Στην είδηση των επιθέσεων της 7ης Οκτώβρη, σύσσωμο το Κράτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και όλος ο εθνικός κορμός καταδίκασαν την επιχείρηση με την ονομασία «Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα» πριν καλά καλά προλάβει να βγάλει διάγγελμα ο Μπίμπι. Σαν να μη φτάνει αυτό, ο πληροφοριακός ζόφος των παραπάνω κατέκλυσε τον κυβερνοχώρο με αισχρή μαύρη προπαγάνδα κατά των «τρομοκρατών της Χαμάς» και των «βιαστών Παλαιστινίων», ενώ αρκετοί τσίμπησαν και το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» μετατράπηκε σε ναι μεν αλλά και καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Έπρεπε το Ισραήλ να ξεκινήσει τη γενοκτονική επιχείρηση «Σιδηρά Ξίφη» και οι νεκροί Παλαιστίνιοι να φτάσουν σε 5ψήφιο νούμερο για να ξυπνήσει ο κόσμος και ειδικά εκείνη η μερίδα του κινήματος που δεν έχει αντιληφθεί ακόμα αν και οι Παλαιστίνιοι είναι καταπιεστές. Οι δε κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ έσκασαν σα βαλλιστικός πύραυλος σε κάποιο κτίριο του Τελ Αβίβ και διαδόθηκαν παντού και παγκοσμίως, αν και θα έπρεπε να αναφέρουμε ότι στον παγκόσμιο Νότο οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν από την 7η Οκτώβρη και συνεχίζονται ασταμάτητα εώς και σήμερα.
Φυσικά όπως ακριβώς διαδόθηκαν οι διαδηλώσεις έτσι διαδόθηκε και η καταστολή -στις χώρες τουπαγκόσμιου Βορρά- με ακραία βία, επιθέσεις από την αστυνομία αλλά και από φασίστες τραμπούκους, ενώ σύμφωνα με μία καταγγελία των Reporters United που παραθέτω παρακάτω, έχει διαδοθεί και η παρακολούθηση των ατόμων με ενεργό ρόλο σε δράσεις υπέρ του Παλαιστινιακού Αγώνα.
Στις 8 Ιουλίου, στον δημιουργικό κόμβο Ρομάντσο στο κέντρο της Αθήνας, η μη-κυβερνητική οργάνωση Vouliwatch πραγματοποίησε σεμινάριο για δημοσιογράφους και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών σχετικά με το δικαίωμα πρόσβασης σε έγγραφα, δεδομένα και πληροφορίες της διοίκησης.
Περί τις 5:30 το απόγευμα, μικρή αντιπροσωπεία της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση προχώρησε σε μια πρωτοβουλία ενημέρωσης των συμμετεχόντων στο σεμινάριο στην αίθουσα του Ρομάντσο, αναρτώντας πανό και διαβάζοντας ένα ψήφισμά τους. Τα παρευρισκόμενα άτομα παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον την παρέμβαση, η οποία συναντά και δικές μας ανησυχίες και συζητήσεις στους κλάδους μας για την ελλιπή, και συχνά στρεβλή, δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων στην Παλαιστίνη από τα ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Μας προκαλεί έκπληξη και ιδιαιτέρως αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι, λίγο μετά την αποχώρησή τους από το Ρομάντσο, οι εκπρόσωποι της συνέλευσης αλληλεγγύης προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ. Θεωρούμε ότι η πρακτική αυτή δεν είναι απλώς καταχρηστική, αλλά και καταφανώς επιλεκτική. Συνιστά πολιτική ενέργεια που βάλλει κατά της ελευθερίας της έκφρασης, της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και της ελευθερίας της ενημέρωσης, ενώ γίνεται σαφές ότι στοχεύει αποκλειστικά πρωτοβουλίες που αφορούν το Παλαιστινιακό.
Η καταστολή αυτού του είδους μας βρίσκει ριζικά αντίθετους και δημιουργεί ιδιαίτερες ανησυχίες για τις ελευθερίες στη χώρα μας, σε μια περίοδο διολίσθησης του Κράτους Δικαίου. Καλούμε την ΕΛΑΣ να σεβαστεί τις θεμελιώδεις ελευθερίες, και την κοινωνία των πολιτών να βρίσκεται σε εγρήγορση για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων και ελευθεριών όλων μας.
