Γιώργος X. Παπασωτηρίου - arynews.gr

«Η Αθήνα να ξαναγίνει ελληνική πόλη» είπε ο βουλευτής των «Σπαρτιατών» στη Βουλή, αναγγέλοντας την υποψηφιότητα του Κασιδιάρη για την δημαρχία της πόλης. Άρα, η Αθήνα δεν είναι ελληνική πόλη, αλλά πόλη υπό κατοχή, πόλη που πρέπει να απελευθερωθεί από τα «στρατεύματα κατοχής», από τους «εισβολείς», από τα «μη ελληνικά» στοιχεία, από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Λόγος ρατσιστικός, λόγος φασιστικός. Αλλά κανείς εισαγγελέας δεν κινήθηκε εναντίον του βουλευτή ασκώντας έρευνα αν με το λόγο του στοιχειοθετούνται αδικήματα που εμπίπτουν στο νόμο περί ρατσιστικής βίας, αν υπάρχει ενδεχόμενη ποινική ευθύνη για υποκίνηση, πρόκληση, διέγερση ή προτροπή σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό.

Κανείς δεν εστίασε στον ρατσιστικό λόγο του ακροδεξιού βουλευτή, στο γεγονός ότι στο εσωτερικό ενός θεμελιώδους θεσμού της δημοκρατίας εκκολάπτεται ο φασισμός. Κανείς δεν σκέφτηκε από τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου ότι και η δημοκρατία του Salò, δημοκρατία ήταν, μια φασιστική δημοκρατία.

Κανείς δεν θυμάται σήμερα, γράφει ο Φρέντερικ Λόρντον*,

τον Μπρεχτ που έλεγε ότι «ο φασισμός δεν είναι το αντίθετο της δημοκρατίας αλλά η εξέλιξή της σε περιόδους κρίσης». Ότι αυτό συμβαίνει όταν στην καρδιά της «δημοκρατίας» εκφέρεται ένας λόγος ακραία ρατσιστικός, λόγος φασιστικός.

Η αστική «δημοκρατία» της πρώτης εποχής που είχε σημαδευτεί από τα ιδανικά της δημοκρατίας και της ισότητας, δεν υπάρχει σήμερα. Σήμερα έχουμε μεταβεί στην αστυνομική δημοκρατία. Τα εδάφη της… δημοκρατίας πλέον είναι τα αστυνομικά τμήματα, οι κλούβες της αστυνομίας, οι διμοιρίες των ΜΑΤ, οι ομάδες ΔΙΑΣ, το υπουργείο Προ.Πο., τα δικαστήρια, οι φυλακές, και παντού όπου εκκολάπτεται ο ρατσισμός, σημειώνει ο Λόρντον. Και συνεχίζει: Η «τρέχουσα κατάσταση της ξεδιάντροπης βίας και του ριζωμένου ρατσισμού στην οποία βρίσκεται η αστυνομία, υπάρχει κάθε λόγος να φοβόμαστε ότι η αστυνομική δημοκρατία είναι μόνο μια μεταβατική κατάσταση στην κατεύθυνση της φασιστικής δημοκρατίας. Έχουμε σκεφτεί εδώ και καιρό τις νέες μορφές που θα μπορούσε να πάρει ο σύγχρονος φασισμός, οι οποίες θα επέτρεπαν να τον χαρακτηρίσουμε χωρίς να χρειάζεται να μοιάζει ακριβώς με αυτό της δεκαετίας του 1930. Πλέον οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές βγαίνουν στους δρόμους για να επιβάλουν τον τρόμο με την ευλογία των αστυνομικών δυνάμεων που κοιτάζουν από την άλλη πλευρά, όταν δεν τους συνοδεύουν. Υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν όταν αυτές οι ίδιες αστυνομικές δυνάμεις ψηφίζουν περισσότερα από τα δύο τρίτα υπέρ ενός ρατσιστικού ακροδεξιού κόμματος (στη Γαλλία, στην Ελλάδα, παντού).

Αυτό είναι ίσως το πιο επικίνδυνο στην παρούσα κατάσταση, η σύγκλιση μιας ανεξέλεγκτης ρατσιστικής αστυνομίας και φασιστικών ομάδων του δρόμου, μια σύγκλιση δύο πολιτοφυλακών κατά κάποιο τρόπο, που υποδηλώνει το ενδεχόμενο να γίνει μια «φασιστική δημοκρατία» της εδραιωμένης πλέον αστυνομικής δημοκρατίας.

Είναι πλέον προφανές ότι η αστυνομία, σε έναν αυξανόμενο αριθμό μονάδων της, δεν είναι παρά μια σαδιστική πολιτοφυλακή μεθυσμένη από τη βία.

Η κυβέρνηση, πιστεύοντας ότι θα βρει τη σωτηρία της στην αδιάκοπη βία, συνεχίζει να δημιουργεί ένα κλίμα που σφίγγει το χέρι της αστυνομίας, η παρέμβαση της οποίας γίνεται η πρώτη δημόσια πολιτική.

Μία από τις πιο εντυπωσιακές τάσεις αυτού του γενικού κλίματος είναι φυσικά η προχωρημένη καταστροφή των θεμελιωδών ελευθεριών. Ο ντε φάκτο περιορισμός του δικαιώματος διαδήλωσης μέσω του βίαιου αστυνομικού εκφοβισμού, που από μόνος του θα έπρεπε να είχε εξοργίσει οποιονδήποτε δημοκρατικό άνθρωπο εδώ και πολύ καιρό, συνοδεύεται από απαγορεύσεις με διατάγματα που έχουν ως απροκάλυπτο σκοπό να καταπνίξουν κάθε διαδήλωση. Η επιχείρηση έξωσης από τα κοράκια μιας μονογονεϊκής οικογένειας στα Πατήσια με τη συνδρομή τριών διμοιριών ΜΑΤ και τριών πυροσβεστικών οχημάτων, δείχνει ποιον υπηρετεί η «αστυνομική δημοκρατία».»

*Le Monde diplomatique