Νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, ασθενείς που πεθαίνουν σαν σκυλιά στ’ αμπέλι, η ακρίβεια που χτυπάει «κόκκινο», τα διυλιστήρια και οι πάροχοι ενέργειας που αισχροκερδούν ασύστολα σύμφωνα και με τις... «υποψίες» της Επιτροπής Ανταγωνισμού, εργαζόμενοι που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα καρνάγια και στους δρόμους του efood, οι ισόβιοι συνδικαλιστές που περί άλλα τυρβάζουν, δημόσιοι υπάλληλοι που εκβιάζουν, δικαστές που ελέγχονται για αποφάσεις τους (υποκλοπές), απευθείας αναθέσεις έργων και χορός δις ευρώ, παρεμπόδιση ή χειραγώγηση των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών, εξαρτημένα μέσα μαζικής προπαγάνδας που κάνουν το μαύρο άσπρο, πολιτικοί νάρκισσοι που θα μπορούσαν να «υπηρετούν» με την ίδια ζέση σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος -από την δεξιά ως την αριστερά- … Όλα δείχνουν ένα κοινωνικό μπλοκάρισμα που τείνει να δημιουργήσει συμφόρηση. Δεν υπάρχει στην κοινωνία κανείς φορέας που να εκφράσει λυσιτελώς την συσσωρευμένη ενέργεια της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής.
Η μόνη ελπίδα είναι ένα «λαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα» πέρα από τον συστημικό συδικαλισμό, μια οργάνωση των εργαζομένων, μια κοινωνική οργάνωση «από τα κάτω» που θα εξελιχθεί σε μαζικό κίνημα.
Η μόνη λύση είναι ο δρόμος…
Αν δεν συμβεί αυτό, η θεσμική οστεοποίηση θα κάνει τους ανθρώπους να χάνουν ακόμη και την αίσθηση των ζωτικών τους συμφερόντων, οδηγώντας τους στην ακροδεξιά. Το φαινόμενο αυτό είναι πλέον πανευρωπαϊκό.
«Με πρωτοβουλία λοιπόν ενός λαϊκού συνδικαλισμού... που δεν δεσμεύεται από τα καλά θεσμικά ήθη και τη λογοκρισία τους, που δεν θα σταματήσει στα γυάλινα σκεύη, σε μια Μεγάλη Συζήτηση ή σε μια συνέλευση πολιτών, (αλλά που) θα θέσει τα ερωτήματα που επανεμφανίζονται όταν η κρίση είναι ολοκληρωτική, για τα θεμελιώδη ζητήματα, που συνήθως απαγορεύονται, όπως είναι αυτά του εργατικού ελέγχου και της κυριαρχίας των παραγωγών. Από αυτό το σημείο εκκίνησης, η υπερχείλιση (της οργής) θα βρει αμέσως τις σωστές της συντεταγμένες - ...αυτές που ανατρέπουν όλες τις εκλογικές αλλοτριώσεις, όλες τις παραμορφώσεις των μέσων ενημέρωσης ...και εγγυώνται ότι όταν η χώρα θα ανέβει, αυτό θα συμβεί με την μετακίνηση προς τα αριστερά.» γράφει ο Frédéric Lordon (Le Monde diplomatique, 29 Ιουλίου 2024), αναφερόμενος στην Γαλλία. Το ίδιο ισχύει τηρουμένων των αναλογιών και για την Ελλάδα...
