Στην Ελευσίνα ξεσπιτώνουν μια ΑμεΑ, στη Γάζα "φυτεύουν" σκάγια στα σώματα μικρών παιδιών, στη Μεσόγειο πνίγονται απελπισμένοι άνθρωποι, οι τραγικοί γονείς των Τεμπών φιμώνονται, στην Αφρική πεινούν.

Κι εμείς;

Εμείς φυλακισμένοι στο σύμπαν των θεαμάτων και των ομοιωμάτων, ασχολούμαστε με το dress code της παρουσιάστριας.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιβάλλουν μια κοινωνική «υπερπραγματικότητα» προσομοιώσεων, όπου εικόνες και θέαμα αντικαθιστούν τον κόσμο του νοήματος και τις έννοιες της παραγωγής και της ταξικής σύγκρουσης.

Δεν δολοφονούνται παιδιά στη Γάζα, δεν πνίγονται άνθρωποι στην Πύλο, δεν "καρφώνονται" απελπισμένοι νέοι στην Βερανζέρου, δεν δολοφονούνται μεταλλεργάτες στη Σαλαμίνα. Όλα είναι εικόνες. Γι' αυτό και ο παροξυσμός της αδιαφορίας.

Η ναρκωμένη και υπνωτισμένη συνείδηση, «σαγηνευμένη» από την εικόνα, βυθίζεται σ’ αυτόν τον ωκεανό του εικονικού.

Όλα αισθητικοποιούνται και οργανώνονται σημειολογικά...

Η «δολοφονία της πραγματικότητας» είναι σήμερα το μεγαλύτερο έγκλημα…

Γι' αυτό οι δολοφόνοι μπορούν να εγκληματούν ατιμώρητα στη Γάζα και παντού, να χειροκροτούνται από "υπνωτισμένους" κόγκρεσμεν και να αποκαλούν όσους και όσες τους αποδοκιμάζουν "χρήσιμους ηλίθιους"...