Κάποτε ένας Αμερικανός συγγραφέας είχε ρωτηθεί αν είχε τη δύναμη να καταργήσει δύο πράγματα στον κόσμο «ποια θα ήταν αυτά;». Εκείνος απάντησε το αυτοκίνητο και την τηλεόραση, το πρώτο γιατί καταλαμβάνει τον χώρο και το δεύτερο γιατί καταβροχθίζει τον χρόνο μας (αυτά στην προ ίντερνετ εποχή).

Το σετάκι «ομπρελοξαπλώστρα» δεν καταλαμβάνει όλους τους χώρους, αλλά λωρίδες παραλίας που κανονικά θα έπρεπε να είναι ελεύθερες για όλους. Ο επεκτατισμός της ξαπλώστρας δεν περιορίζεται στα 5-6 τετραγωνικά μέτρα που καταλαμβάνει αλλά και στην περιμετρική ζώνη της όπου απαγορεύεται, συχνά διά ροπάλου ιδιωτικών μπράβων, η παρουσία κοινών θνητών.

Για «όνειρο στο κύμα» μιλούσε ο Παπαδιαμάντης, που μάλλον αποκλείεται να έγραφε για «όνειρο στην ξαπλώστρα». Ούτε γνωρίζω τραγούδια που να γράφτηκαν γι’ αυτό το άχρηστο και αδηφάγο αντικείμενο (που φυσικά πίσω του βρίσκονται αδηφάγοι επιχειρηματίες και ένα κράτος-προστάτης, παρ’ όλο που οι εκπρόσωποί του ξύπνησαν απότομα μετά τον δίκαιο ξεσηκωμό). Η ξαπλώστρα ομοιοκαταληκτεί με τη σιδερώστρα, την απλώστρα και τη μυγοσκοτώστρα, όμως τα τρία τελευταία είναι χρήσιμα αντικείμενα που δεν συνδυάζονται εύκολα με την ανεμελιά και την επίδειξη των ομπρελοκαθισμάτων.

Οι πραγματικά πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη να νοικιάσουν ξαπλώστρα. Εχουν τα δικά τους ανάκλιντρα πλάι στις πισίνες τους, έχουν τα σκάφη τους με τα οποία μπορούν να φτάνουν σε παραλίες στις οποίες δεν υπάρχει οδική πρόσβαση, μπορούν να απολαμβάνουν τη φύση και τη θάλασσα χωρίς διαμεσολαβητές. Η ξαπλώστρα είναι το καταφύγιο των μικρομεσαίων, η βιτρίνα του ψευδο-πολυτελούς τουρισμού.

Μου είναι αδύνατο να φανταστώ τη γιαγιά μου τη Φιλιώ να αράζει στην ξαπλώστρα. «Πιάστηκα, παιδάκι μου, εδώ που μ’ έβαλες να κάτσω». Ομως μπορώ να τη φανταστώ σ’ ένα σκιερό παραλιακό καφενεδάκι ή σ’ ένα σκαμνί κάτω από ένα αρμυρίκι και να πετά στον έβδομο ουρανό, εκεί όπου ποτέ δεν θα φτάσουν οι οριζοντιωμένοι πελάτες.