Γιάννης Σερέτης - gazzetta.gr
Ο Γιάννης Σερέτης μοιράζεται με τους αναγνώστες του Gazzetta προσωπικές σκέψεις για όλο αυτό που βιώνουμε στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.
Το σοκ ήταν μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά. Δεν ξέρω γιατί. Επειδή υπήρξε άμεσα η εικόνα από το συμβάν; Επειδή οι περισσότεροι από εμάς έχουμε προλάβει (ή έχουμε χάσει) στα δευτερόλεπτα κάποιο δρομολόγιο πλοίου και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να γίνουμε φαντασιακά «Αντώνης» στη θέση του Αντώνη που έτρεξε να προλάβει; Μήπως επειδή ήταν χέρι απόλυτα συνειδητοποιημένου για το τι κάνει ανθρώπου και όχι πλημμύρα ή πυρκαγιά ή άνεμος ή οποιοδήποτε άλλο... φυσικό φαινόμενο αδυνατεί να αντιμετωπίσει αυτή η χώρα; Ισως όλα αυτά μαζί, αλλά κυρίως ήταν η εικόνα. Ποιος ξέρει τι θα λεγόταν αν δεν υπήρχαν και τα videos...
Eίναι βέβαιο ότι και αυτό το συμβάν μετά από λίγες μέρες, λίγους μήνες, λίγα χρόνια, θα «ξεχαστεί». Αυτό που δεν θα ξεχαστεί είναι το αποτύπωμα της δολοφονίας για τον τόπο, τον τρόπο και τον κόσμο που ζούμε. Μια κοινωνία που ουδεμία σχέση έχει μ' αυτή στην οποία μεγάλωσαν οι παππούδες και οι γονείς μας. Οχι, δεν είναι οι περισσότεροι κτήνη, τραμπούκοι, εξουσιομανείς, ρατσιστές κάθε είδους, βίαιοι, υποτελή ανθρωπάκια που μοναδικό Θεό έχουν το χρήμα. Ομως δυστυχώς «αυτοί», στα δικά μου μάτια και συγκριτικά όχι μόνο με τα εφηβικά μου χρόνια αλλά και μέχρι το 2000 είναι πολύ περισσότεροι. Δίπλα μας, γύρω μας, ανάμεσά μας.
«Θέμα παιδείας» θα πουν κάποιοι. Θέμα... πενίας θα πουν κάποιοι άλλοι. Θα συμφωνήσω περισσότερο με τους πρώτους. Σε μια χώρα η οποία τα τελευταία 15 χρόνια κάνει... ό,τι μπορεί για να σου βροντοφωνάξει «φύγε όσο είναι νωρίς, φύγε αν μπορείς». Τις προηγούμενες δεκαετίες ο Ελληνας έφευγε για μια καλύτερη ζωή, ψάχνοντας μεγαλύτερη αμοιβή στην εργασία του ή απλώς μια αξιοπρεπή εργασία με την οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει οικογένεια (ή και όχι). Τώρα νιώθω όλο και πιο ασφυκτική την καθημερινότητα.
Σε μια χώρα που οι γονείς πρέπει να έχουν τουλάχιστον τρεις μισθούς συνολικά για να ζουν αξιοπρεπώς.
Σε μια χώρα που υποχρεώνονται να περνούν όλο και λιγότερο χρόνο με τα παιδιά τους.
Σε μια χώρα στην οποία αμείβονται με αστεία ποσά σχεδόν όλοι οι κλάδοι επιστημόνων που έχουν βγάλει τα μάτια τους για να σπουδάσουν με το «αίμα» των γονέων τους.
Σε μια χώρα όπου αν ένας νέος δεν έχει (πολύ γερή) «καβάτζα» από τους γονείς, του μοιάζει απίστευτο όνειρο να δημιουργήσει οικογένεια πριν τα 35-40 και τρομερό επίτευγμα αν καταφέρει να μείνει μόνος του αυτοσυντηρούμενος πριν από τα 30.
