Φωτεινή Κοσμοπούλου -
Στο χειμώνα της κοινωνικής βαρβαρότητας, της σκληρής επίθεσης στη ζωντανή εκπαίδευση, η μάχη της αξιολόγησης που δίνεται με μεγάλη σφοδρότητα αυτό το διάστημα στα σχολεία συμπυκνώνει την οικονομική, κοινωνική και ιδεολογική αντιπαράθεση για την ύπαρξη του δημόσιου σχολείου για όλα τα παιδιά. Σε αυτή τη σύγκρουση από τη μεριά του υπουργείου και της κυβέρνησης αξιοποιείται μια τεράστια γκάμα εναλλαγής τακτικών από την ωμή τρομοκράτηση και την επίκληση των συνεπειών του νόμου μέχρι τη συναινετική υποταγή με δόλωμα το ατομικό μικροσυμφέρον.
Την ώρα που κρίνεται το δικαίωμα όλων των παιδιών στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, την ώρα που κρίνεται η συλλογική διάσταση της εκπαίδευσης και η παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών, την ώρα που το υπουργείο βρίσκεται σε αδιέξοδο και παρά τις απανωτές προσφυγές στη δικαστική εξουσία δεν κατορθώνει να επιβληθεί και να κάμψει τον αγώνα των εκπαιδευτικών επιστρατεύτηκε η συνδικαλιστική πλειοψηφία (ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ, ΔΙΚΤΥΟ) για να σφυρίξει τη λήξη του αγώνα.
Ύστερα από την αντισυνταγματική απόφαση του δικαστηρίου της 13ης Μαρτίου που έκρινε την απεργία αποχή παράνομη και καταχρηστική η πλειοψηφία του Δ.Σ. με ευθύνη των ΔΑΚΕ ΔΗΣΥ ΔΙΚΤΥΟΥ δεν επαναπροκήρυξε την απεργία αποχή αφήνοντας ακάλυπτους τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που είχαν σταθεί με παρρησία μπροστά στον αξιολογικό μηχανισμό, ωθώντας τους στην ήττα και την εξευτελιστική υποταγή. Να σημειωθεί ότι ο τοπικός διοικητικός μηχανισμός πρωτοστατεί και καλεί να αξιολογηθούν πέρα από τις νεοδιόριστες –ους και όλους όσους έχουν διοριστεί μέχρι το 2008.
Στην αρχή πίκρα και αμηχανία για όλες και όλους που δίνουμε αυτή τη μάχη. Η δε πλειοψηφία των αντίστοιχων δυνάμεων στο τοπικό σωματείο, δέσμιοι των κυβερνητικών επιλογών, υπηρέτες του απεργοκτόνου νόμου Χατζηδάκη, ξεπέρασαν κάθε όριο σε κινδυνολογία και τρομοκράτηση των συναδέλφων. Όλο το προηγούμενο διάστημα και παρά την ομόφωνη απόφαση της ΔΟΕ ενάντια στην αξιολόγηση, στην πράξη υπονόμευαν τον αγώνα. Είχαν από καιρό θητεύσει ως πρακτικογράφοι δικαστικών αποφάσεων, είχαν αρκετές και αρκετοί από αυτούς ετοιμαστεί να γίνουν αξιολογητές των συναδελφισσών και συναδέλφων τους και περίμεναν να πάψει η ισχύ της απεργίας αποχής για να προχωρήσουν.
Όμως είμαστε πολλές και πολλοί αυτοί που είμαστε αποφασισμένοι αυτή τη μάχη να τη φτάσουμε μέχρι τέλους. Οι νεοδιόριστες –οι που σήκωσαν αυτόν τον αγώνα αρνούμενοι να υποκύψουν στους εκβιασμούς μας δίνουν δύναμη.
Όμως είμαστε πολλές και πολλοί αυτοί που έχουμε δώσει τον αγώνα όλο το προηγούμενο διάστημα, που οργανώσαμε μπλόκα αξιοπρέπειας και αντίστασης, που αντιταχθήκαμε στις πιέσεις και τους εκβιασμούς.
