Ενώ τα εγκλήματα του Ισραήλ συνεχίζονται και εντείνονται με την κάλυψη των ΗΠΑ και της Ε.Ε., μια σειρά εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Δυτικής Ασίας/Μέσης Ανατολής δείχνουν ότι τα πιόνια στη σκακιέρα κινούνται, «φλερτάροντας» με ένα νέο επεισόδιο στον εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο.
Μετά από τρεις εβδομάδες κρίσης έχουμε τις εξής κινήσεις: πρώτον, το Ισραήλ και ιδίως το πολεμικό υπουργικό του συμβούλιο φοβάται καταφανώς να ξεκινήσει τη χερσαία επέμβαση στη Γάζα. Η στρατιωτική συμπεριφορά του Ισραήλ κινείται στα όρια του τραγελαφικού. Έχει μισό εκατομμύριο εφέδρους υπό τα όπλα χωρίς να δείχνει ότι ξέρει τι ακριβώς να τους κάνει. Μετράει ήδη πάνω από 300 νεκρούς στις ένοπλες δυνάμεις του, ενώ όπως φαίνεται δύο απόπειρές του να προβεί σε αναγνωριστικές χερσαίες επιχειρήσεις μέσα στη Γάζα δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά για το ίδιο. Στον ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο πόλεμο φθοράς με τη Χεζμπολάχ μετρά αρκετές απώλειες υλικού, ενώ με τη σειρά του έχει σκοτώσει περίπου 45 μαχητές της λιβανικής οργάνωσης. Σε κάθε περίπτωση, δείχνει ανέτοιμο, αναποφάσιστο, φοβισμένο και φυσικά ολοένα εγκληματικότερο, υλοποιώντας μια γενοκτονική πολιτική από αέρος. Οι φήμες είναι αντικρουόμενες και διαρκείς: από την εξαπόλυση ενός προληπτικού πλήγματος εναντίον της Χεζμπολάχ, έως την άρνηση του Νετανιάχου να διακινδυνεύσει μια εισβολή στη Γάζα. Τίποτα από όλα αυτά δεν προμηνύεται θετικές εξελίξεις για το κράτος του Ισραήλ.
Δεύτερον, λόγω της ισραηλινής αδυναμίας, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μεταφέρουν ολοένα μεγαλύτερο μέρος της δύναμής τους στην Ανατολική Μεσόγειο, εκτοξεύοντας απειλές προς τη Χεζμπολάχ και το Ιράν. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που έχουν δεσμεύσει δεν είναι ικανές (από όσο γνωρίζουμε) για ένα μείζονα πόλεμο, ωστόσο μπορούν να υποστηρίξουν την ισραηλινή αεροπορία και να καταφέρουν πλήγματα στον «άξονα της αντίστασης». Η αποστολή τους φαίνεται ότι είναι περισσότερο αποτρεπτική, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Οι ΗΠΑ, ιδίως μετά την ταπεινωτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν και με δεδομένη την ισχύ του Ιράν, προτιμούν να πολεμούν μέσω άλλων. Μια απευθείας εμπλοκή τους με το Ιράν δεν θα είναι καθόλου εύκολη ή ευχάριστη υπόθεση ενόψει μάλιστα των προεδρικών εκλογών.
Είναι βεβαίως σαφές ότι στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον υπάρχουν τα γεράκια με ένστικτο επιβίωσης και εκείνα χωρίς. Το ποια πλευρά θα κυριαρχήσει μένει να αποδειχτεί. Ωστόσο, το στρατιωτικό κατεστημένο και το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα κάνει καλύτερα τη δουλειά του μέσω τρίτων. Παρόλα αυτά, αυτήν τη στιγμή, οι ΗΠΑ φαίνεται ότι σύρονται σε μια μείζονα αντιπαράθεση, επίσης χωρίς να είναι βέβαιες για αυτήν, εξ ου και οι διαρκείς προειδοποιήσεις τους, όπως και η σχετικώς μετρημένη απάντηση στις επιθέσεις που δέχτηκαν οι κατοχικές δυνάμεις των ΗΠΑ στη Συρία. Η σύγκρουση των ΗΠΑ με το Ιράν, ακόμα σήμερα μοιάζει με μια προσεκτικώς σκηνοθετημένη χορογραφία λελογισμένων εκατέρωθεν χτυπημάτων. Αν τα πράγματα εξελιχθούν, μπορεί να καταστεί κατακλυσμιαία, όπως εξηγούμε πιο κάτω.
