του Λεωνίδα Βατικιώτη - info-war.gr
Με πολιτικό περίπατο ισοδυναμούσε η εκλογική μάχη της 25ης Ιουνίου 2023 για τη Δεξιά σε όλες της τις παραλλαγές.
Η ΝΔ, παρότι έχασε σχεδόν 300.000 ψήφους σε σχέση με τις εκλογές του Μαΐου κέρδισε 40,55%, 2.111.776 ψήφους και 158 έδρες. Οι επιδόσεις, καίτοι θεαματικές για κόμμα που διεκδικεί δεύτερη θητεία κι έπρεπε να καταγράφει φθορά, υπολείπονται των προσδοκιών που δημιουργήθηκαν την προηγούμενη περίοδο, κάνοντας λόγο ακόμη και για 165 έδρες.
Βροχή χρημάτων και ψήφων
Οι αιτίες της εκλογικής επιτυχίας της ΝΔ ας αναζητηθούν στα… ταπεινά και τα… επίγεια: στα 50 περίπου δισεκατομμύρια που μοιράστηκαν με αφορμή την πανδημία και την ενεργειακή κρίση σε εργαζόμενους και μικρομεσαίους. Επίσης, στα πολλαπλάσια δισεκατομμύρια που μοιράστηκαν μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, του Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης και της περίφημης απελευθέρωσης των αγορών στους ολιγάρχες. Η σύγκριση με την προηγούμενη κυβέρνηση που επέβαλε το τρίτο μνημόνιο και καμάρωνε μέχρι τώρα για τα 37 δισ. ευρώ που συγκέντρωσε μέσω φορολογίας, είναι παραπάνω από συντριπτική, υπέρ της ΝΔ βέβαια… Η ολόθυμη στήριξη που πρόσφεραν επίσης στη ΝΔ οι μαφιόζοι μιντιάρχες, προφανώς με το αζημίωτο και στο όνομα των φιλελεύθερων ιδεών, μετέτρεψε το προβάδισμα της ΝΔ σε εκλογικό θρίαμβο.
Μεγάλος κερδισμένος είναι ωστόσο η άκρα Δεξιά που συνολικά κέρδισε 14%, ενώ 3 συνδυασμοί (Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση και Νίκη) εξέλεξαν 34 βουλευτές. Η εκλογική επιτυχία των Σπαρτιατών (που υποδείχθηκαν από τον έγκλειστο και καταδικασμένο Ναζί Κασιδιάρη) έδειξε πόσο κενός περιεχομένου ήταν ο νόμος που ψήφισε η ΝΔ για τον αποκλεισμό των ναζί από τις εκλογές και τη Βουλή. Εστιάζοντας τον περιορισμό στον τύπο και το γράμμα, έτσι ώστε να μην θιχτεί και η κυβερνώσα ακροδεξιά των Άδωνη – Βορίδη – Πλεύρη, έμεινε ορθάνοιχτη η πόρτα για να μπει στη Βουλή ένα κόμμα που εξαρχής επέλεξε τις… χαμηλές πτήσεις, κάνοντας μια ορμητική εμφάνιση τις τελευταίες ημέρες με έναν και μοναδικό στόχο: να κινητοποιήσει τους φασίστες ψηφοφόρους και χωρίς τυμπανοκρουσίες να ψηφίσουν τη σοβαρή Χρυσή Αυγή των Σπαρτιατών. Ο επικεφαλής των Σπαρτιατών άλλωστε, Βασίλης Στίγκας, προέρχεται κι αυτός από την ίδια πολιτική μήτρα που γέννησε τους νεοφασίστες της ΝΔ, Άδωνη – Βορίδη – Πλεύρη: το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, με το οποίο σχημάτισαν κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 2012. Παλιότερα δε πέρασε κι από την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά. Πιο πολλά επομένως είναι όσα ενώνουν ΝΔ με Σπαρτιάτες παρά όσα τους χωρίζουν…
Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και αναμενόμενη, εισάγει το κόμμα σε μια τροχιά περαιτέρω φθοράς. Η μείωση του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιουνίου, αφήνοντας εκτός σχολιασμού τις σημαντικότερες αιτίες που καθόρισαν το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου (προδοσία του δημοψηφίσματος του 2015, υπογραφή τρίτου μνημονίου, αναξιοπιστία του Προέδρου του κ.α.), ήταν προβλέψιμη λόγω των επιλογών του Αλέξη Τσίπρα πριν τις 21 Μαΐου και μετά. Πριν τις εκλογές του Μαΐου η κομματική σταυροδοσία προς όφελος υποψηφίων χωρίς πολιτικό εκτόπισμα και σε βάρος ιστορικών στελεχών του κόμματος που έμειναν εκτός Βουλής, και μετά τις εκλογές, μεταξύ άλλων, η επιλογή του αντικομμουνιστή καθηγητή Ν. Μαραντζίδη ως επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας με μοναδικό ζητούμενο την κοπή των δεσμών του ΣΥΡΙΖΑ με τη μαχόμενη και κομμουνιστική Αριστερά, οδήγησαν στην απώλεια 250.000 ψήφων και στην πτώση των ποσοστών του κόμματος από 20,7% σε 17,84%.
Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί. Μιλώντας ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ των εκλογών, σε μοβ φόντο(!), μίλησε για δημοκρατία, για πρόοδο, για συλλογικότητα, για ανιδιοτέλεια, για κοινωνική ευθύνη κι άλλα πολλά. Η μόνη λέξη που δεν χώρεσε στο γραπτό του ήταν η Αριστερά. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κόβει τους δεσμούς μόνο με την κομμουνιστική και αγωνιστική Αριστερά μέσω του Ν. Μαραντζίδη, αλλά και με αυτήν καθαυτή την Αριστερά μέσω του ίδιου του Τσίπρα! Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο, όπως προαναγγέλθηκε από τον Αλ. Τσίπρα που έκανε λόγο για «αναγκαίες αλλαγές» και «απαραίτητες τομές», σε μια εποχή οικονομικής και κοινωνικής πόλωσης, γρήγορα θα αποδειχθεί βήμα στο κενό, καθώς το κέντρο είναι ήδη κατειλημμένο από το ΠΑΣΟΚ που μάλιστα διαθέτει και ιστορικές ρίζες. Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος για τους πανηγυρισμούς του Ν. Ανδρουλάκη μιας και η απώλεια 60.000 ψήφων εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ μόνο επινίκιους δεν δικαιολογούσαν. Από την άλλη, οι μοναδικές ρίζες που διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τον κόσμο του αντιμνημονιακού αγώνα την περίοδο 2010-2015 τις οποίες πρώτα πρόδωσε και τώρα δημόσια αποκηρύσσει, μπροστά στο δέος που προκαλεί η δεξιά αντεπίθεση.
Στο πλαίσιο της δεξιάς αντεπίθεσης πρέπει να ερμηνευτεί κι η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που με ποσοστό 3,17% κατάφερε να μπει στη Βουλή, αφού πρώτα στηρίχθηκε κατά προκλητικό τρόπο από τη διαπλεκόμενη μιντιοκρατία στη διάρκεια όλης της προεκλογικής περιόδου. Η πρώην πρόεδρος της Βουλής, αφουγκραζόμενη τα μηνύματα των καιρών που βρίθουν συντηρητισμού, εγκατέλειψε όχι μόνο τη συμπόρευσή της με την Αριστερά αλλά και την προσωπική της μαχητικότητα του 2015. Έτσι, Αλέξης Τσίπρας και Ζωή Κωνσταντοπούλου, ΣΥΡΙΖΑ και Πλεύση Ελευθερίας, αφού έκαναν το σύντομο ταξίδι τους στην Αριστερά, τώρα της γυρίζουν την πλάτη αναζητώντας άλλες σημαίες πολιτικής ευκαιρίας.
Επιστρέφοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, το ραντεβού που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας για τις ευρωεκλογές στο διάγγελμά του, ισοδυναμούσε με λευκή πετσέτα για τη μάχη των δημοτικών μιας και λόγω του παροιμιώδους οπορτουνισμού που συνοδεύει το job description του επαγγέλματος, ακόμη κι εκείνοι οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ που εκλιπαρούσαν για το χρίσμα του στις προηγούμενες εκλογές και εξελέγησαν χάρη σ’ αυτό, τώρα θα είναι οι πρώτοι που θα εγκαταλείψουν το… καράβι αναζητώντας στήριγμα σε άλλους πολιτικούς χώρους ή παριστάνοντας τους υπερκομματικούς.
