Στον εκπαιδευτικό χώρο, ίσως για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά, έχουμε, το τελευταίο διάστημα, μια αρκετά σοβαρή ένταση των διώξεων. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι διώξεις εναντίον εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ  Πειραιά, της Ε  ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και της ΕΛΜΕ Ημαθίας. Όλα αυτά τα κρούσματα διώξεων (συνολικά  22 συνδικαλιστικές διώξεις εκπαιδευτικών το τελευταίο χρονικό διάστημα) αφορούν ουσιαστικά την ίδια τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα άσκησής της, αν και οι Διευθυντές εκπαίδευσης προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως δήθεν πειθαρχικά παραπτώματα.

Να το ξαναπούμε. Δεν αναφερόμαστε  γενικά σε Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις (ΕΔΕ), σε διώξεις εκπαιδευτικών για το άλφα ή βήτα παράπτωμα. Αναφερόμαστε  συγκεκριμένα σε διώξεις συνδικαλιστών εκπαιδευτικών.

Η περιοχή που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ διώξεων εκπαιδευτικών (μιλάμε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα) είναι η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.

«Παραμένουμε σε μια αγαστή συνεργασία με τις δυο (2) ΕΛΜΕ Πειραιά» έγραφε ο ΔΔΕ Πειραιά σε μια πρόσφατη ανακοίνωση του, αλλά πριν στεγνώσει το μελάνι, υπέγραφε τις διώξεις δύο ακόμα εκπαιδευτικών ακόμα πιο σκληρές συγκριτικά με τις προηγούμενες. Πρόκειται για την παραπομπή στον πειθαρχικό της εκπαιδευτικού  Χρύσας Χοτζόγλου μέλους της ΕΛΜΕ Πειραιά και του αναπληρωτή εκπαιδευτικού  Δημήτρη Χαρτζουλάκη μέλους του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά.

Οι δύο νέες παραπομπές σε πειθαρχικό είναι κομμάτι της βιομηχανίας διώξεων που ξετυλίγεται όλο αυτό το διάστημα.

Να θυμίσουμε ότι η πειθαρχική δίωξη των δυο εκπαιδευτικών συνδέεται με την κινητοποίηση στο σχολείο της εκπαιδευτικού Χρύσας Χοτζόγλου όπου εκφράστηκε μαζικά, από εκπαιδευτικούς και μαθητές, η αντίθεση στην αξιολόγηση.

Πώς προέκυψαν αυτά τα… εγκλήματα; Μα επειδή οι δύο εκπαιδευτικοί υλοποιώντας τη θέληση όλου του κλάδου –όπως έχει εκφραστεί με χίλιους τρόπους- ενάντια στην διαβόητη αξιολόγηση, συμμετείχαν σε κοινή κινητοποίηση με μαθητές του σχολείου ενάντια σε αξιολογική διαδικασία. Μάλιστα, σύμφωνα με το πειθαρχικό «προσχεδίασαν, προαποφάσισαν και οργάνωσαν» την κινητοποίηση αυτή, προκαλώντας… «ψυχολογική συμφορά»! Και χαρακτήρισαν τον επίδοξο επιθεωρητή – αξιολογητή Σύμβουλο «ανεπιθύμητο, ως φορέα», «προκάλεσαν αναστάτωση με φωνασκίες, θόρυβο και συνθήματα που έλεγαν με τους μαθητές». Οι οποίοι μαθητές (άκουσον – άκουσον θράσος) διατύπωσαν την άποψη ότι «η πράξη τους είναι δικαιολογημένη, γιατί όταν ο νόμος δεν είναι σωστός, πρέπει να αγωνιζόμαστε να καταργηθεί»! Ναι, όλα αυτά είναι τεκμήρια εγκλήματος σύμφωνα με τη Διοίκηση.

Αυτή τη φορά η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Πειραιά έχει αναβαθμίσει τη δίωξη και οι εκπαιδευτικοί διώκονται για τη συνδικαλιστική δράση τους με βάση τις αποφάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος ενάντια στην αξιολόγηση με πιο βαριές κατηγορίες από κάθε άλλη φορά. Συγκεκριμένα παραπέμπονται ότι α) συμπεριφέρθηκαν «χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπώς εντός υπηρεσίας β) παρέβησαν «το υπαλληλικό καθήκον» τους και γ) παρέβησαν «το καθήκον» τους «κατά τον Ποινικό Κώδικα».

Είναι χαρακτηριστικό ότι το πόρισμα του πειθαρχικού «πατάει» πάνω στο νομικό πλαίσιο (νόμοι Χατζηδάκη, Γεωργιάδη) που έχει ψηφιστεί το τελευταίο διάστημα και στο πλαίσιο αυτό στοχοποιούνται: «φωνασκίες» και «συνθήματα», μαθητών και εκπαιδευτικών «διατάραξαν την ομαλή λειτουργία του δημόσιου σχολείου» , «διατάραξαν την ψυχική ηρεμία στο σχολείο», «η αξιολόγηση ακυρώθηκε».

Φυσικά μέσα στο πόρισμα της ΕΔΕ αναφέρεται και το «ιερό δικαίωμα» στην αξιολόγηση, που «προφανώς» πρέπει να διασφαλίζεται πάνω από όλα.

Υπό διωγμό, λοιπόν, όποιος «φωνασκεί», διαδηλώνει, όποιος αντιστέκεται με οποιονδήποτε τρόπο, σύμφωνα και με τη σχετικά πρόσφατη διάταξη του ποινικού κώδικα.

Η νέα αυτή δίωξη μόνο μεμονωμένη πράξη δεν είναι. Καθόλου τυχαία, καθώς πρόκειται για μέλη μιας εκπαιδευτικής παράταξης (Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής) που πλέον μετράει 8 διωκόμενους εκπαιδευτικούς μέλη της (εκ των οποίων οι 5 έχουν διατελέσει γραμματείς και μέλη στο ΔΣ της ΕΛΜΕ και ένας είναι μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ).