Όλοι χθες περιμέναμε εναγωνίως τον αγώνα του Τεντόγλου.
Αυτού του απίθανου τύπου.
Αυτού του αθλητή που στο παρελθόν είπε πως αυτό που κάνει ένας οικοδόμος ή ο φίλος του ο φούρναρης είναι πιο δύσκολο από αυτό που κάνει ο ίδιος.
Η νίκη του σκόρπισε χαρά, όπως άλλωστε και των υπόλοιπων παιδιών που πήραν μετάλλιο.
Τολμώ να πω πως η ανάγκη να βιώσουμε αυτή τη χαρά είναι μεγαλύτερη από άλλες εποχές. Γιατί;
Διότι εδώ και δώδεκα χρόνια ο ελληνικός λαός έχει υποστεί μία αδιανόητη ταπείνωση. Με διάλυση των μισθών, με συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, με αύξηση της χρήσης των ψυχοφαρμάκων, με μία νέα γενιά που κατά εκατοντάδες χιλιάδες έφυγε και φεύγει στο εξωτερικό, με μία ασύλληπτη ακρίβεια που κατατρώει το εισόδημα των εργαζομένων.
Ο Μίλτος είναι ένα βάλσαμο. Μια αίσθηση υπερηφάνειας. Ένα αντίδοτο απέναντι στους διεθνείς οργανισμούς που πέρασαν σαν δρεπανηφόρο πάνω από τον ελληνικό λαό. Απέναντι σε ένα πολιτικό προσωπικό αποτελούμενο από αηδιαστικούς οσφυοκάμπτες. Απέναντι σε μια ελληνική ολιγαρχία παρακμιακή, εθελόδουλη και πάντα αδυσώπητη με τον λαό. Απέναντι σε μια ξεπουλημένη —στην πλειονότητά της— δημοσιογραφία που σε εντεταλμένη υπηρεσία επιχειρεί τη μαζική αποβλάκωση.
Χαιρόμαστε, λοιπόν, και για αυτό. Γιατί ενώ έχουμε υποστεί έναν διαρκές εξευτελισμό νιώθουμε ότι ο Μίλτος με την ύψιστη διάκρισή του εκπροσωπεί ένα λαό. Και δεν αναφερόμαστε στις ανόητες εθνικιστικές απόψεις που μπορεί να βλέπουν μέσα από τις όποιες διακρίσεις την «ανωτερότητα της ελληνικής φυλής». Ούτε πολύ περισσότερο η έννοια του λαού συμπεριλαμβάνει τους εγχώριους δυνάστες. Αυτούς που σπεύδουν να φωτογραφηθούν με πλαστικά χαμόγελα δίπλα στους ολυμπιονίκες.
Ευχαριστούμε, λοιπόν, τον Μίλτο που μας έδωσε λίγη χαρά μέσα σε μία καταθλιπτική δωδεκαετία. Μόνο που δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτό το συναίσθημα παρά πρέπει να το μετασχηματίσουμε σε αισιοδοξία. Αισιοδοξία για το ότι μπορούμε να ανατρέψουμε τη μιζέρια που μας σερβίρανε οι ταγοί του έθνους. Και ο Μίλτος, συνειδητά ή μη, συνεισφέρει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση.
Υ.Γ.: ασφαλώς και η επιτυχία του Μίλτου δεν είναι άσχετη με τον επίσης απίθανο Πομάσκι. Ενός ανθρώπου με ήθος, σεμνότητα, με μεγάλη ιστορία επιτυχιών και με άποψη για τα κοινωνικά δρώμενα. Τους ευχαριστούμε και τους δύο.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
