Το ερώτημα είναι εντελώς υποθετικό. Καταρχήν επειδή η ευρύτερη οικογένεια Μητσοτάκη ουδεμία σχέση έχει με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Το κυβερνών σόι και η άρχουσα τάξη δεν έχουν ανάγκη εξετάσεων – η αριστεία ρέει στο αίμα τους. Δεν έχουν χρεία συνωστισμού με τους κοινούς θνητούς για μια θέση στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες το Χάρβαρντ και το Γέιλ. Λόγω ονόματος, περιουσίας, ισχύος και διασυνδέσεων, όλοι μα όλοι οι γόνοι θα αποφοιτούν ντε φάκτο από τα κλασάτα ιδρύματα του εξωτερικού, κι ας είναι «αχαΐρευτοι» – κατά την ευφυή διατύπωση της Μαρίκας Μητσοτάκη για τον εγγονό της.

Το κείμενο του Ραϋμόνδου Αλβανού που κλήθηκαν να σχολιάσουν οι εξεταζόμενοι μαθητές στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας πριν μία εβδομάδα μιλά για την αξία της ιστορίας. 

Για την αξία της ιστορίας έχει ήδη τοποθετηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας για τη δολοφονία Λαμπράκη: “Το παιδί των 17 ετών δεν το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963”. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τοποθετείται λίγο χειρότερα από τους φοιτητές του Ραϋμόνδου Αλβανού οι οποίοι, σύμφωνα με το απόσπασμα που παρατέθηκε στις εξετάσεις, του έλεγαν: «Γιατί, κύριε, να πρέπει να μαθαίνουμε ιστορία; Εμείς κοιτάμε μπροστά. Κοιτάμε στο μέλλον». 

Βέβαια οι φοιτητές του κ. Αλβανού είναι παιδαρέλια που σήμερα σπουδάζουν, μαθαίνουν, και ίσως θα προβληματιστούν, ενώ ο Κ. Μητσοτάκης είναι αριστούχος Κοινωνικών Επιστημών του Χάρβαρντ. Το να παπαγαλίζει αντι-ιστορικές κοινοτυπίες για την ιστορία, δεν περιποιεί τιμή ούτε για το Χάρβαρντ, ούτε για τις Κοινωνικές Επιστήμες. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – αν ήθελε να είναι συνεπής με τα πιστεύω του – θα ισχυριζόταν στο υποθετικό γραπτό του ότι η ιστορία δεν έχει καμιά σημασία. 

Ειδικά όταν αυτή η ιστορία προδίδει σε κάθε της σελίδα ότι για έναν και πλέον αιώνα, υπήρξαν δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα των Λαμπράκηδων και η Ελλάδα των Μητσοτάκηδων. Η δεύτερη Ελλάδα θέλει να σβήσει την πρώτη. Για αυτό και απαξιώνει όχι μόνο το τι έγινε το 1963 αλλά και το τι έγινε το 1940 – 44, το 1946 – 49, το 1952, το 1967, το 1973 κοκ. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο υποθετικό γραπτό του για τις Πανελλήνιες δεν θα ισχυριζόταν ότι η Ιστορία είναι αναγκαία για να καταλάβουμε το σήμερα. 

Για αυτόν, η ιστορία είναι απλώς το δίκαιο των νικητών. Πόσες φορές δεν έχει τονίσει ότι ο ίδιος, το σόι του, το κόμμα του και η τάξη του, είναι “με τη σωστή πλευρά της ιστορίας”;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο υποθετικό γραπτό του για τις Πανελλήνιες θα ισχυριζόταν ότι η Ιστορία είναι αναγκαία μόνο για να νομιμοποιεί τις σημερινές επιλογές της άρχουσας τάξης. 

Όχι για να θυμίζει τις αμαρτίες της – και αυτές είναι πολλές και απαράγραπτες. 

Όχι για να θυμίζει το μεγαλείο των αγώνων των απλών ανθρώπων και του λαού. 

Όχι για να θυμίζει στιγμές συλλογικής και αγωνιστικής ανάτασης. 

Η ιστορία είναι χρήσιμη ως ντεκόρ για τα σόου της κυρίας Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη για τα 200 χρόνια από την επανάσταση.

Είναι χρήσιμη ως τελική κρίση, ως θεολογικού τύπου τελεσιδικία για τη νίκη της αντεπανάστασης έναντι της επανάστασης, και ας είναι αυτή η νίκη στην πραγματικότητα προσωρινή. 

Αυτή είναι η μόνη χρησιμότητα της Ιστορίας για έναν Μητσοτάκη και για τους ομοίους του. 

Και αυτά θα έγραφε – αν ήταν ειλικρινής – και αν έδινε Πανελλήνιες εξετάσεις ο ίδιος ή ο επόμενος γόνος. 

Και τα δύο αν όμως, δεν πρόκειται να συμβούν.