Για τον Έβρο έχουμε γράψει και άλλες φορές, αν και όχι όσο θα έπρεπε. Τα όσα γίνονται είναι αδιανόητα (μέχρι πρότινος) και εξοργιστικά. Η κρατική κατάρρευση, η συνειδητή πυροδότηση του φασισμού και η ιταμή στάση ενός αντικοινωνικού τύπου που βρίσκεται στη θέση του πρωθυπουργού, με πραγματικό ρόλο αυτόν του τροχονόμου των παρασιτικών συμφερόντων και της μαριονέτας των ΗΠΑ, συνδυάζονται με μια πυρκαγιά που καίει επί δύο εβδομάδες μέσα σε καθεστώς συγκάλυψης από τα ΜΜΕ. Ο τρόπος διαχείρισης της καταστροφής στον Έβρο από το σύστημα εξουσίας ωστόσο, εξελίσσεται σε κάτι ακόμα: σε μια πρόβα διαχείρισης εθνικών καταστροφών ακόμα μεγαλύτερης πολιτικής έντασης, όπως θα μπορούσε να είναι ένας εθνικός ακρωτηριασμός, είτε προφανής, είτε υποκρυπτόμενος.
Εξηγούμαστε: έχουμε μια καταστροφή, η οποία χτυπά στο κέντρο της κυβερνητικής εξουσίας και προπαγάνδας. Σε διαφοροποίηση από τα Τέμπη μάλιστα δεν υπάρχει ούτε το (ψευδό-) άλλοθι του ανθρώπινου λάθους, δεδομένης της διάρκειας της καταστροφής. Το επιτελικό κράτος αποδεικνύεται μια απάτη, η πυροπροστασία ανύπαρκτη και ίσως το πιο εκκωφαντικό από όλα είναι ότι η «συμμαχία» μας με τις ΗΠΑ η οποία θα καθιστούσε δήθεν τον Έβρο απόρθητο, φαίνεται ότι προσφέρεται μόνο για να καταναλώνονται αυγά και να φουντώνει η φούσκα των ακινήτων στην Αλεξανδρούπολη.
Ενώ οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι κινητοποιημένες εδώ και 2 εβδομάδες, οι «σύμμαχοι» από την Ουάσιγκτον είναι άφαντοι. Ο ίδιος ο απόρθητος Έβρος, όπως ξαναγράψαμε, αν δεχτούμε το σενάριο της «υβριδικής επίθεσης», «έπεσε» με 2-3 γκαζάκια. Η καταστροφή λοιπόν σε κάθε επίπεδο είναι τρομακτική. Υπό συνθήκες σχετικώς αξιοπρεπούς αστικής δημοκρατίας θα είχαμε παραιτήσεις υπουργών, ξεσηκωμό μέρους του πληθυσμού, διαρκείς αναλύσεις από τα ΜΜΕ, έρευνα από τη Βουλή κλπ.
Ποια είναι αντιθέτως η διαχείριση εδώ; Πρώτον, τα ΜΜΕ πνίγουν το ζήτημα. Αντί για τις διαρκείς συνδέσεις οι οποίες εντείνουν την κοινωνική δυσφορία και την πίεση στην κυβέρνηση έχουμε το «θάψιμο» της είδησης, ώστε η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να «τεμαχίσουν» την εσωτερική κοινή γνώμη μεταξύ εκείνων που ζουν το γεγονός και της μεγάλης πλειοψηφίας. Δεύτερον, με την αγαστή σύμπνοια της όλης δεξιάς (από ΝΔ έως Σπαρτιάτες) έρχεται ο αναγκαίος αντιπερισπασμός.
Το διάχυτο λούμπεν επιστρατεύεται και με αιχμή του δόρατος πολιτοφύλακες, ενοχοποιεί μετανάστες, τους οποίους κατόπιν κλείνει σε καρότσες και ζητά στην πυρά. Εκεί που έχουμε καταφανή κυβερνητική ανικανότητα, τώρα ορθώνεται ο πανταχού παρών αόρατος και ακατανόμαστος εχθρός. Βεβαίως η επίκληση ενός τέτοιου εχθρού γεννά ερωτήματα ως προς την επάρκεια της εθνικής ασφάλειας. Οπότε περνάμε στο τρίτο σημείο διαχείρισης: περισσότερος αντιπερισπασμός. Με λίγη βοήθεια από το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ, μια υποψηφιότητα φυτευτή από την πρεσβεία των ΗΠΑ και από την ολιγαρχία έρχεται να κυριαρχήσει στα trends του πρώην Twitter και νυν X. Καθώς η πολιτική ζωή ευθυγραμμίζεται απολύτως με τις ανάγκες ελέγχου επί δευτεροκλασάτου προτεκτοράτου, ο δημόσιος διάλογος περιορίζεται στο πλαίσιο της διάχυτης γελοιότητας. Αντί να μιλάμε για την πολιτική ουσία, καταναλώνουμε τα προϊόντα της παρακμής της. Τέταρτον, ο Πρωθυπουργός βγαίνει στην αντεπίθεση με ολίγη από κλιματική αλλαγή και πολλή από μιντιακή προπαγάνδα, χάρη στην αντιπολίτευση-συμπολίτευση, η οποία έχει ελεγχθεί από τα ίδια κέντα εξουσίας και επομένως δεν μπορεί να θέσει κανένα πραγματικό ερώτημα για τα όσα συμβαίνουν. Πέμπτον, το σύστημα εξουσίας θα επιστρατεύσει την καταστολή και επιδόματα εφόσον απαιτηθεί.
