Αν το διακύβευμα του Παλαιστινιακού είναι η σωτηρία του ανθρώπινου πολιτισμού, στην Ουκρανία το διακύβευμα είναι η ίδια η επιβίωση του ανθρώπινου είδους.
Μια καταιγιστική αλυσίδα γεγονότων, τις τελευταίες ημέρες, με τελευταία την απόφαση Μπάιντεν να επιτρέψει τη χρήση αμερικανικών όπλων για πλήγματα μέσα στη Ρωσία, ήρθε να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας. Το ανθρώπινο είδος είναι, όπως είπε χτες σε μια συνέντευξή του ο καθηγητής Τζέφρεϊ Σαχς του πανεπιστημίου Κολούμπια, πιο κοντά στην πυρηνική του εκμηδένιση (annihilation) από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία.
Η επιχειρούμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα προκάλεσε, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα πολύ σπουδαίο παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας, με τη συμμετοχή και μεγάλου αριθμού Εβραίων της διασποράς. Πολύ σπουδαίο γιατί στην Παλαιστίνη δεν κρίνεται μόνο η τύχη των Παλαιστινίων. Κρίνεται η τύχη του ανθρώπινου πολιτισμού, η δική μας τύχη. Αν αποδεχτούμε αυτά τα πράγματα που γίνονται στην Παλαιστίνη, των οποίων ένα μικρό κλάσμα βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας, σημαίνει ότι πάμε σε μια κατάσταση ζούγκλας στις ανθρώπινες σχέσεις, νόμου του ισχυρού, χωρίς κανένα έλεος για ανθρώπους, λαούς, έθνη και κράτη.
Αν όμως το διακύβευμα του Παλαιστινιακού είναι η σωτηρία του ανθρώπινου πολιτισμού, στην Ουκρανία το διακύβευμα είναι η ίδια η επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Δυστυχώς οι εξελίξεις εδώ δεν έχουν την αμεσότητα των ισραηλινών εγκλημάτων που δεν άφησε κανένα περιθώριο στην φιλοισραηλινή προπαγάνδα που κατέκλυσε πάλι τα ΜΜΕ ενός όλο και πιο ολοκληρωτικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Έτσι, η μεγάλη πλειοψηφία της δυτικής και της παγκόσμιας κοινής γνώμης έχει αντιληφθεί τη σημασία όσων γίνονται στην Παλαιστίνη, δεν έχει όμως αντιληφθεί ότι η τυχοδιωκτική πολιτική του ΝΑΤΟ μας οδηγεί ταχέως σε μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια πυρηνική καταστροφή και δεν έχει κινητοποιηθεί όπως θα άρμοζε στη μεγαλύτερη απειλή για την ίδια την επιβίωσή της που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα σε όλη την ιστορία της. Νομίζει ότι έχουμε έναν πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και όχι αυτό που έχουμε στην πραγματικότητα, έναν πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, με τους κινδύνους που μια τέτοια σύγκρουση συνεπάγεται.
Εξακολουθούμε να θεωρούμε κατά βάθος αδιανόητο να φτάσουμε σε πυρηνικό πόλεμο και θεωρώντας το αδιανόητο το καθιστούμε δυνατό και πιθανό.
Έχουμε γράψει επανειλημμένως την άποψή μας για το πως η ίδια η Δύση προκάλεσε τον σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία και τον διεξάγει χρησιμοποιώντας ως εργαλείο της το καθεστώς Ζελένσκι στο Κίεβο. Ακόμα όμως και αν διαφωνείτε πλήρως με αυτή την ανάλυση, ακόμα κι αν συμφωνείτε με τα επιχειρήματα των δυτικών υπέρ του δικαιώματος της Ουκρανίας να αμυνθεί και κατά της Ρωσίας, θα συμφωνήσετε φαντάζομαι ότι δεν είναι λογικό, για να υπερασπιστούμε (δήθεν) την Ουκρανία και για να πολεμήσουμε την «κακιά Ρωσία», να τινάξουμε τον πλανήτη (περιλαμβανομένων και των ίδιων των Ουκρανών) στον αέρα!
Εκεί ακριβώς όμως μας οδηγεί η πολιτική της συλλογικής Δύσης και του εξτρεμιστικού Κόμματος του Πολέμου στους κόλπους της, που φαίνεται τώρα να έχει ανατρέψει κατά κράτος τις όποιες αντιρρήσεις εξέφρασαν στη πορεία ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς και έχουν αμφότεροι χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων, οδηγώντας, «μοιραίοι και άβουλοι», την ανθρωπότητα στην καταστροφή της.
Η απόπειρα δολοφονίας του πρωθυπουργού της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο απέδειξε άλλωστε ότι καμία διαφοροποίηση δεν θα γίνει ανεκτή πλέον από οποιονδήποτε ασκεί κυβερνητική εξουσία σε κράτος της συλλογικής Δύσης. Η πραγματική εξουσία του πλανήτη, το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο, έχει αποφασίσει κατά τα φαινόμενα ότι δεν θα ανεχθεί τίποτα λιγότερο από νίκη στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Πιάνοντας το νόημα, ο Τραμπ επανέλαβε στους χρηματοδότες του προγενέστερη δήλωσή του ότι ο ίδιος θα βομβάρδιζε τη Μόσχα και το Πεκίνο σε περίπτωση εισβολής στην Ουκρανία ή την Ταϊβάν.