Όμως έχει καιρό που το ριζοσπαστικό ρεύμα των Παρεμβάσεων δίνει τη μάχη στον τοπικό σύλλογο για σωματεία με δημοκρατικές αυτοοργανωμένες λειτουργίες με πάθος και όραμα για το δημόσιο σχολείο και τον κοινωνικό ρόλο του εκπαιδευτικού.
Έτσι δεν μπόρεσαν να “μπαζώσουν” την οργή και την κρίσιμη ώρα γέμισε η αίθουσα της συνέλευσης στις 26 Μαρτίου. Το πάθος για τη συνέχιση του αγώνα έσπασε το φόβο και ομόφωνα αποφασίστηκε η συνέχιση της απεργίας αποχής, πλην 5 κατά και μόνο από τους εκπροσώπους της ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΔΙΚΤΥΟ στο Δ.Σ. του συλλόγου. Αφού δεν κατόρθωσαν να απαξιώσουν τη συνέλευση με την αποχή όσων μπορούσαν να επηρεάσουν, αφού αναπαρήγαγαν το κρεσέντο εκφοβισμού του υπουργείου, αφού συμβούλεψαν τους συναδέλφους να μπουν στην αξιολόγηση γιατί τίποτα δε γίνεται, τέλος έθεσαν θέμα απαρτίας για να εμποδίσουν τη συνέχιση του αγώνα παίζοντας με την αγωνία των εκπαιδευτικών. Αρνήθηκαν την πρόταση να καλεστεί ξανά Γενική Συνέλευση και χρειάστηκε να γνωστοποιηθεί ότι θα προχωρήσουμε σε συγκέντρωση υπογραφών (σύμφωνα με το καταστατικό) για να συμφωνήσουν να προχωρήσουμε σε νέα Γενική Συνέλευση στις 4 Απρίλη.
Μεσολάβησε η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των προέδρων των Συλλόγων να προκηρύξει η ΔΟΕ νέα απεργία αποχή και η ανακούφιση ήταν μεγάλη. Όμως στο σύλλογο της Λάρισας είχαμε αφήσει εκκρεμότητες. Έπρεπε να αποκαταστήσουμε την έννοια του Σωματείου που υπάρχει για να είναι κύτταρο αγώνα και ασπίδα προστασίας του εργαζόμενου. Έπρεπε να αποκαταστήσουμε την έννοια της Γενικής Συνέλευσης που συζητά, αντιπαραθέτει απόψεις αλλά στο τέλος βγάζει αποφάσεις. Έπρεπε να αποφασίσουμε να προκηρύξουμε απεργία- αποχή και από το σύλλογο για να είμαστε θωρακισμένοι ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί.
Και η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά. Και κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την απαρτία. Ένα δάσος από υψωμένα χέρια αποφάσισε την προκήρυξη Απεργίας – Αποχής (πλην Λακεδαιμονίων, 7 στον αριθμό αυτή τη φορά). Η συλλογικότητα νίκησε. Ο φόβος έσπασε μια μόλις μέρα μετά την ολοκληρωτικής έμπνευσης εγκύκλιο του Γ.Γ. του υπουργείου.
Ένα μήνα μετά και παρά τις απειλές του υπουργείου και παρά τις «χρήσιμες» συμβουλές της γνωστής πλειοψηφίας (ΔΑΚΕ ΔΗΣΥ ΔΙΚΤΥΟ), « μπείτε στην αξιολόγηση γιατί … θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σας» και παρά την ανοιχτή υπονόμευση της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης είμαστε ακόμα εδώ και συνεχίζουμε το συλλογικό μας αγώνα. Είμαστε αποφασισμένες και αποφασισμένοι να αντιπαρατεθούμε με ότι περιορίζει το μέλλον των μαθητών μας, το μέλλον της δουλειάς μας, το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης.
Δηλώνουμε λοιπόν σε όλους: Μην καρτεράτε να υποχωρήσουμε… έχουμε το δημόσιο σχολείο και τα παιδιά πάρα πολύ αγαπήσει. Θα αναμετρηθούμε… και ναι είναι καιρός να νικήσουμε.
