Η Κύπρος (έστω) της μνήμης έχει δώσει τη θέση της στην Κύπρο-βάση των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Το «Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει» έχει δώσει τη θέση του στους τεμενάδες σε ΗΠΑ-Ισραήλ και μέσω αυτών και στην Τουρκία (όχι ότι δεν είναι εν μέρει καλοδεχούμενα και ρωσικά μαφιόζικα κεφάλαια αλλά αυτά δεν είναι και τόσο ισχυρά πλέον).
Η Ελλάδα είναι μια «περήφανη» αποικία των ΗΠΑ, σε ιερό πόλεμο κατά της Ρωσίας, υποστηρίκτρια της γενοκτονίας του Ισραήλ και κυρίως ο χώρος ενός διαρκούς υπερτουριστικού πάρτι με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο συνείδησης του λαού μας. Οι πρόσοδοι κερδίζουν, η παραγωγή εξαφανίζεται.
Και το «Κυπριακό»; Το «Κυπριακό» δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν παρά μόνο κάτι περίεργους τύπους. Πριν κάποια χρόνια, παραμονές εκλογών στο Ισραήλ, σε μια δημοσκόπηση είχε βγει ένα εξαιρετικό εύρημα: τους Ισραηλινούς τους απασχολούσε περισσότερο η τιμή του τυριού παρά η κατοχή και το Παλαιστινιακό. Μακάριοι και αλαζόνες, θεωρούσαν ότι το Παλαιστινιακό ήταν ένα ιστορικό, παρελθοντικό μόνο ζήτημα. Ένα «πεθαμένο» πρόβλημα.
Σε κάτι τέτοια ευρήματα βασίστηκαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους και σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να το λύσουν το πρόβλημα μπουκώνοντας με λεφτά και όπλα μια σειρά από αραβικά κράτη. Έλα όμως που τα «ζητήματα» αυτά έχουν τη δική τους ζωή. Εκεί που δεν το περιμένεις «ζωντανεύουν» ξανά και δαγκώνουν. Στην περίπτωση της Παλαιστίνης, οι Παλαιστίνιοι έκαναν την τίμια επιλογή, την επιλογή της ελευθερίας, την επιλογή να μην επιτρέψουν να ξεχαστούν με αντίτιμο ορισμένες ίσως επιδοτήσεις από τις τράπεζες των αραβικών μοναρχιών. Κάποτε και ο Ελληνισμός έκανε αυτές τις επιλογές, εξ ου και τον σέβονταν παγκοσμίως. Μετά είπαμε να γίνουμε γκαρσόνια των πλουσίων γιατί η επιλογή της ελευθερίας έχει κόστος.
Πόσο ανόητοι θα αποδειχτούμε: η επιλογή της λησμονιάς και της εθελοδουλίας έχει ακόμα μεγαλύτερο κόστος. Το 1974 ως συνέχεια μιας πορείας που ξεκίνησε το ’65 με την αποστασία (πατέρας Μητσοτάκης για να μην ξεχνιόμαστε και για ιστορικούς λόγους αλλά και για να θυμόμαστε πού θεμελιώνεται η σημερινή πολιτική) ή και το ΄61 επί Καραμανλή, έδειξε στους Τούρκους ότι μέσα στον Ελληνισμό υπάρχουν πρόθυμοι προδότες και πρόθυμοι ηλίθιοι. Στις κατεξοχήν μάλιστα θέσεις ευθύνης.
Το 1974 έδειξε επίσης ότι η Ελλάδα δεν πολεμά για τους Έλληνες χωρίς αμερικανική άδεια. Ούτε επί χούντας, ούτε επί Καραμανλικής διακυβέρνησης. Ακολούθησε ένα σύντομο διάλειμμα κατά τη δεκαετία του ’80 για να έρθει το 1996 το οποίο έδειξε στην Τουρκία ότι η Ελλάδα δεν πολεμά ούτε για τις νησίδες της ή για τρεις νεκρούς αξιωματικούς της.
