρήματα και πολιτική αναγνώριση για τους Χαφτάρ με αντάλλαγμα «τον τερματισμό της διακίνησης». Γι’ αυτό πήγε στη Ρώμη ο Χαλίφα Χαφτάρ και έγινε δεκτός από τη φασίστω Μελόνι. Αντιλαμβάνεται κανείς, λοιπόν, γιατί ολόκληρες οικογένειες δε διστάζουν να στοιβαχτούν σαν τσαμπιά από σταφύλια στα σαπιοκάραβα των διακινητών, φοβούμενοι πως δε θα έχουν άλλη ευκαιρία.

Δίνει πολλές λεπτομέρειες ο δημοσιογράφος της «La Repubblica», όμως εμάς μας ενδιαφέρει μια άλλη, σημαντικότερη πτυχή: γιατί οι Σύριοι καταφεύγουν στη Λιβύη για να μπορέσουν να μεταβούν στην Ευρώπη; Μιλάμε για μέλη οικογενειών που έχουν χωριστεί, όπως αποδεικνύεται από τους ανθρώπους που ψάχνουν τους συγγενείς τους στην Καλαμάτα. Δίπλα είναι η Τουρκία, γιατί δεν προσπαθούν να φύγουν μέσω αυτής; Πολλοί μπορεί να βρίσκονταν ήδη στην Τουρκία ως πρόσφυγες και να έκαναν ένα τεράστιο κύκλο για να φτάσουν στην Αίγυπτο και από εκεί να πάνε στην Ανατολική Λιβύη.

Το ίδιο ισχύει και για τους Πακιστανούς, που συνήθως προσπαθούσαν να περάσουν στο ευρωενωσίτικο έδαφος μέσω Τουρκίας. Από τη Λιβύη προσπαθούσαν να περάσουν στην Ιταλία οι πιο εξαθλιωμένοι πρόσφυγες της Υποσαχάριας Αφρικής, όχι Μεσανατολίτες και Aσιάτες.

Τα πράγματα δυσκόλεψαν ως αποτέλεσμα των παράνομων (από άποψη διεθνούς δικαίου) και κυρίως βάρβαρων μεθόδων καταστολής που χρησιμοποιεί η ελληνική κυβέρνηση στο Αιγαίο και στον Εβρο. Ο πρόσφυγας που θα μπει σε μια βάρκα με κατεύθυνση κάποιο ελληνικό νησί ή θα οδηγηθεί σε ελληνικό έδαφος από κάποιο πέρασμα του Εβρου, έχει ήδη καταβάλει στους διακινητές το μισό ποσό. Οι διακινητές είναι σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι. Αν ο πρόσφυγας φτάσει στον προορισμό του, θα πάρουν και τα υπόλοιπα λεφτά (υπάρχει ολόκληρο κύκλωμα εγγυήσεων που τους εξασφαλίζει), ενώ αν δεν φτάσει, δεν πρόκειται να του επιστρέψουν την προκαταβολή. Οταν στο Αιγαίο κυριαρχούν τα pushbacks και στον Εβρο κυριαρχεί η διαδικασία «σύλληψη-ξύλο-επαναπροώθηση σε τουρκικό έδαφος», αντιλαμβάνεστε ότι αναζητούνται άλλοι δρόμοι. Ετσι φτάνουν οι Σύριοι και οι Ασιάτες στη Λιβύη. Κάποιοι συμπατριώτες τους, κάποια στιγμή, κατάφεραν να φτάσουν στην Ιταλία, οπότε η ανάληψη του όποιου ρίσκου, ακόμη και του μέγιστου, γίνεται μονόδρομος.

Από τη μια η «Ευρώπη φρούριο», που δε βλέπει ανθρώπους αλλά «εισβολείς», από την άλλη κυκλώματα διακίνησης, που δε βλέπουν ανθρώπους αλλά χρήμα, και στη μέση οι πρόσφυγες, τα μόνιμα θύματα. Με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα φτάσουν στον προορισμό τους (κι ας χρειαστεί να δουλέψουν χρόνια μόνο για να πληρώσουν το κόστος της διακίνησης). Τα συνεχή ναυάγια είναι ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν οι πιο κολασμένοι από τους κολασμένους στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ο Μητσοτάκης καμαρώνει ότι έφραξε το Αιγαίο και την Εβρο. Η Σακελλαροπούλου καμαρώνει για το φράχτη της «πατρίδας της». Ο Τσίπρας μιλάει για το αυτονόητο, για την απελπισία των προσφύγων, χωρίς να μας λέει πού οφείλεται αυτή η απελπισία. Βλέπετε, ο ίδιος υπερασπίστηκε με τον ίδιο με τον Μητσοτάκη φανατισμό την «Ευρώπη φρούριο» και μάλιστα είναι αυτός που προσυπέγραψε ως πρωθυπουργός τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που έχει ως περιεχόμενο τον εγκλωβισμό των προσφύγων μέσα στην Τουρκία.

Αφησαν να πνιγούν εκατοντάδες άνθρωποι, με μπονάτσα, ανοιχτά της Πύλου. Ανθρωποι που η πολιτική της «Ευρώπης φρούριο» (η πολιτική και όχι οι διακινητές, που είναι δημιούργημα αυτής της πολιτικής) είχε εξαναγκάσει να στοιβαχτούν σαν τσαμπιά από σταφύλια πάνω σ’ ένα παμπάλαιο σιδερένιο αλιευτικό. Δεν τους αναγνώρισαν το δικαίωμα στη ζωή. Επέλεξαν να τους αφήσουν να πνιγούν παρά να τους μεταφέρουν σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Δείτε τη φωτογραφία, που έδωσε στη δημοσιότητα το ελληνικό Λιμενικό. Δείτε πόσο κοντά είναι τα δύο σκάφη. Μια ανάσα. Τόσο κοντά που αναρωτιέται κανείς αν απλώς περίμεναν πότε θα βυθιστεί το έμφορτο, ακυβέρνητο και εντελώς ασταθές αλιευτικό ή αν έκαναν και μερικούς γύρους επιταχύνοντας με τ’ απόνερα την ανατροπή.

ΠΗΓΗ: Eksegersi.gr