Για δέκατη πέμπτη ή δέκατη έκτη φορά, αν και δεν έχει και τόση σημασία, η «τυφλή» εκδίδει καταδικαστική απόφαση εις βάρος της ΟΛΜΕ για κήρυξη απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση μετά από παραγγελία της κυβέρνησης. Είναι η ίδια η «τυφλή» που θέλει να αποφυλακίσει τους αρχηγίσκους της ναζιστικής χρυσής αυγής, που βγάζει σε πλειστηριασμούς τα σπίτια των φτωχών για ελάχιστα χρέη, που διαγράφει χρέη πολλών εκατομμυρίων των πλούσιων και οικονομικά ισχυρών.

Η προσπάθεια που γίνεται από την κυβέρνηση και τους εντολοδόχους της να «εκδοθεί» η δημόσια και δωρεάν παιδεία στις επιδιώξεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας βρίσκει και πάλι ισχυρά αναχώματα αντίστασης από τη βάση των εκπαιδευτικών.

Η κήρυξη απεργίας-αποχής από τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν καταπίνεται με τίποτα. Τους στρίμωξε στον τοίχο και τους οδήγησε σε σπασμωδικές κινήσεις. Μαζί με την κυβέρνηση έχασαν το μπούσουλα και οι λεγόμενες κυβερνητικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που γυρνάνε στα σχολεία και εντελώς «αθώα» νίπτουν τας χείρας τους για όλα τα «δεινά» που θα υποστούν όσοι δεν αξιολογηθούν.

Γι’ αυτό και σκύλιασαν, θεοί και δαίμονες, λυτοί και δεμένοι, διευθυντές και προϊστάμενοι, υπουργοί και πρωθυπουργοί, κανάλια και κυβερνητικοί συνδικαλιστές.

Σπέρνουν τον πανικό για να έχουν δήθεν ήσυχη τη συνείδησή τους. Αλήθεια τώρα; Δεν ξέρουν πως το τέλος της κατρακύλας είναι ο πάτος;

Εκφοβίζουν, εκβιάζουν, απειλούν, χαϊδεύουν τους ημέτερους, επικαλούνται τη «νομιμότητα» προσπαθώντας να φτιάξουν το πορτρέτο της αξιολόγησης στην καθημερινότητα της λειτουργίας του σχολείου.

Όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο άσχημο που τρομάζουν και οι ίδιοι. Η γραφειοκρατία και η κενού περιεχομένου ατομική αξιολόγηση αλλά και η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, προκαλεί χασμουρητά βαρεμάρας που είναι και επίκαιρα και στους «αξιολογητές», τρομάρα τους, και στους αξιολογούμενους.

Έφτασαν στο σημείο να αξιολογούν νεοδιόριστους με «δανεικούς» μαθητές άλλων τμημάτων. Οι δε αξιολογούμενοι ξοδεύουν ένα σκασμό ώρες για να «προετοιμάσουν» τους μαθητές τους για την επιδρομή του νεοεπιθεωρητή σε μια σικέ διαδικασία που μόνο γέλια προκαλεί. Και μετά ας τρέξουμε να καλύψουμε την έτσι κι αλλιώς τεράστια ύλη.

Τα σχολεία έχουν γεμίσει από μάσκες που έπεσαν. Διευθυντές-αξιολογητές, κατέχουν θέση σε ΔΣ σωματείων των εκπαιδευτικών έχοντας διαχωρίσει τη θέση τους και έχοντας κάνει ξεκάθαρη την επιλογή τους που δεν είναι άλλη από το να αποτελούν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης μέσα στα σχολεία.

Το μακρύ εκείνο χέρι που πνίγει κυρίως τους νεοδιόριστους, με τη θηλιά της νομιμοποίησης η οποία αυτοδίκαια θα έπρεπε να είχε γίνει για όλους όσους συμπλήρωσαν διετία από τότε που προσλήφθηκαν.

Όταν οι διευθυντές ρωτάνε υποκριτικά: «τι να κάνω όταν οι συνάδελφοι, ζητάνε να αξιολογηθούν;», πλέον η απάντηση αναδύεται επιβλητική: «απεργία-αποχή αγαπητοί διευθυντές». Ας αφήσουν λοιπόν τις δικαιολογίες. Σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα ελιγμών. Ή με τους συναδέλφους ή με τη διοίκηση.

Πολλά μέλη της κυβέρνησης, εργαλειοποιούν ακόμη και το έγκλημα των Τεμπών για να υποστηρίξουν την ανάγκη της αξιολόγησης ξεχνώντας επίτηδες να πουν πως οι δικές τους επιλογές στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων και το κυνήγι του κέρδους ήταν αυτό που δημιούργησε τις ιδανικές συνθήκες για αυτό που ακολούθησε. Η σύγκρουση των δύο τρένων ήταν θέμα χρόνου.

Σήμερα όσο ποτέ άλλη φορά, οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΟΛΜΕ χαρακτηρίζονται περισσότερο από κρίσιμες.

Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός του συμβιβασμού και του εφικτού πρέπει να ηττηθεί και θα ηττηθεί κατά κράτος. Ή με τα συμφέροντα των εργαζομένων ή με την κυβέρνηση και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Ή με το δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους, ή με τη διάλυση και την κατηγοριοποίησή του.

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ.

Κι ενώ οι δείκτες της οικονομίας ανθίζουν και οι διεθνείς (λ)οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζουν την «πιστοληπτική ικανότητα της χώρας», εμείς καλούμαστε να ψωνίζουμε από τα διάφορα «καλάθια», δίνοντας το δικαίωμα στην κυβέρνηση να μας φέρεται σα να είμαστε «ψώνια».

Βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ όσον αφορά στην αγοραστική μας δύναμη και στο επίπεδο διαβίωσης. Και να σκεφτεί κανείς ότι μπήκαμε στην ΕΕ για να φάμε κάποτε όλοι με χρυσά κουτάλια.

Αποδεικνύεται ότι μπήκαμε στην ΕΕ και εξακολουθούμε να βρισκόμαστε μέσα, για να τρώει το μεγάλο κεφάλαιο και οι γύρω από αυτό, με χρυσά κουτάλια και εκατό μασέλες.

Και μιας και πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, να μην ξεχνάμε το πραγματικό χαρακτήρα της ΕΕ. Ταξικός, αυταρχικός, αντιδημοκρατικός που θέλει να φιμώσει και να εξαφανίσει κάθε φωνή αντίστασης και διαμαρτυρίας.

Μια ΕΕ που αφαιρεί με το «έτσι θέλω» χρυσά μετάλλια πρωταθλητών επειδή ύψωσαν τη σημαία της Παλαιστίνης κατά τη διάρκεια της απονομής, ως ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και τους συμμάχους του.

Μια ΕΕ στην οποία απαγορεύονται συμμετοχές καλλιτεχνών στο πανηγύρι της Γιουροβίζιον επειδή δεν υποτάχθηκαν πλήρως στις οδηγίες της μουγγαμάρας που επιβλήθηκαν στους συμμετέχοντες σε σχέση με τη σφαγή στη λωρίδα της Γάζας.

Μια ΕΕ στην οποία, ακόμα και το ανώδυνο και χωρίς ουσία «χασμουρητό» της Σάττι στη διάρκεια μιας συνέντευξης, εκλαμβάνεται ως μέγιστη πράξη αντίστασης ενάντια στη γενοκτονία που εξελίσσεται εδώ και πολλές δεκαετίες στην Παλαιστίνη. Ακόμη κι αυτό το «χασμουρητό» είναι απαγορευμένο.

Και βαδίζουμε προς τις ευρωεκλογές με τα συστημικά κόμματα να συναγωνίζονται για το ποιο θα συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους χωρίς να λένε κουβέντα για την ΕΕ και το τι εκπροσωπεί και κυρίως για το πόσο διακοσμητικός είναι ο ρόλος του ευρωκοινοβουλίου.

Και να τα βιντεάκια στο τικ τοκ, και να τα σκυλιά των αρχηγών να ποζάρουν, και να οι χοροί τους από τσάμικα μέχρι ζεϊμπέκικα να αποδεικνύουν την αναγκαιότητα ψήφισης των κομμάτων που ηγούνται.

Ευτυχώς υπάρχουν κι εκείνες οι δυνάμεις που δεν έκρυψαν ποτέ τον αντι-ΕΕ προσανατολισμό τους, που δεν φοβήθηκαν ποτέ να αντιπαρατεθούν με τις αντιδραστικές επιλογές της ΕΕ και που επιμένουν πως το συμφέρον των λαών είναι έξω από τους μηχανισμούς της ΕΕ, τώρα και όχι στο απροσδιόριστο μέλλον.

Οι συστημικές δυνάμεις βάλθηκαν να μετατρέψουν τις ευρωεκλογές σε μία άχρωμη, αταξική και απολίτικη μάχη που αφορά μόνο στους διάσημους υποψήφιους των κομμάτων και στους αρχηγούς τους που θα χρεωθούν την όποια εκλογική επιτυχία ή αποτυχία.

Οι αναφορές στις επιπτώσεις των πολιτικών της ΕΕ στις ζωές των λαών προφανώς λείπουν από την ημερήσια διάταξη των συστημικών κομμάτων. Εμείς όμως και μόνο έχουμε τη δύναμη να ακολουθήσουμε το δρόμο των αγώνων, αυτών που οδηγούν σε νίκες και όχι αυτών που αλληθωρίζοντας εκλογικά υποτάσσονται στη συγκομιδή «φρόνιμων» αλλά όχι επικίνδυνων, για το σύστημα, ψηφοφόρων.

Ναι, αυτός ο δρόμος είναι ο δύσκολος. Είναι στενός και δύσβατος αλλά είναι ο μόνος που οδηγεί στο ξέφωτο και όχι στη σκιά και την υγρασία της φυλακής που μας ετοιμάζουν.

Αυτοί, ας παίζουν με το τικ τοκ.