ΠΗΓΗ: Γιώτα Ιωαννίδου - prin.gr

Αυτές τις ημέρες έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τα ΕΠΑΛ. «Πιο σκληρές τιμωρίες για τα παιδιά ή φταίνε οι εκπαιδευτικοί» είναι το δίπολο που αναπαράγεται συχνά. Είναι βολικό για να μείνουν στο απυρόβλητο οι κύριοι ένοχοι.
Φθινοπώριασε. Οι δρόμοι γέμισαν νερά και χαλασμένα παπούτσια… «Μια εκπαιδευτικός με ξεχαρβαλωμένο παπούτσι, με τι κύρος θα μπει στην τάξη»; αναρωτήθηκα. Ωστόσο με περίμενε μια έκπληξη. Οι μικροί φτωχοδιάβολοι, ο Σαρίμ, ο Φάμπιο και ο Γιώργος, η Μαρία, η Ναόμι και η Γιουέλα, που πάντα βρίσκουν μια αφορμή να αντιμιλήσουν και να φωνάξουν μέσα στην τάξη… μου συμπαραστάθηκαν ζεστά. «Δεν πειράζει κυρία, ξέρετε πόσες φορές μας έχει συμβεί. Μην στεναχωριέστε», μου είπαν χαμογελώντας. Με τον τρόπο τους μου έδειξαν αυτό που περισσότερο αναζητούν. Να τους νοιάζονται κι όχι να τους λυπούνται. Να τους βοηθούν από εμπιστοσύνη στις δυνατότητες τους κι όχι από φιλανθρωπία ή στείρο επαγγελματισμό. Θα ήταν φυσικά αφελές να σκεφτεί κανείς ότι τόση κοινωνική παιδεία ταξικής ανισότητας που χρόνια χαρίζει το κράτος σε αυτά τα παιδιά θα μπορούσε να προσπεραστεί απλά σε μια στιγμή κατανόησης. Ωστόσο, όποιος δεν έχει νοιώσει αυτό το αναγεννητικό συναίσθημα της ανθρώπινης επικοινωνίας, του εκπαιδευτικού που επιτέλους αντιλαμβάνεται ότι έστω και με ανορθόδοξο τρόπο κάτι ακούμπησε στην παιδική ψυχή, σίγουρα θα έχει ένα έλλειμμα αισθήσεων.

Αυτές τις ημέρες έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση με αφορμή την παραίτηση αναπληρωτή καθηγητή από ΕΠΑΛ. «Πιο σκληρές τιμωρίες για τα παιδιά ή φταίνε οι εκπαιδευτικοί» είναι το δίπολο που αναπαράγεται σχεδόν απ’ όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Είναι βολικό για να μείνουν στο απυρόβλητο οι κύριοι ένοχοι, το κεφάλαιο, το σύστημα εξουσίας και η κυβέρνησή τους. Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές πρέπει να ενοχοποιηθούν για να «κοιμηθεί» πάλι η κοινή γνώμη με το παραμύθι ότι το κράτος τιμωρεί αυτούς που τους αξίζει. «Να διώξουμε τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς από το σχολείο» για να λειτουργήσει καλύτερα! Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο! Μα ο σκοπός του δημόσιου σχολείου δεν πρέπει να είναι να μορφώνει όλους τους μαθητές; Να βρίσκει τρόπους να υποστηρίζει τους πιο κοινωνικά ευάλωτους;

Μετά από ένα δίχρονο πόλεμο με την πανδημία που δεν έχει τελειώσει ακόμη, αντί το υπουργείο να πάρει υπόψη του την τηλεαμάθεια και την ψυχική ευαλωτότητα των έγκλειστων απομονωμένων παιδιών, ώστε να αλλάξει ανάλογα το τι και πώς θα διδαχθούν, αντί να προσλάβει μόνιμο προσωπικό ικανό να οικοδομήσει παιδαγωγική σχέση, βρήκε ευκαιρία να επιτεθεί με νέες, αντιδραστικές αλλαγές. Ένταση των εξεταστικών φραγμών, κλείσιμο τμημάτων, υποχρηματοδότηση, εκπαιδευτικοί ντελίβερι, μετατροπή της τεχνικής εκπαίδευσης σε κατάρτιση μιας χρήσης και μαθητεία, αξιολογικές διαδικασίες που ακυρώνουν την ήδη καθημαγμένη εκπαιδευτική διαδικασία. Από κοντά τα ΜΜΕ υποκαθιστούν την απαξιωμένη μόρφωση, με συμμετοχή σε παιχνίδια επιβίωσης και διδασκαλία κανόνων ζούγκλας, ατομισμού και ανταγωνισμού.

Η παιδική ηλικία συνθλίβεται ανάμεσα στις σχέσεις εξουσίας και ιδιοκτησίας, βαθιάς αλλοτρίωσης και συνεχών βιασμών της σκέψης και της ζωής. Τα φαινόμενα «αντισχολικής κουλτούρας», που φέτος εμφανίζονται αυξημένα, ξεκινούν με αμφισβήτηση για να καταλήξουν σε αποδοχή του χειρότερου ρόλου του σχολείου που επιδιώκει το κεφάλαιο. Στην προετοιμασία ανειδίκευτων εργατών και πειθήνιων στρατιωτών για τα πολεμικά μέτωπα, δίπλα σε χειραγωγημένους επιστήμονες και εγκλωβισμένους στην καπιταλιστική ιδεολογία πολίτες. Πρόκειται για μια αδυσώπητη ταξική, πολιτική και ιδεο-
λογική διαπάλη που μαίνεται στην κοινωνία και διαπερνά το ίδιο το σχολείο.

Σε αυτή τη συνεχή μάχη σίγουρα υπάρχουν πολλές στιγμές κούρασης, βίωσης αποτυχίας και απόγνωσης, απέναντι σε μικρές στιγμές απόλαυσης. Όσοι δεν έχουν παραιτηθεί ή δεν έχουν υιοθετήσει τον επαγγελματισμό της απόστασης το ξέρουν καλά. Οι παιδαγωγικές μεγαλοστομίες που περιγράφουν μια διαδικασία ευθύγραμμη και ανέφελη, γίνονται συνήθως από την ασφάλεια στελεχικών θώκων και εξ αποστάσεως.

Με τα παιδιά των φτωχών, των εργαζόμενων, των ανέργων, των μεταναστών και των κατατρεγμένων είναι η δική μας θέση

Όμως ένα χαλασμένο παπούτσι μπορεί τελικά να σε κάνει να θυμηθείς ξανά ότι η μάχη αυτή αξίζει να δίνεται καθημερινά. Ότι τα παιδιά είναι σύνολα δυνατοτήτων που οφείλουμε να αναπτύξουμε, οξύνοντας τις αντιθέσεις ενός συστήματος που θέλει να τα υποδουλώσει. Ο καθένας μας αναπόφευκτα διαλέγει τελικά πλευρά. Με τα παιδιά των φτωχών, των εργαζόμενων, των ανέργων, των μεταναστών και των κατατρεγμένων είναι η δική μας θέση. Εκπαιδευτικοί «οργανικοί διανοούμενοι της εργατικής τάξης». Έτσι μπορούμε να βοηθήσουμε στο άνοιγμα του δρόμου για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, να φωτίσουμε το μέλλον των παιδιών όλου του κόσμου!