Στον αντίποδα εκείνου του ηρωισμού, την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πριν από την Κατοχή και στη διάρκειά της εβγήκε στην επιφάνεια, στην Κέρκυρα, όλος ο εκπεσμός και όλη η ξετσιπωσιά όπου μπορούν να φτάνουν οι συνδικαλιστές-υπηρέτες του αστικού κράτους και μεγαλεργοδοτών ως ποστηρικτές της ταξικής συνεργασίας και, πολύ περισσότερο, οι φασίστες, στρεφόμενοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εναντίον της εργατικής τάξης. Συνδικαλιστής-εγκάθετος από το μεταξικό καθεστώς της ωμής δικτατορίας του Κεφαλονίτη στρατιωτικού και πολιτικού Ιωάννη Μεταξά, που αντιπρόεδρο της δικτατορίας του είχε τον

Κερκυραίο βενιζελικό πολιτικό Κωνσταντίνο Ζαβιτζιάνο, εισηγητή του γνωστού ως «Ιδιώνυμο» νόμου για τη δίωξη των κοινωνικών αγωνιστών το 1929, τοποθετήθηκε από τους Ιταλούς κατακτητές Νομάρχης του νησιού. Επρόκειτο για τον μεταξικό δοτό πρόεδρο του σωματείου φορτοεκφορτωτών του λιμανιού και δοτό πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου των 46 σωματείων της Κέρκυρας Ιούλιο Σκούρα, καθώς δεκάδες δημοκράτες συνδικαλιστές και προπάντων κομμουνιστές είχαν παυθεί από τις θέσεις τους. Άλλος μεταξικός συνδικαλιστής-διευθυντής στην εταιρεία «Ασπιώτη», ο Νίκος Πασιόκας, επίσης διορίστηκε από αυτούς δήμαρχος της Κέρκυρας, σε μιαν ακόμη προσπάθεια προσεταιρισμού και υποταγής της εργατικής τάξης που είχε πυκνώσει τις γραμμές του ΕΑΜ.

Το Εργατικό Κέντρο του νησιού, όπως κοσμίως γίνεται φανερό και στο σχετικό έγγραφο του έτους 1942 με υπογραφή του εγκάθετου Νομάρχη-προέδρου, είχε τεθεί κυριολεκτικά στην υπηρεσία των κατακτητών και εξέφραζε κάθε τόσο, όπως έκαναν και μεγαλοβιομήχανοι πιο διακριτικά, ευχές, συγχαρητήρια και ευγνωμοσύνη στον αποτρόπαιο Ιταλό διοικητή Παρίνι που προωθούσε την πλήρη «ιταλοποίηση» του νησιού και την υπαγωγή όλων των νησιών μας στο φασιστικό ιταλικό κράτος!

Σε συνθήκες αιματηρών διώξεων την Πρωτομαγιά του 1945 έγινε στην Κέρκυρα μεγάλη πορεία που πέρασε, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, απ' το παλαιό λιμάνι και τα Μουράγια της πόλης.

Επικεφαλής του Εργατικού Κέντρου στην πρώτη θέση του ως Γραμματέας του, μετά την εκδίωξη από τους εργάτες των συνδικαλιστών-δοσίλογων των κατακτητών και τη διενέργεια νέων εκλογών, ήταν πια ο κομμουνιστής μηχανικός συνεργείου αυτοκινήτων Γιώργος Τζήλιος, που δεν θ' αργούσε να συλληφθεί και να φυλακιστεί, όπως συνέβη αργότερα και επί Χούντας το 1967. Στη διάρκεια της Κατοχής, σε ψηφοφορία που με μεγάλη επιτυχία οργάνωσε το ΕΑΜ κάτω από τη μύτη των κατακτητών, είχε εκλεγεί εθνοσύμβουλος για τη «Βουλή του Βουνού».

Στη μεγάλη, οργανωμένη απ' το ΕΑΜ -και χτυπημένη με πραγματικά πυρά από κρατικά, παρακρατικά και ΕΔΕΣίτικα όπλα- συγκέντρωση του λαού του νησιού αμέσως μετά την απελευθέρωσή του, τις 11 Οκτωβρίου 1944, όπως μαρτυρεί σχετική γραπτή αναφορά οι εργάτες προσήλθαν οργανωμένα με τη σημαία του Εργατικού Κέντρου τους, καθώς οι δοσίλογοι συνδικαλιστές εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και κρύβονταν. Ένας τραπεζοϋπάλληλος που νωρίτερα ήταν φυλακισμένος στη μαρτυρική νησίδα Λαζαρέτο μεταφερμένος εκεί απ' το στρατόπεδο της Ακροναυπλίας, ο Βασίλης Άνθης, ήταν επικεφαλής της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κέρκυρας που είχε οργανώσει αιματηρή επιχείρηση διάσωσης εγκαταστάσεων της πόλης από σχέδια καταστροφών από τους Ναζί κατά την αποχώρησή τους απ' το νησί. Το 1943 ο λαός της Κέρκυρας είχε απελευθερώσει από το Λαζαρέτο και είχε περιθάλψει φυλακισμένους στο Λαζαρέτο πρωτοπόρους Έλληνες αγωνιστές του εργατικού κινήματος, όπως ο μετέπειτα πρόεδρος του ΚΚΕ καπνεργάτης Απόστολος Γκρόζος.  