Η διαχείριση των όσων συμβαίνουν φέτος το καλοκαίρι αποτελεί συνέχεια εκείνης των Τεμπών, πιο πριν της πανδημίας και ακόμα παλιότερα της οικονομικής κρίσης. Ο βαθμός δραματικότητας των «από πάνω» μπορεί να διαφοροποιείται αλλά το βασικό σκεπτικό είναι το ίδιο: πρόκειται για μια διαρκώς εμβαθυνόμενη τακτική διαχείρισης των καταστροφών τις οποίες προκαλεί ή παταγωδώς αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει το ίδιο το σύστημα εξουσίας και τις οποίες κατόπιν διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύεται η δική του θέση ως της μόνης επιλογής, καθώς και η υλική του βάση. Μην μπορώντας να εμφανίσει επιτυχίες, το σύστημα εξουσίας ενισχύεται από τις αποτυχίες του και από το φόβο που καλλιεργεί. Δεν πρόκειται για ιστορικώς μοναδική κατάσταση. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, των ΗΠΑ αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το βασικό κλειδί δε, είναι να δηλητηριάζει την κοινωνία μέχρι τα θεμέλιά της με μίσος έναντι του διπλανού και με απώλεια σχεδόν οποιασδήποτε ενσυναίσθησης. Αλληλεγγύη ούτε με τον ξένο, ούτε με τον Έλληνα. Ο στόχος είναι το αίσθημα της κοινότητας συμφερόντων και η αλληλεγγύη να φτάνουν μέχρι την οικογένεια.
Η διαχείριση αυτή δε δοκιμάζεται δεν εμπεδώνεται ούτε μόνο, ούτε κυρίως για ζητήματα όπως οι πυρκαγιές. Βασική επιδίωξη αποτελεί σταθερά, η διαχείριση των εθνικών θεμάτων με τρόπο απερίσπαστο, στο πλευρό των ΗΠΑ ή για την ακρίβεια από υποτακτικούς των ΗΠΑ στην πατρίδα μας και εις βάρος της αλλά και η προώθηση οικονομικών πολιτικών αντίστοιχης καταστροφικότητας με εκείνη των μνημονίων επίσης με τρόπο απερίσπαστο.
Η ίδια αυτή η διαχείριση όμως, με δεδομένο το συνδυασμό του ξενόδουλου και του γελοίου του πολιτικού και οικονομικού συστήματος φέρνουν ολοένα εγγύτερα τον κίνδυνο εθνικού ακρωτηριασμού. Πρόκειται για παλιά ιστορία στον ελληνισμό, η οποία επαναλαμβάνεται όποτε παρακμάζει: καταστροφικά συστήματα εξουσίας «απαντούν» στην όποια αδυναμία με εκχώρηση κυριαρχίας και με καλλιέργεια της παραίτησης και του αποπροσανατολισμού στο λαό. Εισάγουν έτσι το έθνος και την κοινωνία σε ένα φαύλο κύκλο περαιτέρω αποδυνάμωσης, μέχρι του σημείου (μιας) καταστροφής, από την οποία ο πυρήνας του κατεστημένου φιλοδοξεί να κερδοσκοπήσει φυσικά. Ως εκ τούτου, οι τακτικές διαχείρισης της καταστροφής πρέπει να είναι έτοιμες. Βραχονησίδες, ακατοίκητα ή ελαφρώς κατοικημένα νησιά άλλωστε θα βρεθούν στο επίκεντρο της όποιας διαπραγμάτευσης με τη γείτονα υπό την εποπτεία των ΗΠΑ και εκεί πρέπει να αποδειχτούμε «καλά παιδιά», χωρίς το σύστημα εξουσίας να πληγεί σε βάθος. Ο Έβρος λοιπόν είναι μια καταστροφή η οποία μετατρέπεται και σε πρόβα. Να μη μας διαφεύγει αυτό από την ανάλυση όσων (δε) βλέπουμε αλλά ζούμε.
