Το κείμενο γνωστό, η διασκευή μιας συναδέλφισσας, με αφορμή τη συζήτηση περί webex:

«Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη...

Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη.

Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε.

Κοιτάζαμε τον δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στο χιόνι και στον χιονοπόλεμο...

Μια μέρα, ήταν χειμώνας, ομορφιά Θεού, τα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά βλέπαμε τις χιονονιφάδες να χορεύουν έξω και η ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι είχε φορέσει τα κατάλευκά της ρούχα. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό κατάλευκη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες.

Κι ίσια ίσια ένα μικροσκοπικό, παγωμένο σπουργιτάκι είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολειού και τιτίβιζε .

Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει φέτος από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε.

Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!

Σώπα, δάσκαλε να δούμε το χιόνι».

(Αναφορά στον Γκρέκο, διασκευή)