Οι εργαζόμενοι στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη επλήρωσαν βαρύτατο φόρο αίματος στη διάρκεια της Κατοχής. Ενώ βασανίστηκε άγρια ο πρώην πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου τους Σοφιανός Βαλεντής, εκτελέστηκαν τελικά από τους κατακτητές και δήθεν «αντιστασιακούς» συνεργάτες τους οι εργάτες-στελέχη σωματείων και του Εργατικού Κέντρου Τάκης Ανδρεάτος, Άγγελος Βέλλας, Νίκος Βλάχος, Χαρίλαος Βοντετσιάνος, Διονύσης Διβάρης, Γρηγόρης Μαλμουζιάν, Ντίνος Παγουλάτος, Στάθης Πατσαλιάς, Σπύρος Σκλαβουνάκης, Γεράσιμος Στεφανίτσης. Μαζί και δύο πρόεδροι του Εργατικού Κέντρου στη διάρκεια του 1944. 

Από τους Γερμανούς ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Σπύρος Μπουρμπούλης.

Από Ναζί και Έλληνες συνεργάτες τους τον Ιούνιο του 1944, οπότε ανέλαβε πρόεδρος ο Μπουρμπούλης, εκτελέστηκε ο επίσης πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χριστόφορος Παπανικολάτος. 

Η επηρεασμένη από σοσιαλιστικές ιδέες εργατική οργανωτική ανάπτυξη στην Κεφαλονιά, σύμφωνα με τον Πετράτο, εκφράστηκε αρχικά στα 1892-1894 με σύνδεση είκοσι ανθρώπων με τον αθηναϊκό σύλλογο του Καλλέργη. Ένα πρώτο άτυπο Εργατικό Κέντρο έκανε την εμφάνισή του τον Μάη του 1910, με τον ράφτη Σπύρο Αρσένη -που θα ταχθεί αργότερα με το ΣΕΚΕ/ΚΚΕ μαζί με συνεργάτες του Μαρίνου Αντύπα- να πρωταγωνιστεί, μαζί με τον Μαζαράκη και τον νομικό Κώστα Δεστούνη που θα αντιμετωπίσει για τον λόγο αυτό δικαστικές διώξεις στην Κέρκυρα. Στα χρόνια 1920-1935 μετά τη σύσταση εργατικών σωματείων, αυτά των οικοδόμων, των αρτεργατών και των τσαγκαράδων του Αργοστολιού, λιμενεργατών, εργατών οδοποιίας και τυρεργατών σε άλλες περιοχές του νησιού ανέπτυξαν διάφορες απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις με πολλά και διαφορετικά αιτήματα. Ξεχώρισε ανάμεσα στους πρωτοπόρους συνδικαλιστές ο πρόεδρος των αρτεργατών Κυριάκος Κυριακάτος. Σε απεργία τους είχαν καταλάβει γέφυρα για να εμποδίσουν κάθοδο απεργοσπαστών. Το 1933 συνελήφθησαν στο Ληξούρι από την Αστυνομία άλλοι απεργοί του κλάδου.

Το 1928, μετά από απεργία των τσαγκαράδων απολύθηκαν τέσσερις πρωτεργάτες της, μεταξύ των οποίων και ο σπουδαίος αγωνιστής-κομμουνιστής τσαγκάρης Γεράσιμος Αντωνάτος που φυλακίστηκε αργότερα και στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας. Ο ίδιος άφησε μια συγκλονιστική περιγραφή για τα βάσανα των οικοδόμων της Κεφαλονιάςπου έφτιαξαν το σωματείο τους το 1928 με επικεφαλής τον Νίκο Μηλάτο: «Οι οικοδόμοι ήταν κάτω από τη βαριά καταπίεση των εργολάβων (...) Ούτε οχτάωρο, ούτε ταμείο ασφάλισης, ούτε γιατρός, ούτε φάρμακα, ούτε σύνταξη (...) Όλα δουλεύονταν με το χέρι και τον ώμο (...) Αυτοί οι εργάτες δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο». Η απάντηση που πήραν κάποιοι όταν ζήτησαν από κατασκευαστικό γραφείο καλύτερο μεροκάματο ήταν «Αν θέλετε κάτσετε, αν θέλετε φύγετε παλιομπολσεβίκοι»!