Η μεγάλη πυρηνική προβοκάτσια
Η Ουκρανία, δηλαδή το ΝΑΤΟ, έπληξε δύο ρωσικά ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης απέναντι σε επίθεση με πυρηνικά όπλα, περιλαμβανομένων και διηπειρωτικών πυραύλων. Η επίθεση στα ραντάρ, δεν έχει καμία σχέση με τον ίδιο τον πόλεμο στην Ουκρανία και αντικειμενικά, ανεξαρτήτως προθέσεων, διευκολύνει ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση στη Ρωσία και ενδεχόμενο πρώτο, αιφνιδιαστικό πλήγμα, μπορεί δηλαδή εύλογα να θεωρηθεί και συνιστά όντως το πρώτο βήμα στην προετοιμασία πυρηνικής επίθεσης κατά της Μόσχας. Αυξάνει δραματικά την αβεβαιότητα και επομένως αυξάνει την πιθανότητα ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου.
Όλη η φιλοσοφία του ελέγχου των εξοπλισμών εδώ και δεκαετίες είναι η εξασφάλιση και των δύο αντιπάλων ότι δεν πρόκειται να δεχθούν αιφνιδιαστική επίθεση. Γιατί αν φοβάσαι αιφνιδιαστική επίθεση, έχεις κίνητρο να χτυπήσεις πρώτος, πριν η επίθεση σου καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της πυρηνικής σου δύναμης.
Αυτή η αρχή τοποθετήθηκε από τους ίδιους τους Αμερικανούς στο κέντρο της φιλοσοφίας του ελέγχου των εξοπλισμών και μάλιστα παρά τις αρχικές αντιρρήσεις των Σοβιετικών που τελικά πείστηκαν και αποτυπώθηκε στη συνθήκη ΑΒΜ του 1972. Η λογική είναι ότι αν οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι θα δεχθούν καταστροφικό ανταποδοτικό πλήγμα, δεν θα προχωρήσουν σε αιφνιδιαστική πρώτη επίθεση.
Στην καλύτερη, που δεν είναι καθόλου καλή, περίπτωση πρόκειται για μεγάλο τυχοδιωκτισμό και ελαφρότητα με την οποία οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους καταπατούν, στην απελπισία και ασυναρτησία τους, τις πιο βασικές αρχές της πυρηνικής σταθερότητας, που έγιναν αποδεκτές στο παρελθόν και από τις ΗΠΑ και από την ΕΣΣΔ και επέτρεψαν τη διατήρηση της ειρήνης μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων παρά τον Ψυχρό Πόλεμο, δηλαδή την επιβίωση της ανθρωπότητας. Στη «μεσαία» περίπτωση, οι Αμερικανοί επιχειρούν, απειλώντας με γενικό πυρηνικό πόλεμο τη Ρωσία, να την αποτρέψουν από το να χρησιμοποιήσει εκείνη τακτικά πυρηνικά όπλα ή την προκαλούν για να τα χρησιμοποιήσει πρώτη και να πάρει η ίδια την πολιτική ευθύνη για την πρώτη χρήση τέτοιων όπλων μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, «απελευθερώνοντάς» τους να χρησιμοποιήσουν εκείνοι τέτοια όπλα.
Σε κάθε περίπτωση όμως έχουμε φύγει από κάθε έννοια «στρατηγικής σταθερότητας» και έχουμε οδηγηθεί στη «στρατηγική του παράλογου» (chiken game), δηλαδή στον δρόμο που, εγκλωβίζοντας τις δύο πλευρές σε μια κατάσταση που δεν μπορεί καμία να υποχωρήσει, καθιστά αναπόφευκτη τη σύγκρουση. Αλλά βέβαια υπάρχει και η χειρότερη περίπτωση και είναι αδύνατο για τους Ρώσους στρατιωτικούς, και οποιονδήποτε βρίσκεται στη θέση τους να μη το σκεφτεί. Ότι δηλαδή οι Αμερικανοί, μη θέλοντας να αποδεχθούν οτιδήποτε πέραν μιας πλήρους νίκης στην Ουκρανία, είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν πυρηνικό πόλεμο.
Τι θα σκέφτονταν στην Ουάσιγκτον αν κάποια drones ή κάποιοι πύραυλοι χτυπούσαν τα αμερικανικά ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης; Τι θα σκέφτονταν στο Λονδίνο και το Παρίσι σε ανάλογη περίπτωση;
Τι λέει το ίδιο το ΝΑΤΟ
Ας αφήσουμε όμως προς στιγμήν τις δικές μας αναλύσεις για το τι κάνουν οι δυτικοί και ας δούμε τι μας λένε.
