Δημήτρης Μηλάκας - topontiki.gr
Ο βαρύς τραυματισμός του αστυνομικού από την ευθεία βολή ναυτικής φωτοβολίδας είναι μια ακόμη αφορμή/ ευκαιρία για κάθαρση του χώρου του αθλητικού θεάματος από τον σχετικά αυτονομημένο (από τους συλλόγους) υπόκοσμο που πουλά οπαδηλίκι. Πρόκειται για μια ευκαιρία που και αυτή (μπορεί βάσιμα να στοιχηματίσει κανείς) θα πάει χαμένη.

Όπως έγινε με την «ευκαιρία» του θανάτου του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, του Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια, για να μείνουμε μόνο στα πρόσφατα παραδείγματα, τα μέτρα που (ξανα) εξαγγέλλει η κυβέρνηση δείχνουν ότι ασχολείται με το ζήτημα ευκαιριακά, κάθε φορά που κυλά το αίμα.

Αν η πολιτεία πράγματι σκόπευε να «βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο» κατ αρχήν θα φρόντιζε εξασφαλίσει τους όρους για δίκαιη διεξαγωγή του επαγγελματικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος (την θερμοκοιτίδα του χουλιγκανισμού) και να μην παρακολουθεί (διαχρονικά) τις αλλαγές σκυτάλης στην πασίγνωστη ποδοσφαιρική παράγκα. Η Πολιτεία, παρά το αυτόνομο της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, έχει τρόπους (κι αν δεν τους γνωρίζει υπάρχει πλούσια εμπειρία στο εξωτερικό) να επιβάλλει την τάξη της (σχετικά) δίκαιης διεξαγωγής ενός ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος .

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, ωστόσο, η Πολιτεία θα έπρεπε να έχει ήδη φροντίσει να διαβουλευτεί με τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες, να θέσει το πλαίσιο και τελικά να επιβάλλει τις αποφάσεις που διασφαλίζουν ίσους όρους ανταγωνισμού εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.

Από την πλευρά τους, οι ΠΑΕ θα πρέπει να κόψουν (εξαιρετικά δύσκολο και οδυνηρό εγχείρημα) τον ομφάλιο λώρο με τον οργανωμένο υπόκοσμο, που λειτουργώντας σαν βδέλλα πάνω τους στρατολογεί νεαρούς αφελείς ή «επαγγελματικά» μπάχαλα και δήθεν προσφέρει υπηρεσίες και εκδουλεύσεις στο όνομα- δήθεν- της όποιας φανέλας.

Η αυστηρο-ποίηση των ποινών για τους χούλιγκαν που (δίκαια) αποφάσισε η κυβέρνηση δεν αναμένεται να φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα καθώς οι σκληρές ποινές ουδέποτε και πουθενά δεν μείωσαν το έγκλημα.

Από την άλλη, οι τιμωρίες που ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τις ΠΑΕ (αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, κάμερες, ταυτοποίηση των θεατών που μπαίνουν στο γήπεδο) μοιάζουν με ανακλαστική κίνηση προκειμένου να καλμάρει ο σάλος του τελευταίου αιματηρού περιστατικού και ταυτόχρονα ως μια όχληση (η οποία θα ξεχαστεί όπως τόσες άλλες στο παρελθόν) στις ΠΑΕ να πράξουν αυτά που τους αναλογούν. Μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεση…

Η βία, οπαδική ή γενικότερη, όπως βλέπουμε από τα καθημερινά περιστατικά με πρωταγωνιστές ανηλίκους δεν πρόκειται να κατασταλεί με αστυνομικού χαρακτήρα μέτρα και δρακόντειες ποινές. Αυτό ωστόσο που θα μπορούσε να γίνει είναι να προστατευθεί το άθλιο από κάθε άποψη ποδοσφαιρικό προϊόν της χώρας με τον εξοστρακισμό του υπόκοσμου που το λυμαίνεται.

Αλλά για να ξεκινήσει να γίνεται κάτι τέτοιο προαπαιτούμενο είναι η συνεννόηση του κράτους με τις ΠΑΕ, η οριοθέτηση κοινά αποδεκτών στόχων και η επιβολή ξεκάθαρων και αδιαμφισβήτητων κανόνων για δίκαιη διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Κάτι τέτοιο, προφανώς δεν θα τερματίσει την οπαδική βία (που δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την καθημερινή βία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας) αλλά θα δημιουργήσει τις βάσεις για την ανάπτυξη και εξέλιξη του ελληνικού ποδοσφαιρικού προϊόντος. Όμως, κάτι τέτοιο απαιτεί πραγματικά την ύπαρξη κυβερνητικούς σχεδίου για το ποδόσφαιρο (και τον αθλητισμό εν γένει)και πολιτική βούληση για επί της ουσίας σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα. Κάτι που (και) η σημερινή κυβέρνηση δεν διαθέτει.