Το Εργατικό Κέντρο Αργοστολιού, το πρώτο στο νησί με «ψυχή» του τα σωματεία οικοδόμων και τσαγκαράδων, πρωτοστεγάστηκε στην πλατεία Καμπάνας. Αλλά οι εργάτες αντιμετώπιζαν απειλές για φυλάκιση, για εξορία! Το 1928, σε μια νέα προσπάθεια, συγκροτήθηκε πια το Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς - Ιθάκης. Τρία χρόνια μετά, το 1931, στελέχη του εκτοπίστηκαν έξω απ' το νησί. Με απειλές και βία όλα τα σωματεία και το Εργατικό Κέντρο πέρασαν στον βάρβαρο έλεγχο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά το 1936. Αλλά ο αγώνας και τότε και την περίοδο της Κατοχής, όταν οι κατακτητές εγκατέστησαν στο Εργατικό Κέντρο τους μεταξικούς συνδικαλιστές, δεν έπαυσε! Τον Ιανουάριο του  1944 αναδείχθηκε δημοκρατική-αγωνιστική διοίκηση του Κέντρου με επικεφαλής τους ΕΑΜίτες Χριστόφορο Παπανικολάτο και Αντώνη Τζουγανάτο που αγωνίστηκε για την επιβίωση του εργατόκοσμου.

Το 1945 έγινε πραγματική «λεηλασία» σε εργατικά αρχεία του νησιού, όπως βεβαιώνει το σχετικό έγγραφο του σωματείου αρτεργατών της Κεφαλονιάς. Λίγα πράγματα διασώθηκαν για τη δράση του, ενώ ήταν από τα παλαιότερα του νησιού.

Μέσα από τους αγώνες εκείνης της περιόδου αναδείχθηκε στην Κέρκυρα η κορυφαία ίσως Επτανήσια αγωνίστρια εργάτρια-συνδικαλίστρια των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Γιολάντα Σκέμπρη το όνομά της.

Δούλευε σε μεγάλο εργοστάσιο ταπητουργίας Βρετανού προξένου στα Επτάνησα. Πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων σ' αυτό. Το 1967 οδηγήθηκε στη Γυάρο. 

Το σωματείο των οικοδόμων που έχτισαν τη σύγχρονη Κέρκυρα και αποτέλεσε επί δεκαετίες μετά τον Μεγάλο Πόλεμο μέχρι και το 1980 την ισχυρότερη λαϊκή συνδικαλιστική δύναμη του νησιού, με μοναδικές σε όγκο διαδηλώσεις πριν τις ξεπεράσουν αυτές των ξενοδοχοϋπαλλήλων, είναι παλαιότερο απ' όσο γνωρίζαμε. Ιδρύθηκε, όπως βεβαιώνει σφραγίδα του, το 1918. Ονομαζόταν «Σύνδεσμος τεχνιτών και εργατών οικοδομών».  Το 1945 έλαβε τρόφιμα από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό για τα μέλη του.

Ανάλογη βοήθεια είχε ζητήσει τότε, μαζί με άλλα σωματεία, το σωματείο οδοκαθαριστών.

Αρχειακά υλικά του Εργατικού Κέντρου, όπως βεβαιώνει το έγγραφο αυτό του σωματείου συνταξιούχων αρτεργατών που είχε ιδρυθεί το 1936, είχαν καταστραφεί το 1943 από τους χιτλερικούς βομβαρδισμούς.

Σε συνθήκες βίας, ακόμη και η διανομή ειδών βοήθειας του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, όπως υπονοεί σαφώς το έγγραφο του σωματείου μακαρονοποιών, γινόταν με κριτήρια νομιμοφροσύνης, αδιαφανώς.