Τρίτον, ο βασικός στόχος ΗΠΑ και Ισραήλ είναι καταφανώς μεν το Ιράν σε περιφερειακό επίπεδο, όμως το Ιράν πέρα από τις δικές του δυνατότητες, όπως έχουμε ξαναγράψει, έχει ως στρατηγικούς συμμάχους τη Ρωσία και την Κίνα. Η πρόσφατη δήλωση του Κινέζου υπουργού Εξωτερικών περί προστασίας της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας του Ιράν σε συνδυασμό με την αποστολή πολεμικών πλοίων της Κίνας στον Περσικό Κόλπο και με την προγενέστερη διαμεσολάβηση μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, αποτελούν πρωτοφανείς ενέργειες στη διπλωματική και στρατιωτική ιστορία της Κίνας.
Εν προκειμένω διαμορφώνουν στο πεδίο συνθήκες εκτεταμένου ευρασιατικού στρατηγικού βάθους, το οποίο ξεκινά από την περιοχή μας και φτάνει ως τις κινεζικές ακτές. Η Κίνα και η Ρωσία δεν μπορούν να χάσουν το Ιράν. Και το Ιράν δεν μπορεί να χάσει τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, όπως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να χάσουν το Ισραήλ. Σε τέτοιες συνθήκες ή όλοι λογικεύονται ή όλοι πολεμούν με όλους.
Τέταρτον, η επίσκεψη της αντιπροσωπείας τη Χαμάς στη Μόσχα αποτέλεσε σοκ για το Ισραήλ. Το Ισραήλ επέλεξε τις ΗΠΑ, όπως ήταν λογικό. Προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ ήταν και παραμένει. Υπό αυτήν την έννοια και παρεμπιπτόντως, ο Πούτιν θα πρέπει να ξανασκεφτεί σοβαρά το κατά πόσο αποδείχτηκε αφελές το παλαιό φλερτ του με τον «Μπίμπι» και με το Ισραήλ, όπως και άλλες επιλογές του ρωσικού κατεστημένου, του οποίου ηγείται ο ίδιος. Οι γραμμές του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου όμως επεκτείνονται παντού.
Η παραμονή της Χαμάς στη Μόσχα σηματοδοτεί αφενός ότι για την πλειοψηφία του πλανήτη αυτή αποτελεί μια οργάνωση της παλαιστινιακής αντίστασης (όπως είναι και η πραγματικότητα, άλλωστε) και όχι τρομοκρατική οργάνωση, ενώ αφετέρου δείχνει μια ωρίμανση της Ρωσίας, η οποία αποπειράται να συνθέσει για τον εαυτό της την εικόνα του υπερασπιστή του αναδυόμενου κόσμου και του παγκόσμιου Νότου. Επιπλέον, η εν λόγω επίσημη επίσκεψη σπάει την όποια απομόνωση ήλπιζε το Ισραήλ ότι θα έχει η παλαιστινιακή αντίσταση και δείχνει ότι και η Ρωσία διαλέγει πλευρά. Η προσπάθεια του Νετανιάχου και του Ισραήλ να «παίζει» με όλους ως μεγάλος διεθνής παίχτης έχει ναυαγήσει. Κρέμεται από τις ΗΠΑ και από τις αντοχές του αμερικανικού κοινού σε ένα νέο μεγάλο πόλεμο. Το πρόβλημα του Ισραήλ είναι ότι ξαφνικά ενεπλάκη σε ένα πόλεμο πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο και με ένα ραγισμένο εσωτερικό μέτωπο, τόσο μεταξύ των Αράβων και των Εβραίων πολιτών του, όσο και στο εσωτερικό των τελευταίων.
Καθώς λοιπόν οι μέρες περνούν δύο τινά θα συμβούν: ή μια μεγάλη συμφωνία, η οποία θα αποκαταστήσει έστω μέρος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων (οπότε έχουμε το τέλος του «Μπίμπι», την ταπείνωση αλλά και σωτηρία του Ισραήλ πλην όμως στο επίπεδο μιας αποδυναμωμένης στρατιωτικής οντότητας) ή το ξέσπασμα ενός εντεινόμενου πολεμικού σπιράλ, το οποίο θα «καταπιεί» την περιοχή (οπότε θα δούμε να μετακομίζει εκεί το μείζον μέτωπο του εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου και να ανοίγει η πιθανότητα χρήσης πυρηνικών όπλων, όπως και του τέλους του Ισραήλ). Σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες θα γνωρίζουμε.