Σε μια χώρα της οποίας η πρωτεύουσα «πνίγεται» με βροχή μισής ώρας και της οποίας η δεύτερη μεγαλύτερη (και σαφώς ομορφότερη) πόλη καλείται σε πανηγυρισμούς επειδή θα αποκτήσει Μετρό 24 χρόνια μετά από την Αθήνα!
Σε μια χώρα όπου νιώθεις απροστάτευτος σε κάθε έντονο φυσικό φαινόμενο, όπου ο νόμος του ισχυρού επικρατεί σχεδόν παντού, όπου η Δικαιοσύνη τολμά αργά, πολύ αργά βήματα προς τα μπρος...
Σε μια χώρα στην οποία ο δημόσιος υπάλληλος θα πάρει προσεχώς αύξηση 50-70 ευρώ μηνιαίως μετά από... άπειρα χρόνια, στην οποία κοντεύεις να θεωρείσαι «άρχοντας» αν παίρνεις μισθό ή σύνταξη άνω των 1.000 ευρώ, στη χώρα όπου εξαφάνισαν τις συλλογικές συμβάσεις, σε μια χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο είναι βάσει ερευνών ανώτερο μόνο της Βουλγαρίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Πολωνίας σε ολόκληρη την Ε.Ε. Και πολύ μας είναι...
Σε μια χώρα όπου η φορολογία τσακίζει τους περισσότερους «κανονικούς», όπου πανηγυρίζεις αν πάρει το παιδί σου θέση σε δημόσιο παιδικό σταθμό ή αν βρει δουλειά με 750 ευρώ, στην Ελλάδα του ράντζου και του bullying, της παραπαιδείας και της «τζουκ-μποξ» παπαγαλίζουσας δημοσιογραφίας, των νεο-ναζιστικών μορφωμάτων παντός είδους, στην Ελλάδα των απειλών και της κρυφής ή εμφανούς βίας παντού γύρω μας, στη χώρα που δαπανά παράλογα εκατοντάδες εκατομμύρια για εξοπλισμό... πολέμου όταν ο μέσος (εργαζόμενος) πολίτης έχει πληρώσει κάτι ξεγυριστά απίστευτα «300άρια» στη ΔΕΗ και βάζει «τόση – όση» βενζίνη, στη χώρα όπου ο χρόνος για τους φίλους, τις κοινωνικές σχέσεις και τις συντροφιές εξαφανίζεται μέρα με τη μέρα, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί το όμορφα πλασαρισμένο ψέμα και η παντοτινή ολιγαρχία των «μεγάλων», ειλικρινά πλέον πρέπει κάποιος να έχει τρομερές αντιστάσεις για να ζει με αξιοπρέπεια, με το κεφάλι ψηλά, τη συνείδηση καθαρή, να είναι χαρούμενος, να βάζει και να πετυχαίνει μικρούς ή μεγαλύτερους μακροπρόθεσμους στόχους.
«Ολα αυτά τώρα τα θυμήθηκες» θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Οχι, τώρα μου «βνήκαν» είναι η απάντηση, διότι χθες βράδυ η γροθιά στο στομάχι πόνεσε πάρα πολύ.
«Άλλη μια μέρα γεμάτος ντροπή γι’ αυτό το παρανοημένο μόρφωμα που μας προέκυψε ως πατρίδα» έγραψε ο Γιάννης Αγγελάκας. Κάπως έτσι νιώθουμε πολλοί. Οχι τώρα, όχι σήμερα. Εδώ και πολλά χρόνια. Και το ερώτημα παραμένει – όλες οι απαντήσεις δεκτές: «Πες μου ένα λόγο να μείνει το παιδί μου στην Ελλάδα». Το σκεφτόμαστε πολλοί για το μέλλον. Ισως να είμαστε υπερβολικοί, το ξέρω. Μα σίγουρα το σκεφτόμαστε! Και σίγουρα ο καθένας μας έχει τη δική του ευθύνη για όλο «αυτό» που ζούμε. Βαθιά μέσα του την ξέρει την ευθύνη, όσο μικρή κι αν είναι.