Το ΕΑΜ της Κέρκυρας, όπως μαρτυρεί και το φύλλο της εφημερίδας του «Φωνή του Λαού» με ημερομηνία 19 Δεκεμβρίου 1945 και διευθυντή τον σκοτωμένο από κρατικά πυρά το 1946 Αλέκο Πρίφτη, συνέχισε να μάχεται θέτοντας στην πρώτη γραμμή των αγώνων του τα προβλήματα και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Ανέρχονταν σε 3.600, τότε, οι άνεργοι εργάτες και εργάτριες. Πολλή η φτώχεια, η γύμνια, η πείνα, πρώτ' απ' όλα για τα 10.000 περίπου μέλη αυτών των οικογενειών. Αλλά με βία υπηρετών τοπικού μεγιστάνα του χρήματος και προδοτών της Εθνικής Αντίστασης «ο λαός και η πρωτοπορία του, η τιμημένη εργατιά, ήταν ο μεγάλος εχθρός»!

Η Αστυνομία απαγόρευε, όπως προκύπτει από σχετικό υπόμνημα στο υπουργείο Εργασίας,  ακόμη και την πραγματοποίηση σύσκεψης των σωματείων.

Μερικά χρόνια αργότερα, στις συνθήκες απηνούς διωγμού της ελεύθερης συνδικαλιστικής έκφρασης, το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι στα αρχεία του έχει εντοπιστεί έγγραφο-επίσημο κείμενο της CIA, είχε ποικίλους δεσμούς άσχετους και εχθρικούς προς τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Στις μέρες μας, φίλες και φίλοι, η Πρωτομαγιά και ο Μάης όλος είναι όχι μόνο γενικά στην Ελλάδα, αλλά και ειδικότερα στα Επτάνησα, για επιπλέον ιδιαίτερους λόγους, μέρα και μήνας μνήμης θυσιών και υπόσχεσης αγώνων.

Επτανήσιοι εργάτες και υπάλληλοι ήταν πέντε από τους 200 κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που οι Ναζί εκτέλεσαν στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944:

Ο εικονιζόμενος Κώστας Χυτήρης. Κερκυραίος, από το χωριό Κουραμάδες, δάσκαλος. Οδηγήθηκε για εκτέλεση ύστερα από 2.750 συνεχόμενα μερόνυχτα εγκλεισμού του σε φυλακές, τόπους εξορίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης κρατουμένων στην Ανάφη, την Ακροναυπλία, τη Λάρισα, το Χαϊδάρι. Ήταν μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας των δασκάλων. Έζησε 38 χρόνια.  

Ο Κώστας Τζωρτζάτος. Κεφαλονίτης, από τη Σάμη. Μαραγκός. Υποψήφιος βουλευτής στην Αχαΐα, όταν δούλευε εκεί. Έζησε 37 χρόνια.  

Ο Βασίλης Φίλιππας ή Ταμπάνος. Λευκαδίτης. Ιδιωτικός και τραπεζικός υπάλληλος. Το 1932 εξορίστηκε για πρώτη φορά στον Άη Στράτη. Το 1936, πριν συλληφθεί και φυλακιστεί κι εξοριστεί ξανά στη Λευκάδα, την Ανάφη, την Πύλο, την Ακροναυπλία, τη Λάρισα και το Χαϊδάρι, είχε αναλάβει δημοσιογραφικά καθήκοντα στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης». Έζησε 51 χρόνια.  

Ο Γιώργος Θεοφιλόπουλος. Κεφαλονίτης. Λογιστής. Ήταν δεσμώτης στην Ακροναυπλία. Έζησε 32 χρόνια.

Ο εικονιζόμενος Παντελής Ζησιμάτος. Κεφαλονίτης εργαζόμενος, από το χωριό Κοντογουράτα Θηναίας. Από τον Αύγουστο του 1936 μέχρι την εκτέλεσή του ήταν συνεχώς εξόριστος και δεσμώτης στην Ψυτάλλεια, την Ανάφη, την Ακροναυπλία, το Χαϊδάρι. Έζησε 32 χρόνια.

Πέντε από εκείνη την ανυπότακτη πάστα ανθρώπων που εξακολουθούν να βγάζουν τα νησιά μας: όνομα και πράγμα αγωνιστές για τα δίκαια της εργατικής τάξης και όλου του λαού, κομμουνιστές, μαχητές για τη Ζωή και όλα όσα δικαιούμαστε. Πριν τους στήσουν στον τοίχο οι Ναζί εκείνη την πιο αιματοβαμμένη ελληνική Πρωτομαγιά του 1944, τους είχαν κάνει τον βίο αβίωτο οι Έλληνες κρατούντες της εποχής που τους παρέδωσαν κιόλας, τελικά, στους κατακτητές.

