Μην καρτεράτε να λυγίσουμε από την καταιγίδα διώξεων!

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Αυτοί που σε διδάσκουν να πετάς, δεν μπορεί να σέρνονται» (Σύνθημα εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων)

Δεν έχουν τελειωμό οι διώξεις των εκπαιδευτικών που αποτελούν ένα από τα βασικά κομμάτια του παζλ του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας που συνθέτει η κυβερνητική πολιτική της ραγδαίας φτωχοποίησης των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, των ιδιωτικοποιήσεων και της υποδούλωσης της χώρας.

Μόνο που η νέα παρτίδα διώξεων στον Πειραιά είναι ακόμα πιο σκληρή και παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Γιατί διώκονται αυτή τη φορά ο Δημήτρης Χαρτζουλάκης (αναπληρωτής και μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά) και η Χρύσα Χότζογλου; «Για την πετυχημένη κινητοποίηση που είχε πραγματοποιηθεί μαζί με μαθητές το προηγούμενο διάστημα ενάντια σε αξιολόγηση σε σχολείο του Πειραιά», όπως επισημαίνεται σε ανακοίνωση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, όπου αναφέρονται και οι πρωτοφανείς κατηγορίες: «Χαρακτηριστικώς(!) αναξιοπρεπής για υπάλληλο συμπεριφορά εντός υπηρεσίας», «παράβαση υπαλληλικού καθήκοντος», «παράβαση καθήκοντος κατά τον Ποινικό Κώδικα».

Συνάδελφε αναπληρωτή-τρια, συνάδελφε νεοδιόριστε, συνάδελφε μόνιμε

Η δίωξη του Δημήτρη και της Χρύσας, οι διώξεις για τις κινητοποιήσεις ενάντια στις εξετάσεις PISA, ενάντια στην διαφήμιση των ιδιωτικών σχολείων από τον ΔΙΔΕ Πειραιά , οι αλλεπάλληλες διώξεις για έκφραση γνώμης δεν αφορούν μόνο τους διωκόμενους ή στενά κάποιους συνδικαλιστές  ή την παράταξη της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Όπως είναι γνωστό  8 συνάδελφοι, μέλη της (εκ των οποίων οι 5 έχουν διατελέσει γραμματείς και μέλη στο ΔΣ της ΕΛΜΕ και ένας είναι μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ) βρίσκονται στο στόχαστρο. Να θυμίσουμε τη διατύπωση από το πόρισμα της προκαταρκτικής εξέτασης της «σκευωρίας» PISAq «Την ευθύνη της παρακώλυσης της λειτουργίας για τις 10 Μαϊου φαίνεται να αναλαμβάνει η συνδικαλιστική παράταξη «Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής Πειραιά».

Οι διώξεις αφορούν κάθε συνάδελφο αναπληρωτή-τρια, κάθε νεοδιόριστο και μόνιμο. Η καταιγίδα των διώξεων που είναι αποτέλεσμα του αυταρχισμού της κυβερνητικής πολιτικής και της εκδικητικής μανίας όλων όσοι την υλοποιούν έχει ως στόχο να επιβάλει στο δημόσιο σχολείο σιωπή νεκροταφείου, να διαμορφώσει ένα σωστό «νησί των νεκρών», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του μετριοπαθή  μεταρρυθμιστή του προηγούμενου αιώνα,  Αλέξανδρου Δελμούζου. Υπό διωγμό, λοιπόν, όποιος «φωνασκεί», διαδηλώνει, όποιος αντιστέκεται με οποιονδήποτε τρόπο, σύμφωνα και με τη σχετικά πρόσφατη διάταξη του ποινικού κώδικα.

Και αυτό δεν είναι απλά «θέμα συνδικαλιστικό», αλλά συνδέεται άρρηκτα με τα εργασιακά μας δικαιώματα και ελευθερίες και με τον παιδαγωγικό μας ρόλο. Εάν η κυβέρνηση, το υπουργείο με τις διώξεις και την πολιτική τους μας θέλουν άβουλους μοιραίους υποταγμένους και ιμάντες μεταβίβασης των παρεχόμενων αποσπασματικών γνώσεων και της κυρίαρχης ιδεολογίας, να διαμορφώσουμε ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη με μόνα τα εφόδια που χρειάζονται ως παραγωγικές μονάδες, εμείς ως δάσκαλοι της νέας γενιάς έχουμε κάθε λόγο να αντισταθούμε. Εμείς όλοι μαζί συλλογικά και καθένας μας έχουμε κάθε λόγο να επιδιώκουμε να μορφώσουμε ουσιαστικά τα παιδιά του ελληνικού λαού,  να αγωνιζόμαστε για  ένα σχολείο που να χωράει όλα τα παιδιά και να διαμορφώνει ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες  που να αγωνίζονται συλλογικά για την προσωπική, αλλά και κοινωνική απελευθέρωση και ευτυχία.

Συνάδελφε αναπληρωτή-τρια, συνάδελφε νεοδιόριστε, συνάδελφε μόνιμε: «μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει για σένα», λέει ο John Donne. Διαφωτιστικά, επίσης, τα λόγια που αποδίδονται στον Μπέρτολτ  Μπρέχτ, αλλά στην πραγματικότητα, ανήκουν στον Γερμανό πάστορα Νιμέλερ:

«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».

Για αυτό το θέμα των διώξεων αφορά όλους μας και άρα καλούμε κάθε συνάδελφος να είναι δίπλας μας, μαζί στις επόμενες κινητοποιήσεις . Γιατί μόνο μέσα από της συλλογική αγωνιστική διεκδίκηση μπορούμε να πιέσουμε για να σταματήσει κάθε δίωξη.

Ωστόσο, κλείνουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες του συμβιβασμού και της υποταγής. Σε όποιους και όποιες  δυνάμεις μικρόψυχα στέκονται δειλά και με απάθεια απέναντί μας παίζοντας τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Πολύ περισσότερο κλείνουμε τα αυτιά μας όταν αντί να καλούν σε αγωνιστική αφύπνιση και κινητοποίηση καλούν συντεταγμένα να σκύψουμε το κεφάλι και να τους αφήσουμε να διαχειριστούν τα ζητήματά μας. Οι συνδικαλιστές, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις και τα συνδικάτα δεν μπορούν να λειτουργούν σαν πλυντήρια των διωκτικών μηχανισμών. Δεν μπορούν να σιωπούν! Για όλους –ες ισχύουν τα παρακάτω λόγια του αείμνηστου καθηγητή Αρ. Μάνεση: «Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε, η σιωπή δεν είναι “χρυσός”, είναι “λίβανος και σμύρνα”. Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση: “ο σιωπών δοκεί συναινείν” (qui tacet consentire videtur, κατά το ρωμαϊκό δίκαιο). Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω, αφού σωπαίνοντας θα εμφανιζόμουν ως αποδεχόμενος ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται». («Το Βήμα» 15.1.1978).

Όσο για όλους εμάς που διωκόμαστε στέλνουμε ένα μήνυμα «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή», γιατί δίπλα και μαζί μας αγωνίζονται οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι, γιατί νιώθουμε και ακούμε τη φωνή των μαθητών μας και των γονιών τους ότι πρέπει να αγωνιστούμε, να αντισταθούμε. «Ανάρμοστη συμπεριφορά» θα έχουμε πάντα στο καθεστώς της σιωπής και της υποταγής με οδηγό  τα λόγια του μεγάλου Μενέλαου Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί ο άνθρωπος στα δυο του πόδια. Δεν θα τον γυρίσω πάλι πίσω, στα τέσσερα, εγώ!». Το μήνυμά μας προς την εκπαιδευτική κοινότητα, τη νεολαία και τον λαό δεν μπορεί παρά να είναι: Κανένας μόνος του! Πρέπει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες ανάδειξης του ζητήματος! Απευθυνόμαστε σε όλους τους συναδέλφους, αλλά και πλατιά στην κοινωνία: να πάρουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια! Καλούμε την ΕΛΜΕ Πειραιά και ΟΛΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ να καταδικάσουν έμπρακτα και να αγωνιστούν για να μην περάσουν οι διώξεις. Για να μην περάσει το κλίμα φόβου και σιωπής, το κλίμα σιγής νεκροταφείου που θέλουν να επιβάλουν.

* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» - Εκπαιδευτικός Όμιλος.