Από αναφορές ενός εκ των συμμετεχόντων στην εκδήλωση μαθαίνουμε επίσης ότι ένας ασφαλίτης μπήκε στην αίθουσα προσπαθώντας να αποσπάσει πληροφορίες για τα άτομα ενώ άφησε υπόνοια ότι τα άτομα παρακολουθούνται από την ασφάλεια.
Δεν θα έλεγα ότι είναι πρωτοφανές κάτι τέτοιο, έχει επαναληφθεί κατά την περίοδο του αντάρτικου πόλης, πρώτα από την 17Ν και τον ΕΛΑ, έπειτα από τον Ε.Α. και τους Σ.Π.Φ. Όμως δεν είναι κάτι το σύνηθες και φαίνεται: από τη μαύρη προπαγάνδα κατά της Παλαιστινιακής Αντίστασης, από το ότι το κυβερνών κόμμα έχει αμολύσει μποτάκια και τρολλάκια στο twitter να λοιδορούν και να προσβάλλουν τους Παλαιστινίους με τον πιο χυδαίο τρόπο, από τη βίαιη εκκένωση της κατάληψης της ΝΟΠΕ, τις διαδικασίες απέλασης των συμμετεχόντων, καθώς και ότι έχει μπει στο στόχαστο της ασφάλειας όλη η Παλαιστινιακή Κοινότητα της χώρας.
Ο Ψυχρός Πόλεμος μας δίδαξε ότι η αστική τάξη δύναται να κάνει υποχωρήσεις και παραχωρήσεις σε ορισμένα ζητήματα προκειμένου να κατευνάσει τις μάζες. Αυτά συνήθως ήταν (και μερικά είναι ακόμα) ο συνδικαλισμός και οι κοινωνικές διεκδικήσεις (π.χ. φεμινιστικοί αγώνες). Αυτά ΠΟΤΕ δεν ήταν η εξωτερική πολιτική. Εκεί πέρα η αστική τάξη δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της και καλά θα κάνουν οι πολιτική φορείς της αριστεράς να το καταλάβουν καλά αν θέλουν να λέγονται ακόμα αριστεροί και όχι συνδικαλιστές.
Στην περίπτωση της εξωτερικής πολιτικής η αστική τάξη δεν θα πει «να το συζητήσουμε» αλλά θα απαιτήσει εθνική ενότητα και συγκεκριμένα από τους πολιτικούς φορείς θα ζητήσει να χειροκροτήσουν ή να καταδικάσουν το τάδε ή το δείνα. Στην περίπτωση της ρωσικής ΕΣΕ (ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης), έπρεπε να καταδικαστεί η «εισβολή» ασχέτως με ποιον τρόπο, είτε πρόκειται για «δικτάτορα Πούτιν», είτε πρόκειται για «ιμπεριαλιστική σύγκρουση». Αυτό που δεν έπρεπε να ακουστεί σε καμιά εκ των περιπτώσεων είναι κάτι του τύπου «ο εχθρός είναι στη χώρα μας», πόσο μάλλον όταν αυτή η γραμμή συνοδεύεται από σοβαρή πολιτική και διεθνιστική δράση όπως άλλωστε μας έχουν αποδείξει οι κοινές δράσεις ντόπιων και μεταναστών -εν προκειμένω κυρίως Παλαιστινίων, αλλά δεν είναι οι μόνοι.
Η καταστολή, ιδιαίτερα τέτοιων δράσεων, δεν θα μειώνεται αντιθέτως μόνο θα αυξάνεται μέχρι με κάποιο τρόπο αυτές οι δράσεις να σιγάσουν ώστε να μπορεί το κράτος να παράγει (εξωτερική) πολιτική με την ησυχία του, δίχως να ‘χει στο πίσω μέρος του μυαλού του τον εσωτερικό εχθρό. Επειδή όμως το θέλουν έτσι αυτοί, δεν σημαίνει ότι θα γίνει κι έτσι ούτε ότι θα σταματήσουμε. Με την Παλαιστίνη ως την Λευτεριά!