Θέμα αρχής η απλή αναλογική
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν τόσο μεγάλη αν ο Αλ. Τσίπρας δεν εκμεταλλευόταν κάθε ευκαιρία που του δινόταν για να δείξει την άβυσσο που τον χωρίζει από την πολιτική σκέψη κάθε δημοκράτη κι όχι μόνο αριστερού. Τελευταίο του «κατόρθωμα» ήταν η αποκήρυξη της απλής αναλογικής. Αποκαλύπτοντας μάλλον πόσο υστερόβουλη και κοντόφθαλμη ήταν η δική του επιλογή για ένα σύστημα (κάτι σαν) απλής αναλογικής (μιας και τόσο το όριο του 3% όσο και οι μονοεδρικές τη νόθευαν), οι δημόσιες καταγγελίες του ότι «έφταιγε η απλή αναλογική για την πτώση του κόμματός του εξ αιτίας της άρνησης των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να συμπορευτούν μαζί του», ισοδυναμούσαν ταυτόχρονα με μια συναίνεση γύρω από τα καλπονοθευτικά συστήματα που στο όνομα των ισχυρών κυβερνήσεων δημιουργούν ψηφοφόρους δύο ταχυτήτων: Στη μια ταχύτητα ψηφοφόροι που με την ψήφο τους βγάζουν 1+ βουλευτή ενώ από την άλλη ψηφοφόροι που με την ψήφο τους δεν βγάζουν ποτέ βουλευτή.
Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι καταστατικά ταυτισμένη με τη δημοκρατική αξίωση κάθε ψήφος να έχει την ίδια βαρύτητα. Η Δεξιά από την άλλη, από την πιο εμφυλιοπολεμική της εκδοχή που έδινε δικαίωμα ψήφου στα… δένδρα, μέχρι την πιο φιλελεύθερη εκδοχή, μεγέθυνε και εδραίωνε μια οριακή της διαφορά και κυβερνούσε χάρη στα πλειοψηφικά, καλπονοθευτικά συστήματα. Ο Αλ. Τσίπρας εγκατέλειψε την αριστερή και υιοθέτησε τη δεξιά αντίληψη για το εκλογικό σύστημα.
Το ΚΚΕ από την άλλη, παρότι έχασε σε σχέση με τον Μάιο σχεδόν 25.000 ψήφους, κατάφερε και αύξησε οριακά το ποσοστό του (7,69% από 7,23%) λόγω κυρίως της αποχής και έτσι αναδεικνύεται σε επίκεντρο και σημείο αναφοράς της Αριστεράς, όπως συνέβαινε πριν τη μνημονιακή περίοδο και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Σε σχέση με τότε όμως, ας πούμε το 2009, οι απώλειες σε ψήφους ξεπερνούν τις 100.000, κι ας αυξήθηκε οριακά σε ποσοστό (από 7,54% το 2009 σε 7,69% τώρα) Η αδυναμία του ΜΕΡΑ25 να εισέλθει στη Βουλή και η πτώση των ψήφων του σε σχέση με τον Μάιο (κατά 25.000) ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, των πολιτικών του αντιφάσεων και της αρχηγοκεντρικής και προσωποπαγούς λειτουργίας του κόμματος, σε συγκερασμό με την επιτάχυνση της δεξιάς στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαλε στην πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, παρότι ο Περισσός δεν έκανε καμιά προσπάθεια να απευθυνθεί σε ευρύτερα ακροατήρια της Αριστεράς και του αγώνα, δείχνοντας στην πράξη τη σημασία των μετώπων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Το ίδιο ισχύει πολύ περισσότερο για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που κατέγραψε μια από τις χειρότερες επιδόσεις της, με ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΛ ΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ) και ΟΚΔΕ από 50.286 ψήφους τον Μάιο να κερδίζουν τώρα 31.091 ψήφους.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η εκλογική – πολιτική υποχώρηση που καταγράφει η Αριστερά εξ αιτίας του κατακερματισμού της. Η μαυρο-μπλε επέλαση στην πολιτική και την ιδεολογία, με την άνοδο του ρατσισμού και του ατομικισμού που ως άλλη όψη έχει την άνοδο της ΝΔ και των φασιστών, βρίσκεται πίσω από την αποχή που κατέγραψε ρεκόρ για τη μεταπολιτευτική περίοδο φθάνοντας το 52,83%. Η δεξιά κυριαρχία γεννάει απογοήτευση, αποπολιτικοποίηση, παθητικότητα, αδιαφορία και αποστροφή στην πολιτική που όλο και περισσότερο ταυτίζεται με σκάνδαλα και διαφθορά… Μόνο μια τέτοια αντεπίθεση της Αριστεράς, ενωτική στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια, ρωμαλέα, εξωστρεφή και γενναιόδωρη, που θα αναβαθμίσει την εργατική πολιτική και τη λαϊκή συμμετοχή, μπορεί να βάλει φρένο στον εκφυλισμό της πολιτικής και την επέλαση των φασιστών.
