του Θανάση Σκαμνάκη - kommon.gr

Η ιστορία αφορά έναν καταπέλτη. Και είναι δραματική. Είναι για έναν άνθρωπο στον καταπέλτη.

Καθυστέρησε στη διαδρομή, το ταξί έπεσε σε μποτιλιάρισμα κι όσο έβλεπε την ώρα να περνάει αγχωνόταν. Θα το χάσει. Δεν θα προλάβει να είναι στη δουλειά του, στο νησί. Θα τον απολύσουν; Άργησε να ξυπνήσει. Χασομέρησε να ξεκινήσει. Κι ο ταξιτζής πάει σα κότα. Ας προσπαθήσει λίγο ακόμη, πες του να κάνει πιο γρήγορα. Επιταχύνει εκείνος, κάνει έναν δυο ελιγμούς, προσπερνάει, βγαίνει μπροστά, περνάει γρήγορα από το φανάρι πριν τον πιάσει κόκκινο, φρενάρει, τρέχει. Αν καθυστερήσει μισό λεπτό το πλοίο θα έχει φύγει. Φτάνουν ακριβώς. Τρέχει πριν ανεβάσουν τον καταπέλτη, ίσα που προλαβαίνει να πηδήσει. Παίρνει βαθιά ανάσα. Ευτυχώς, πρόλαβα.

Δεν υπάρχει το ευτυχώς. Η συνέχεια λέει πως θα ήταν σωτήριο αν το φανάρι αργούσε λίγο ακόμη να ανάψει πράσινο. Πως ένα λεπτό ακόμη καθυστέρησης θα είχε σώσει τη ζωή του. Βέβαια δεν θα το ήξερε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Πόσες φορές η ζωή μας γλυτώνει έτσι!..

Πάνω στον καταπέλτη η υποδοχή δεν ήταν η κατάλληλη. Εκεί ήταν παρών ο κόσμος μας, η βία του, η ασχήμια του, η κακία και η μοχθηρότητα του, η ουδετερότητα και η απανθρωπιά. Υπάρχουν άραγε δικαιολογίες για την πράξη;

Ήταν εκτός ώρας; Εισβολέας, παράνομος σε ένα πλοίο όπου οι κανονισμοί είναι αυστηροί, για λόγους ασφαλείας - άμα λυθούν οι κάβοι κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Και τι κάνουμε αν κάποιος παραβιάσει τον κανονισμό; Το πετάμε στη θάλασσα – το λέει αυτό ο κανονισμός;

Κι αν σκοτωθεί;

Εδώ είναι άνθρωποι, οι εκτελεστές. Η ατομική ευθύνη. Η ατομική επιδίωξη. Εγώ να τη βολέψω. Θα χτίσω το σπίτι μου στο ρέμα, μαγκιά μου. Μπορεί να πνιγεί και μπορεί και να μη πνιγεί οι οικισμός, στη νεροποντή. Κάποιος λέει πως ο επιβάτης του καταπέλτη είναι παράνομος κι ανεπιθύμητος. Μέσα στο νερό. Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται. Μπορεί να πνιγεί, μπορεί και όχι.

Εδώ δεν είναι οι εξουσίες. Είναι και οι εξουσιαζόμενοι που βουλιάζουν. Οι εξουσίες μοιράζουν ασυδοσία και οι άνθρωποι πολλαπλασιάζουν τη μνησικακία, τον ατομικισμό, τη χλεύη, τη ντροπή, το μίσος. Δεν είναι μακριά μας. Είναι εδώ. Πρόσεχε πως ζεις. Κινδυνεύεις. Μη μιλήσεις σε αυτόν που σε προσβάλει. Μπορεί να σου αντιγυρίσει ανεπανόρθωτη προσβολή.

Αυτό είναι ένα βασίλειο φόβου με περιστατικά που γίνονται τηλεοπτικά σήριαλ των ειδήσεων και των εκπομπών λόγου. Παραλόγου, πες.

Η καταιγίδα δεν είναι η βροχή. Είναι το μαύρο σύννεφο της αβεβαιότητας και του φόβου που μας απειλεί.

Χρειαζόμαστε ανάσες. Η αντίσταση δεν είναι μόνο απάντηση. Είναι ο τρόπος να ζήσουμε. Αλλιώς…