Τη στιγμή που πληροφορηθήκαμε την είδηση, πρώτα απλώθηκε απέραντη λύπη κι ύστερα οργή για τον αναπάντεχο χαμό, για όσα δεν προλάβαμε να τελειώσουμε και για εκείνα που θα αρχίζαμε μαζί σου.
Εμείς εδώ, στο αινιγματικό 2024, φτωχότεροι από την απουσία σου αλλά και ποιο πλούσιοι από τις πράξεις και τις ιδέες σου, συνεχίζουμε το δρόμο με τα σήματα που έστελνες προς στο φωτεινό μας μέλλον.
Ο Γιάννης είναι από την κορφή ως τα νύχια μια καθολική και αδιάσπαστη ενότητα τρυφεράδας και επανάστασης, παρελθόν και μέλλον μαζί. Ένας άνθρωπος του επιθυμητού μας μέλλοντος.
Θεμελιώδης όρος για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, θεωρούσες, ήταν η ηγεμονία μιας σύγχρονης χειραφετητικής θεωρίας με τις ρίζες της χαμένες στο πολυτάραχο παρελθόν της Αριστεράς.
Γι αυτό δεν σταμάτησες ποτέ να μελετάς το τώρα και την ιστορία, να «δίνεις» στον Όμιλο Μαρξιστικών Ερευνών.
Προσβλέποντας σε μια νέα προλεταριακή ηθική που θα διέπεται από τα ηρωικά ξεσπάσματα των σύγχρονων κολασμένων, τη μαρξιστική αμφιβολία της δημιουργίας και την ευαίσθητη θέληση, την ακλόνητη σιγουριά για το σκοπό.
Έψαχνες διαρκώς να δώσεις σχήμα στα συλλογικά θέλω μας και στα μέσα πραγμάτωσης τους.
Γι αυτό και στα χέρια σου είχες πάντα σχεδόν ένα κομμάτι πλαστελίνης που του έδινες μορφή και κίνηση καθώς το μεταμόρφωνες σε αυτές τις πολυάριθμες αμίλητες φιγούρες που έφτιαχνες, τις αμίλητες φιγούρες που έλεγαν όλα όσα εκείνη τη στιγμή είχες μέσα σου.
Αυτό έψαχνες, γι’ αυτό πάλευες: Να πάρουν συλλογική μορφή οι ιδέες της εργατικής χειραφέτησης, να αποκτήσουν σύγχρονη υλική δύναμη τα δικαιώματα και οι ανάγκες των παιδιών, της νεολαίας, των ανθρώπων του μόχθου, των ξωμάχων.
Γι’ αυτό και εντάχθηκες νέος στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, για τον ίδιο λόγο ήσουν παρών στη συντακτική επιτροπή του Kommon, γι αυτό ήσουν παρών στη διαδρομή και στις συλλογικές προσπάθειες του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου ως το τέλος.
Συνδημιουργός και ταυτόχρονα απαιτητικός παρατηρητής, αδιάλλακτος με τις απόψεις και διαλλακτικός με τους ανθρώπους, πιστός στην ουσία ενός επαναστατικού ουμανισμού, τοποθετούσε πλάι στους κλασσικούς συνθέτες και στους κλασσικούς της θεωρίας μας τα σύγχρονα ρεύματα της αναζήτησης και τα σύγχρονα μουσικά ακούσματα.
Σε συγκινούσε και σε όριζε το «εμείς», είχες ατελείωτη απέχθεια στη προσωπική ανάδειξη και στην δραματουργία.
Ένας αιώνιος μαθητής της ζωγραφικής παρέα με το φίλο σου, το Γιώργο Μανιάτη.
Ο Γιάννης Νικολακόπουλος λύγιζε και σηκωνόταν, κοντοστεκόταν και συνέχιζε.
Τον γοήτευε η αινιγματική αοριστία του μέλλοντος μας και η ανάγκη να σκίσουμε το πέπλο των οριζόντων.
Γι’ αυτό και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στους πολιτικούς αγώνες από κάθε πόστο και ειδικά στις απεργίες της ΟΛΜΕ, κυρίως στις κρίσιμες.
Ένοιωθες, διάβαζες τις ανώτερες κρισιακές τάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού και ταυτόχρονα τον πρωτόλειο ακόμα χαρακτήρα της νέας προσπάθειας, την ανωριμότητα των σύγχρονων επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων.
Κάθε φορά που θα αντιλαμβανόμαστε τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα σαν ξεχωριστά ζητήματα προσωπικής στάσης και συλλογικής αναγκαιότητας, κάθε στιγμή που θα σκεφτόμαστε με βάση το ιστορικό και το στρατηγικό δίνοντας νόημα και αξία στο καθημερινό, σε αυτές τις στιγμές θα τιμάμε το σπουδαίο σύντροφο, φίλο κι αδερφό, επαναστάτη και Κομμουνιστή Γιάννη Νικολακόπουλο.
