Έτσι, η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ διατυμπανίστηκε ότι θα «προστάτευε» την Κύπρο από την τούρκικη απειλή και ότι θα έβαζε σε λεωφόρο «δίκαιης λύσης» την Κυπριακή υπόθεση που, τάχα, θα διευκολύνονταν από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που θα αποκτούσε. Μόνο που η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ έθεσε την κυπριακή κυβέρνηση και την ελληνοκυπριακή πλευρά κάτω από νέες πιέσεις και εκβιασμούς του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών να βρεθεί «λύση» στο Κυπριακό, με τους διχοτομικούς όρους που υπαγόρευαν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι συνέπειες της ένταξής της φάνηκαν με δραματικότερο τρόπο όταν η ΕΕ -όπως ωμά το περιέγραψε εκ των υστέρων ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιούνκερ- «σαν γκάγκστερ και συμμορίτης» επιτέθηκε οικονομικά στην Κύπρο και της πέρασε πριν δέκα χρόνια τη θηλιά του μνημονίου στο λαιμό της, φέρνοντάς την σε δεινή θέση και κάνοντάς την στόχο νέων ιμπεριαλιστικών και τουρκικών πιέσεων και εκβιασμών που ποντάρουν στην αδυναμία της και το «στρίμωγμά» της για να την κάνουν να υποκύψει σε ακόμα χειρότερη – ανοικτά διχοτομική «λύση» του προβλήματός της.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η πολιτική δημιουργίας άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας που εξαρτά την Κύπρο ακόμα περισσότερο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και, βασικά, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κάνοντάς την πιο ευάλωτη στις υπαγορεύσεις του.

Η αναζήτηση λύσεων και βοήθειας στην ιμπεριαλιστική πολιτική δεν μπορεί να παράγει, ωστόσο, τίποτα άλλο εκτός από σχέδια εκτρώματα σαν το διχοτομικό σχέδιο Ανάν, που ματαιώθηκε μόνο χάρη στη θαρραλέα ετυμηγορία του κυπριακού λαού, καθώς τα βασικά κόμματα της Κύπρου, πρώτα απ’ όλα το ΔΗΣΥ και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, όπως, επίσης, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το αποδέχτηκαν. Δεν μπορεί να έχει άλλη συνέπεια παρά από αυτή που εισέπραξε η κυπριακή κυβέρνηση, όταν η ΕΕ της έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό με το μνημόνιο. Για να το ξεφύγει, στα πλαίσια της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», στράφηκε για οικονομική βοήθεια στον ρώσικο ιμπεριαλισμό, απ’ όπου πήρε την απάντηση ότι πρέπει να δεχθεί ένα αντίστοιχο «ρώσικο μνημόνιο».

Το Κυπριακό σε νέα κρίσιμη φάση

Η πολιτική της προσαρμογής στα «τετελεσμένα», του ενδοτισμού απέναντι στις τουρκικές και ιμπεριαλιστικές πιέσεις και της εξάρτησης των λύσεων από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχει σαν αποτέλεσμα τη διαρκή επαναφορά διχοτομικών σχεδίων και, τελικά, το βάλτωμα της Κυπριακής υπόθεσης. Αν αυτό επιβεβαιώνεται μισό αιώνα, επαναλαμβάνεται με την αδιαφορία των εταίρων της ΕΕ έστω και να αναφερθούν στο δίκαιο της κυπριακής υπόθεσης. Πιο ωμά μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ ανέχονται την τουρκική ουδετερότητα απέναντι στη Ρωσία, πιέζουν την κατεχόμενη Κύπρο ακόμα και για την αποστολή όπλων ρωσικής κατασκευής στην Ουκρανία. Ο Ερντογάν απαιτεί στο Βίλνιους την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ενταξιακής του πορείας, την ώρα που δεν αναγνωρίζει καν σαν κράτος-μέλος της ΕΕ την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Άγκυρα έχοντας «κατοχυρώσει» την πολιτική ισότητα των δύο οντοτήτων στο νησί διεκδικεί (θέτοντάς το σαν προϋπόθεση για την επανεκκίνηση διαπραγματεύσεων) και την κυριαρχική και διεθνή ισότητά τους δηλαδή την τυπική αναγνώριση δύο κρατών.

Το Κυπριακό πρόβλημα δεν πρόκειται να μπει σε ρότα πραγματικής επίλυσής του αν δεν αντιμετωπισθεί σαν πρόβλημα στρατιωτικής εισβολής, κατοχής και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε μια ανεξάρτητη χώρα.

Χωρίς μια πολιτική που να επιδιώκει σταθερά στον στόχο της ενιαίας, κυρίαρχης και ανεξάρτητης Κύπρου, μέσα από μια μεγάλη προσπάθεια ανατροπής της πολιτικής των «τετελεσμένων» που θα στηριχθεί στην αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση του κυπριακού λαού και στην παράλληλη αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση του ελληνικού και τούρκικου λαού και γενικότερα στη διεθνή αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση για τον αγώνα του κυπριακού λαού να απαλλαγεί από την τούρκικη στρατιωτική κατοχή, για να αποκρουσθούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Κύπρο και να αποτραπούν τα διχοτομικά σχέδια.

Ο κυπριακός λαός θα βγει από την τραγωδία που τον βύθισαν μόνο αν στραφεί ενωμένος ενάντια σε εκείνες τις πολιτικές που τη γέννησαν και τη διατηρούν. Ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, χωρίς να εξαρτάται από κανένα ξένο δυνάστη. Για την αποχώρηση των τούρκικων στρατευμάτων κατοχής, τη διάλυση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, την άρση του εποικισμού, την επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους, την κατάργηση του καθεστώτος των «εγγυητριών δυνάμεων» και την απομάκρυνση των βρετανικών βάσεων και των ελλαδικών και τούρκικων στρατιωτικών δυνάμεων. Ενάντια στην πολιτική της ξένης εξάρτησης ή πολυεξάρτησης των κυβερνήσεων της Κύπρου, για την έξοδο της Κύπρου από την ΕΕ.

Όσο και αν υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες σε έναν τέτοιο αγώνα, όσο και αν ο αγώνας αυτός επιχειρείται από τους απολογητές του ενδοτισμού να εμφανισθεί σαν «ανεδαφικός», είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει την Κύπρο από το τέλμα, όπου την έχουν ρίξει η πολιτική των κομμάτων του συμβιβασμού με τα «τετελεσμένα», της υποταγής και της υποτέλειας στην ιμπεριαλιστική πολιτική.
Ο λαός της Κύπρου θέλει να αντισταθεί και αντιστέκεται, όπως έδειξε το ηχηρό του ΟΧΙ στο διχοτομικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο Ανάν, 30 χρόνια μετά την τούρκικη στρατιωτική εισβολή, παρ’ όλο που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ρίχτηκαν επάνω του και του άσκησαν ασφυκτικές πιέσεις και εκβιασμούς για το «ναι» και οι ηγεσίες των κυρίαρχων κυπριακών κόμματων δήλωσαν υποταγή. Ωστόσο, για να ξετυλίξει και δυναμώσει τον αγώνα του για μια Κύπρο ενιαία, κυρίαρχη και ανεξάρτητη, έχει ανάγκη από μια πραγματικά δημοκρατική – αντιιμπεριαλιστική πολιτική που να τον εκφράσει και να τον οργανώσει και, βέβαια, από μια πραγματικά αριστερή πολιτική, από ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα που θα μπορέσει να καθοδηγήσει αυτό τον αγώνα του