Η ιστοριούλα
Του Θεοτόκη Ζερβου*
Ιστοριούλα που θα μπορούσε να είναι η βάση μιας ταινίας μικρού μήκους και πιθανόν μεγάλου εύρους.
Πριν κάμποσες μέρες, καλέσαμε στο σπίτι μας ένα συνεργείο δύο ατόμων για να κόψει το χορτάρι του μικρού μας κήπου και να σκαλίσει τα λίγα παρτέρια του. Επειδή ούτε η Γεωργία ούτε εγώ έχουμε πια τις αντοχές για κάτι τέτοιο. Δύο εύσωμοι άνδρες εβάλθηκαν αμέσως στη δουλειά και την τελείωσαν εν τω άμα.
Μετά με πλησίασε ο πιο εύσωμος και μου είπε «εντάξει γιατρέ», εμμέσως ζητώντας την αμοιβή τους και συμπληρώνοντας, «έχουμε να πάμε και αλλού».
Τον πλήρωσα βέβαια και ζυγίζοντας την βιασύνη του τον ρώτησα. «έχετε πολλή δουλειά;» για να μου απαντήσει αμέσως:¨ «Απ΄ το πρωί μέχρι τη νύχτα. Δεν προλαβαίνουμε.».
Διαολισμένος και προβοκάροντας τον, συνέχισα: « και βέβαια, έτσι, δεν σου λείπει τίποτα», για να μου αποκριθεί αμέσως πως, «δόξα τον θεό, έχω δύο αυτοκίνητα» και προλαβαίνοντάς τον του λέω: «και δυο τηλεοράσεις». «Τρείς» βιάστηκε να μου απαντήσει. «Μία στο σαλόνι, μια στην κρεβατοκάμαρα και μία στο δωμάτιο των παιδιών».
Και τάχαμ αθώα, συνεχίζω την κουβέντα. «έχεις χρόνο να παίξεις με τα παιδιά σου, να φλερτάρεις με τη γυναίκα σου, να κάμεις έρωτα μαζί της, κάποια απρόσμενη στιγμή, γιατί έτσι σας καύλωσε. Να Βρεθείς με τους φίλους σου, να κουβεντιάσεις μαζί τους , να αστειευτείς μαζί τους, να παίξεις μαζί τους μια πρέφα, να ξαπλώσεις ένα πρωινό στη γη, να χαϊδέψεις το χορτάρι, να σκαλίσεις με τα νύχια σου το χώμα, να δεις τον ουρανό, να βουτήξεις στη θάλασσα και να χαζέψεις τον βυθό;».
Ενοχλημένος και μαζί κάπως απολογητικός μου λέει: «που χρόνος, γιατρέ για τέτοιες μαλακίες» για να του ανταπαντήσω αποφατικά. «Έχεις λοιπόν δύο αυτοκίνητα, τρεις τηλεοράσεις και δεν ξέρω τι άλλο. Ξέρεις όμως ότι είσαι φτωχός. Και ακόμη πιο φτωχός γιατί αυτό δεν το νιώθεις;»
Γυρνώντας για να φύγει, σχεδόν θυμωμένος μου πετάει: «το ξέρεις γιατρέ πως είσαι τρελός;» και κάνοντας κάποια βήματα προς την έξοδο της αυλής γυρνάει ελαφρώς χωρίς να σταματήσει, για να πει: «είσαι τρελός. Μα μπορεί να έχεις και δίκιο». Έστρεψα και εγώ προς την είσοδο του σπιτιού μου και συλλογίστηκα: «γιατί οι τρελοί έχουν, σχεδόν, πάντα δίκιο».
ΥΓ Αυτήν την ιστορία θα σας την πω ξανά με άλλο τρόπο όταν θα αναφερθώ στο πέμπτο και τελευταίο από "τα βιβλία της συντροφιάς μου"
*ΑΠΌ ΤΟ FACEBOOK
Δυο λόγια για τον Θεοτόκη Ζερβό
Ο Θεοτόκης Ζερβός γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1943, σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη στην δεκαετία του ’60, σε μια εποχή που πρόλαβε να δει τους ποιητές. Ομότεχνος, φίλος, συνάδελφος και παρ’ ολίγον συνεργάτης του Μανόλη Αναγνωστάκη είχε μια πορεία με ομόλογους αλλά όχι ίδιους σταθμούς.
Έγραψε ποιήματα σε νεαρή ακόμη ηλικία, δημοσίευσε πέντε ποιητικές συλλογές(Αντίστιξη Κείμενα 1972·Ποιήματα Εξάντας 1978· Φόνος πάνω σε ομοίωμα Πόρφυρας 1984·Λογοκλόνος Κείμενα 1987 και Εθελοντική κάθοδος Έψιλον 1993), φυλακίστηκε και εξορίστηκε για πολιτικούς λόγους κατά την διάρκεια της δικτατορίας και έφυγε οριστικά από την Θεσσαλονίκη το 1978 μετά τον μεγάλο σεισμό, όπως και ο Μ.Αναγνωστάκης.
Έχει μεταφραστεί στα ιταλικά, γαλλικά, πολωνικά και στα σέρβικα. Επηρεασμένος απ' την πρώτη μεταπολεμική γενιά, εμφανίζεται με μια ποίηση υπαρξιακή, συναισθηματική και λυρική, προβάλλοντας κάποια διάψευση, καθώς και την αγωνία για την πανανθρώπινη αλλοτρίωση του καιρού μας.
Αφού περιπλανήθηκε εργασιακά στον Πειραιά και στο Βόλο, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα. Είναι συνταξιούχος, αλλά πάντα μάχιμος και συνεπής στον χώρο της πολιτικής και της τέχνης
