Δημήτρης Μηλάκας - topontiki.gr
Ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από τον πόλεμο που εξελίσσεται στο Ισραήλ είναι ότι οι ΗΠΑ δεν παίζουν πια μόνες τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Μάλιστα οι παράγοντες που εμφανίστηκαν ως αντίρροπες δυνάμεις της Ουάσιγκτον δεν είναι κατά κύριο λόγο «παγκόσμιες» αλλά περιφερειακές, με φιλοδοξίες για ουσιαστικό ρόλο στον περίγυρό τους.
Η επίθεση της Χαμάς στα ισραηλινά εδάφη, που πυροδότησε τη σκληρή αντίδραση της ισραηλινής πολεμικής μηχανής με τους βομβαρδισμούς στον οικιστικό ιστό της Γάζας και τον θάνατο χιλιάδων αθώων – στην πλειονότητά τους γυναίκες και παιδιά –, μετέτρεψε σε ερείπια κάθε διπλωματικό αποτέλεσμα ισραηλινο-αραβικής συνεννόησης που είχε επιτευχθεί υπό αμερικανική καθοδήγηση και εποπτεία.
Το αίμα που κύλησε και θα κυλήσει καθιστά αδύνατο για τις «δυτικόστροφες» ηγεσίες των αραβικών κρατών να υποστηρίξουν την προσέγγιση με το Τελ Αβίβ, καθώς θα αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα προβλήματα από τους λαούς τους.
Ποιες χώρες είχαν τη δυνατότητα να τινάξουν στον αέρα μια τέτοια διαδικασία δεν είναι δύσκολο να τις διακρίνει κάποιος. Είναι χώρες που διεκδικούν ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης και έχουν τις δυνατότητες (και τη βούληση) να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους με κάθε τρόπο.
Η ειρήνη / τακτοποίηση στη Μέση Ανατολή με «αμερικανικούς» όρους υπονομεύει τα συμφέροντα και τον ρόλο που διεκδικεί στην περιοχή η Τεχεράνη, αλλά και η Άγκυρα, καθώς μια τέτοια «τακτοποίηση» θα εδραίωνε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ήδη πανίσχυρου οικονομικά και στρατιωτικά Ισραήλ. Η επίθεση της Χαμάς λοιπόν και ό,τι την ακολούθησε είναι για Ιράν και Άγκυρα «θείο δώρο».
Για την Τεχεράνη η διαιώνιση του αραβο-ισραηλινού μίσους σημαίνει την «αιώνια» ενασχόληση του Τελ Αβίβ με το «άλυτο» παλαιστινιακό πρόβλημα. Για την Άγκυρα η τρέχουσα ανάφλεξη επιβεβαιώνει τη σημασία και τον ρόλο της καθώς μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στη Δύση μέσω των δεσμών που διατηρεί με τη (σουνιτική) Χαμάς.
Και οι δυο αυτές χώρες, Ιράν και Τουρκία, εμφανίζονται στη διεθνή σκακιέρα αυτόνομες, χωρίς θεμελιώδεις εξαρτήσεις από άλλους ισχυρούς παίκτες, με σχετική αυτονομία στη διαχείριση των ενόπλων δυνάμεών τους και του οπλισμού τους.
Δεν είναι, προφανώς, τυχαίο το ότι, καθώς ανοίγει ένα ακόμη κεφάλαιο αστάθειας στην περιοχή, η Τουρκία ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει στον αμυντικό προϋπολογισμό της για το 2024 περισσότερα από 40 δισεκατομμύρια δολάρια, κάτι που σημαίνει αύξηση κατά 150% σε σύγκριση με τον φετινό.
Αυτά είναι ίσως ψιλά γράμματα για το σπεύδον να προσεγγίσει την Άγκυρα ελληνικό πολιτικό σύστημα, που θεωρεί ότι τα συμφέροντα της χώρας εξασφαλίζονται με επισκέψεις στα σουπερ μάρκετ των δυτικών πολεμικών βιομηχανιών και την απόλυτη πρόσδεση στο άρμα της παραπαίουσας αμερικανικής αυτοκρατορίας…