Ο Ελληνισμός λοιπόν ξεχνά την κατοχή. Αν η αιωνιότητα κρατά δυο γενιές όπως κάποιος έχει πει, στον Ελληνισμό της άφθονης και καλοπληρωμένης προπαγάνδας αλλά της κακοπληρωμένης και ευκαιριακής δουλειάς για τους πολλούς, η αιωνιότητα δεν κρατά πάνω από 20 χρόνια. Το Κυπριακό έχει ταφεί για τις ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδας.
Οι συνήθεις διπλωματικές ανακοινώσεις θα μπορούσαν να εκφωνούνται και από ηχογραφημένο μήνυμα.
Το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου έχει καταργηθεί, η Κύπρος κείται μακράν (το καλοκαίρι του 2020 αυτό βεβαιώθηκε εκ νέου) αλλά η Ερυθρά θάλασσα κοντά, οι εξοπλισμοί και τα αμυντικά δόγματα Ελλάδας και Κύπρου υπηρετούν τον πόλεμο κατά της Ρωσίας και του άξονα της αντίστασης αντιστοίχως, οι Αμερικανοί αλωνίζουν, η κλεπτοκρατία διαβρώνει κάθε κρατική δομή. Η Τουρκία αντιμετωπίζεται με μια μακαριότητα ελέω των όποιων εγγυήσεων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Και όμως, έχουν περάσει μόλις 50 χρόνια από τότε που η χούντα πίστεψε τις αντίστοιχες εγγυήσεις (στο πλαίσιο της προδοσίας της φυσικά, διότι το να είσαι ηλίθιος δεν αναιρεί ότι είσαι και προδότης) με τα γνωστά αποτελέσματα και μόλις 28 χρόνια από τις εγγυήσεις των Ιμίων που οδήγησαν στο να αμφισβητεί η Τουρκία την ελληνική κυριαρχία ακόμα και στα κατοικημένα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Παρόλα αυτά, μέσα σε γενική σιγή και κατά παραγγελία των ΗΠΑ η κυβέρνηση του υιού Μητσοτάκη διακήρυξε τη φιλία με την Τουρκία.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι χαίρονται για το γεγονός ότι κατ’ ουσία η Αλεξανδρούπολη έχει γίνει νατοϊκό λιμάνι και οικόπεδο του οποίου η αποστολή είναι να βοηθά στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, χωρίς να σκέφτονται ούτε τους ρωσικούς πυραύλους, ούτε ότι στο ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο η Ελλάδα και οι ΗΠΑ αλλά και η Τουρκία.
Το σημαντικότερο όμως ίσως από όλα είναι το εξής: η Τουρκία, όπως θα έκανε κάθε χώρα, βλέπει και αντιλαμβάνεται τα όριά μας. Βλέπει ότι ο Ελληνισμός είναι αποφασισμένος να μην αντισταθεί, να μην πολεμήσει ό,τι και αν γίνει, να ξεχάσει, χωρίς τελικώς να αντιλαμβάνεται ότι κάπως έτσι θα ξεχαστεί.
Αν η Κύπρος δε μας αφορά 50 χρόνια μετά, γιατί θα μας αφορά το Καστελόριζο ή ένα άλλο νησί;
Όταν ακόμα και αυτές οι εγγυήσεις των ΗΠΑ (εγγυήσεις αργού ακρωτηριασμού στην πραγματικότητα) θα έχουν εξαφανιστεί μέσα σε έναν πολυκεντρικό κόσμο, ποιος θα νοιαστεί για έναν Ελληνισμό που όχι μόνο φέρθηκε άτιμα σε παλιούς τους φίλους αλλά επιπλέον δε νοιάζεται ούτε ο ίδιος για τον εαυτό του;
Το Κυπριακό είναι η διαρκής ντροπή μας. Ή αν θέλετε μια ακόμα διαρκής ντροπή μας. Είναι η διαρκής επιβεβαίωση της αδυναμίας μας, της απροθυμίας μας και της τεμπελιάς μας.
Είναι το διαρκές πράσινο φως για την κυπροποίηση του Αιγαίου μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ό,τι προσπαθούμε να ξεχάσουμε θα το βρούμε μπροστά μας με ακόμα πιο σκληρό τρόπο.
