Ο εμφανώς αδυνατισμένος υπουργός Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης, δίνει το σύνθημα για τα μελλούμενα. Αποτελεί, θα έλεγε κάποιος, την εικόνα της εθνικής Οικονομίας και συνάμα Παραοικονομίας, μιας σχέσης που βαίνει προς το τέλος της.
Ήδη, με κόμπο στον λαιμό κοιτάζουμε τα ράφια με τα τρόφιμα και έπειτα βουρκωμένοι τις τιμές. Πολύχρωμες συσκευασίες τροφίμων, σαν εραστές που χάθηκαν, χωρίς μια λέξη, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια.
Τα καύσιμα, ανεπίδοτος έρωτας. Ατενίζουμε με νοσταλγία τα βενζινάδικα.
Η γλυκιά φράση: «Γέμισε το», έρχεται σαν θυμωμένη ανάμνηση που ζητάει τα ρέστα (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ακόμη και το λαϊκό άσμα «ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ, αυτή η αγάπη στα άστρα με ανεβάζει», φαντάζει λόγω και έργω, απλησίαστο.
Πού λεφτά για βενζίνη…
Εστιατόρια, θέατρα, κινηματογράφοι. Σαν ντοκιμαντέρ του National Geographic: Βλέπεις από μακριά υπέροχα μέρη στα οποία δεν θα βρεθείς ποτέ.
Πολίτες απατημένοι βρέθηκαν μπροστά στην κάλπη, φορτωμένοι αυταπάτες. Εγκλωβισμένοι σε μια κακοποιητική σχέση με την εξουσία.
Ο μισθός, μας αποχαιρετά στις 19 κάθε μήνα, σε ένα ναρκισσιστικό ερωτικό παιχνίδι. Δέκατοι μεταξύ των 21 κρατών μελών της Ε.Ε. που έχουν θεσπίσει κατώτατο μισθό και με δραματικά μειωμένη αγοραστική δύναμη.
Κοιτάζοντας το μούχρωμα, ο νους επιστρέφει στο 2015. Στο παρελθόν. Τότε που ο κατώτατος μισθός είχε αγοραστική δύναμη αντίστοιχη με τη σημερινή.
Ένα σφίξιμο στην ψυχή. Κόμπος στο λαιμό.
Η τελευταία φορά που αισθάνθηκες ένα ζεστό άγγιγμα, ήταν στο πόδι. Όταν αποπειράθηκες βάζοντας το χέρι στην τσέπη να βρεις χαρτονομίσματα και τελικά απελπισμένος διαπίστωσες ότι το λεπτό ύφασμα της, ήταν το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα στο χέρι και στο πόδι σου.
Κάποια μουντά απογεύματα, θυμάσαι τα λόγια: Ανάπτυξη, Ελλάδα 2.0, αξιοπρεπείς μισθοί…
Πριν από λίγους μήνες, οι πολιτικοί μνηστήρες, σου κρατούσαν σφιχτά το χέρι και ζητούσαν την εμπιστοσύνη σου, την οποία καταχράστηκαν.
Ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται διατεθειμένος «να ξύσει τον πάτο του βαρελιού» προκειμένου να βρει τρόπους στήριξης κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, όπως οι αγρότες.
Ασυμφωνία χαρακτήρων, θαρρώ πως λέγεται αυτό.
Ο Πρωθυπουργός κοιτάζει χαμηλά, αναζητώντας τον πάτο του βαρελιού. Όμως, όσοι διεκδικούν σήμερα, πρέπει να κοιτάξουν ψηλά για να δουν τον πάτο του βαρελιού.
Ραβασάκια πράσινα, μπλε, πορτοκαλί και κίτρινα. Δεν έπεσε… φως στη σχέση αυτή, παρά τις δικαιολογίες.
Οι δρόμοι μας χωρίζουν οριστικά, με την κυβέρνηση να επιμένει στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Έτσι, υποστηρίζει, θα ενισχυθεί ο ανταγωνισμός με τη δημόσια Παιδεία, οδηγώντας τη δεύτερη σε βελτίωση.
Τα ίδια έλεγε και στην προηγούμενη σχέση της με τη δημόσια Υγεία. Θα βελτιωνόταν, υποσχέθηκε, μέσω της ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Δεν πήγε καθόλου καλά αυτό…
Κι αυτή η σχέση ναυάγησε. Το ξέρεις. Το είδες. Το βίωσες.
Η Ελλάδα καταδικάστηκε (και) επισήμως για θέματα διαφάνειας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η κυβέρνηση, σαν τον άπιστο εραστή, μας φορτώνει το κλασσικό όσο και τετριμμένο:
Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Μας διαβεβαιώνει ότι πρόκειται για ανυπόστατες κατηγορίες. Μας ζηλεύουν, λέει. Ποτέ δεν συνάντησε την αδιαφάνεια. Δεν τη γνωρίζει καν.
Κατά λάθος της «έκανε λάικ»…
Ήταν κι αυτά τα ηχογραφημένα μηνύματα του Predator, που έκαναν τα πράγματα χειρότερα.
Πάντως, θα αλλάξει σε λίγους μήνες, διαβεβαιώνει. Θα κάνει ανασχηματισμό. Αλήθεια. Όλα θα είναι καλύτερα.
«Το γαρ πολύ του έρωτος (με την εξουσία) γεννά παραφροσύνη (στους πολίτες)».
Κατά τα φαινόμενα, η ώρα ενός μη συναινετικού διαζυγίου, πλησιάζει. Κι ας μην φαίνεται στον ορίζοντα ο «πρίγκιπας με το άσπρο άλογο» που θα μας σώσει.
Έτσι κι αλλιώς, κάποιοι λένε ότι «ο λαός σώζει τον λαό».