Την περασμένη Δευτέρα, λίγες μέρες μετά τις επιθέσεις στα ραντάρ, η Ατλαντική Συμμαχία υιοθετούσε στη συνάντηση κορυφής της Σόφιας την άποψη ότι «η Ρωσία μπορεί και πρέπει να υποστεί στρατηγική ήττα στην Ουκρανία» και πρέπει να υπάρξει μια «σαφώς διατυπωμένη στρατηγική με το σκοπό να παρασχεθούν στην Ουκρανία όλα όσα χρειάζεται, όσο πιο γρήγορα μπορεί και όσο διάστημα χρειάζεται ώστε να νικήσει».
«Στρατηγική ήττα» της Ρωσίας σημαίνει εκδίωξη των ρωσικών δυνάμεων από τις περιοχές της Κριμαίας και του Ντονμπάς, που κατοικούνται από μια συντριπτική πλειοψηφία Ρώσων στην εθνότητα κατοίκων, μέτρα αφοπλισμού της Ρωσίας, ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, δίκη και καταδίκη του Ρώσου Προέδρου κατά το πρότυπο του Σαντάμ Χουσεΐν και επιβολή ενός καθεστώτος πολύ περισσότερο υποτελούς στην Ουάσιγκτον και τη «συλλογική Δύση» και από αυτό που υπήρξε επί Γέλτσιν. Τέτοιες όμως επιδιώξεις είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθούν χωρίς τη μαζική χρήση πυρηνικών όπλων. Είναι ελάχιστα πιθανό να επιτευχθούν με συμβατικά μέσα, όπως άλλωστε αποδεικνύει η έως τώρα πείρα από τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Ακόμα όμως κι αν αυτό το απίθανο σενάριο υλοποιούνταν, είναι ακόμα πιο απίθανο η Ρωσία, αντιμέτωπη με ήττα με συμβατικά όπλα να παραδιδόταν χωρίς να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα στη διάθεσή της.
Αν ισχυρά κέντρα στη Δύση θέλουν να προκαλέσουν πυρηνικό πόλεμο, ή είναι διατεθειμένα να ανεχθούν τον κίνδυνο ενός τέτοιου πολέμου, όπως φαίνεται από τις ενέργειες, όχι από τις πράξεις, ως ύστατο όπλο για να νικήσουν τη Ρωσία, τότε θα επιδιώξουν να εξωθήσουν τη Μόσχα να κάνει πρώτη χρήση τακτικών πυρηνικών, ώστε να αναλάβει εκείνη το τεράστιο πολιτικό κόστος και εν συνεχεία να τους «απελευθερώσει» από οποιονδήποτε περιορισμό.
Ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών Σικόρσκι, που χρησιμοποιείται συχνά για να πει αυτά που δεν θέλουν να πουν άλλοι, δήλωσε πρόσφατα ότι αν οι Αμερικανοί προειδοποίησαν τους Ρώσους ότι αν κάνουν χρήση έστω και ενός τακτικού πυρηνικού όπλου, ακόμα και χωρίς απώλειες, θα καταστρέψουν όλες τις ρωσικές θέσεις στην Ουκρανία με κάθε διαθέσιμο συμβατικό μέσο. Βέβαια πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να πιστέψει ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο χωρίς να οδηγηθούμε σε παγκόσμιο πόλεμο κι ότι ένας τέτοιος πόλεμος είναι δυνατό να γίνει χωρίς να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα. Είτε ο Σικόρσκι είναι εντελώς ανόητος, είτε δεν μπορεί να πει δημόσια ότι θα πάμε σε παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο αν είναι αδύνατο να ηττηθεί διαφορετικά η Ρωσία.
Σημειωτέον ότι είναι ευσεβής πόθος να ελπίζει κανείς ότι μια πυρηνική σύγκρουση θα ελεγχθεί, θα περιοριστεί σε μια κατηγορία όπλων και σε μια γεωγραφική περιοχή. Αν ο φόβος του πυρηνικού πολέμου και της καταστροφής της ανθρωπότητας δεν είναι αρκετός για να σταματήσει την πρώτη χρήση πυρηνικού όπλου μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, είναι απίθανο οτιδήποτε να σταματήσει την περαιτέρω κλιμάκωση, άπαξ και παραβιαστεί το πρώτο μείζον ηθικό και πολιτικό φράγμα.
Ίσως κάποιοι πουν ότι όλα αυτά είναι μπλόφες και καμία πλευρά δεν θα φτάσει εκεί που απειλεί να φτάσει. Το κακό με αυτή την άποψη είναι ότι ο μόνος τρόπος για να μάθουμε αν είναι σωστή, είναι να παίξουμε στα ζάρια την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. Οι μπλόφες άλλωστε έχουν τη δική τους δυναμική. Από τη στιγμή που διατυπώνονται δεσμεύουν και αυτόν που τις κάνει.
Στο επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε το πως φτάσαμε από την «πυρηνική σταθερότητα» που επαγγελλόταν ο Τζο Μπάιντεν στη στρατηγική αλλαγής καθεστώτος στη Ρωσία.
