Θα είχαν πλάκα, αν δεν περιέγραφαν την υποτέλεια που ξεκινά από το πολιτικό σύστημα και διαχέεται στην κοινωνία, όλες αυτές οι πληροφορίες και οι αναλύσεις περί της ελληνικής «διείσδυσης» στα επιτελεία των υποψήφιων πλανηταρχών (Τραμπ και Χάρις).
Οι παλαιότεροι ενθυμούνται ίσως τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν για ευνοϊκή αντιμετώπιση των ελληνικών ζητημάτων (Κυπριακό κι ελληνοτουρκικά) όταν ο Τζίμι Κάρτερ διεκδικούσε την αμερικανική προεδρία και πώς αυτές διαψεύστηκαν όταν κάθισε στον «θρόνο» του Λευκού Οίκου.
Λες και τα χρόνια (και οι Αμερικανοί Πρόεδροι) που πέρασαν δεν άφησαν πίσω τους κανένα μάθημα / δίδαγμα, οι ελληνικές κυβερνήσεις (και τα mediaκά τους υποστυλώματα) εξακολουθούν να καλλιεργούν φρούδες ελπίδες για τον (κάθε) νέο πλανητάρχη που θα επηρεαστεί / πιεστεί από τον τάδε ή δείνα Ελληνοαμερικανό ή «φιλέλληνα» παράγοντα και θα συνδράμει στην ικανοποίηση των δίκαιων ελληνικών επιδιώξεων.
Δεν πρόκειται για αφελή (πολιτική) προσέγγιση η συστηματική καλλιέργεια ανεδαφικών προσδοκιών για αλλαγή της στάσης της υπερδύναμης αναφορικά με τα ελληνοτουρκικά / Κυπριακό και τη γενικότερη θέση της Ελλάδας στο αμερικανικό πλέγμα συμφερόντων. Πρόκειται για μια προσπάθεια που στόχο έχει την εμπέδωση των δεσμών εξάρτησης της χώρας από τις ΗΠΑ ώστε η αναζήτηση λύσεων των επικίνδυνων εκκρεμοτήτων να περιορίζεται αυστηρά στο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ανισομερείς ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ωστόσο τα πράγματα είναι δεδομένα και ελάχιστα επηρεάζονται από πρόσωπα που μπορεί να γνωρίζουν πολύ ή λίγο τον εκάστοτε πλανητάρχη. Μικρή σημασία έχει εξάλλου και η προσωπική αντίληψη του κάθε Αμερικανού Προέδρου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τη «γραμμή» που χαράσσουν για την πορεία της υπερδύναμης τα παγιωμένα συμφέροντά της και τα αρμόδια γραφειοκρατικά επιτελεία.
Από την εποχή που ξεκίνησε (ελληνικός εμφύλιος), εδώ και μισό αιώνα, η άμεση ανάμειξη των Αμερικανών στις ελληνικές υποθέσεις έχουμε ένα ικανοποιητικό δείγμα γραφής για να μπορούμε να εκτιμήσουμε τι έχουμε να αναμένουμε από τον εκάστοτε νέο Πρόεδρο:
● Συντήρηση της ανισομερούς ελληνοαμερικανικής σχέσης (η νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας περιγράφει επακριβώς αυτήν τη σχέση υποτέλειας).
● Συνέχιση των αμερικανικών προσπαθειών να συγκρατηθεί η Τουρκία στην ευρωατλαντική συμμαχία.
● Πίεση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα να ικανοποιήσει αυτήν την υπέρτερη (συγκράτηση της Τουρκίας στη Δύση) αμερικανοΝΑΤΟϊκή ανάγκη.
● Εξάντληση των ορίων υποχωρητικότητας προκειμένου να κατευναστούν οι τουρκικές αναθεωρητικές επιδιώξεις.
Αυτές, σε γενικές γραμμές, θα είναι οι κατευθύνσεις που θα ακολουθήσει είτε ο Τραμπ είτε η Κάμαλα Χάρις και τις οποίες έχει ήδη αποδεχτεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο απλώς, ως φτωχός συγγενής, ψάχνει κάποια «άκρη» μπας και εξασφαλίσει καμία πρόσκληση για φωτογράφιση δίπλα στον πλανητάρχη στον Λευκό Οίκο…
