Δεκάδες είναι και φέτος τα τμήματα που έχουν μεγάλο ποσοστό κενών θέσεων.
Θυμίζουμε ότι τα 4 τελευταία χρόνια κυρίως με την εφαρμογή της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) τα Πανεπιστήμια είχαν περίπου 48.000 περίπου κενές θέσεις.
Ήδη καθώς φέτος κλείνει ο τέταρτος χρόνος της εφαρμογής της ΕΒΕ τον Οκτώβριο θα υπάρχουν δεκάδες τμήματα τα οποία σε κάθε έτος σπουδών τους θα έχουν περίπου όσους μαθητές έχει μια η δυο μαζί τμήματα ενός Γυμνασίου ή ενός Λυκείου.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μαύρα μαντάτα για τα δημόσια Πανεπιστήμια.
Στο βάθος δεν περιμένει... κήπος, αλλά η αρχή μιας νέας «μαύρης εποχής» για τα δημόσια Πανεπιστήμια που αντιμετωπίζουν την αποψίλωση και η αρχή μιας «χρυσής εποχής» για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια έφερε το υπουργείο Παιδείας. Γιατί είναι φανερό ότι μετά την εκκένωση... έρχεται για τα δημόσια Πανεπιστήμια η συρρίκνωση και για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (και όχι μόνο) η ...πελατεία!
Ο νόμος ν. 4957/ 2022 «Νέοι Ορίζοντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα» για τη λειτουργία των Πανεπιστημίων ορίζει ως ένα από τα κριτήρια ύπαρξής τους τον δυσανάλογα μεγάλο ή μικρό ετήσιο αριθμό φοιτητών του εκάστοτε ΑΕΙ σε σύγκριση με τον αριθμό των μελών ΔΕΠ, καθώς και την ιδιαίτερα χαμηλή προτίμηση για εισαγωγή στα προγράμματα σπουδών τυπικής εκπαίδευσης που παρέχουν. Ας ρίξουμε μια ματιά στο μέλλον με τον φακό της μαθηματικής ακρίβειας: οι χιλιάδες αυτές θέσεις εισακτέων που έμειναν κενές (σε συνδυασμό με τη «δράση των μετεγγραφών») αποψιλώνουν περίπου 50-60 τμήματα περιφερειακών Πανεπιστημίων και όχι μόνο.
Στο σημείο αυτό, το ΥΠΑΙΘΑ, επιδέξια, με τη βοήθεια του μιντιακού λόγου που προβάλλει τα ρετάλια της εκπαιδευτικής πολιτικής του ως νέα μεταρρυθμιστική σταυροφορία, οδηγεί τον προβληματισμό της κοινής γνώμης σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: όσα τμήματα δεν έχουν «φοιτητές-πελάτες» πρέπει να κλείσουν ή να αναμορφωθούν. Ετσι το υπουργείο νομιμοποιημένα θα σύρει τα «κενά» τμήματα στον «ανακριτικό» φακό της Εθνικής Αρχής για την Ανώτατη Εκπαίδευση (ΕΘΑΑΕ), η οποία, σαν έτοιμη από καιρό, αναμένεται να εισηγηθεί μείωση των πανεπιστημιακών τμημάτων της χώρας.
Είναι ξεκάθαρο: από τη μια, η κυβέρνηση αυστηροποιεί (και παράλληλα ακριβαίνει) τα κριτήρια εισαγωγής στη δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση και, από την άλλη, αφού εξίσωσε τα πτυχία των κολεγίων με αυτά των δημοσίων Πανεπιστημίων όσον αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα (και τα Ακαδημαϊκά πλέον με το νόμο για τη Σύμβαση της Λισαβόνας), επιχειρεί τώρα να ενισχύσει τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια μέσω της τροφοδότησής τους με φοιτητές - πελάτες.