Στην Κεφαλονιά έχουμε, επιπλέον, έναν άλλο ιδιαίτερο σημαντικό λόγο να τιμούμε δεόντως εκείνη την ιερή στον αιώνα τον άπαντα ματωμένη Πρωτομαγιά του 1944. Την ίδια μέρα οι Ναζί εκτέλεσαν στο Αργοστόλι τους αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ Ερωτόκριτο Μπάλλα, Αριστομένη Μιχαλάτο, Γιάννη Μουρίκη, Δημήτρη Μπάλλα, Γιάννη Γρηγοράτο και Πέτρο Μιχαλάτο.

Ο τελευταίος, ο εικονιζόμενος εδώ σε μικρότερη ηλικία, ήταν μόλις 18 ετών και είχε συλληφθεί, όπως και άλλοι αγωνιστές, στο μαρτυρικό χωριό Μουζακάτα Σάμης. Ο Λουκάτος, συγκρατούμενός του τότε, διέσωσε τούτο το γεγονός: «Από το διπλανό κελί έβγαλαν το ηρωικό παλικάρι Πέτρο, που πέρασε μπροστά από το δικό μου κελί κρατώντας το μπόγο με τα προσωπικά του πράγματα και περπατώντας δύσκολα γιατί υπέφερε από το πόδι. Περνώντας μπροστά από το κελί μου κοντοστάθηκε, με κοίταξε μέσα από το φεγγίτη της πόρτας του κελιού και φώναξε...». Να τι: «Είμαι περήφανος γιατί γεννήθηκα Έλληνας και γιατί πεθαίνω ΕΠΟΝίτης».

Μάη μήνα, σαν τη Μέρα του φετινού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς πριν από εβδομήντα οκτώ χρόνια, τις 6 Μάη του 1943, έπεσε νεκρός στη Λευκίμμη από πυρά των Ιταλών κατακτητών ο πρωτοπόρος ναυτεργάτης αγωνιστής Οδυσσέας Κοτινάς, εξόριστος νωρίτερα στην Ανάφη.   

Μήνα Μάη, το 1947, στο κερκυραϊκό νησάκι Λαζαρέτο, στον πιο ένδοξο ίσως τόπο εργατικής γενναιότητας και περηφάνειας σ' όλα τα Επτάνησα, εγκαινιάστηκαν οι δεκάδες εκτελέσεις εργατών κυρίως και άλλων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, κομμουνιστών πολιτικών κρατούμενων στις φυλακές της Κέρκυρας, με πρώτο θύμα τον 23χρονο Πολύβιο Κολοβό. Τον Μάη του 1948 εκτελέστηκαν εκεί τις 10 του μηνός ο 32χρονος Γιώργος Βασιληάς, ο 27χρονος Γιώργος Κατσιμίχας, ο 32χρονος Παναγιώτης Ταξιάρχης. Τον Μάη του 1949 εκτελέστηκαν εκεί τις 4 του μηνός ο 25χρονος Κοσμάς Κυριακίδης και τις 16 του μηνός ο 45χρονος Μιχάλης Γιαννάτος, ο 22χρονος Παναγιώτης Κελεμπεσιώτης, ο 36χρονος Γεράσιμος Μοντεσάντος, ο 45χρονος Κώστας Μπάλλας, ο 21χρονος Θεόδωρος Παπαδημητρίου, ο 45χρονος Νίκος Χαλδάς, ο 33χρονος Αλέκος Χιόνης.  

Έναν Μάη πριν από ογδόντα πέντε χρόνια, το 1936, όταν ξεσηκώθηκε η εργατική τάξη στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα στη Μακεδονία και μετά σε όλη τη χώρα, έγινε ο μεγαλύτερος ίσως από ποτέ ίσαμε σήμερα εργατικός-λαϊκός ξεσηκωμός στα Επτάνησα για τα δίκαια της εργατικής τάξης και του λαού. Οι κινητοποιήσεις αγκάλιασαν λίγο-πολύ όλα τα νησιά και ο σηκωμός ειδικότερα στην Κέρκυρα, με λαϊκή συμμαχία εργατών και υπαλλήλων, αγροτών κι επαγγελματιών, λαού και νεολαίας, οδήγησε σε τεράστια συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης, όπως είχε υπολογιστεί, σχεδόν, 12.000 διαδηλωτών. Την Τετάρτη 13 του Μάη 1936 είχε γίνει «παλλαϊκή απεργία» και διαδήλωση, με συγκρούσεις με την Αστυνομία, όπως είχε γράψει ο «Ριζοσπάστης». Δεν υπήρξε νεκρός, αλλά η διαδήλωση δεν ήταν αναίμακτη. Καταμετρήθηκαν, τελικά, 27 τραυματισμένοι διαδηλωτές. Ακολούθησαν την επόμενη μέρα Πέμπτη 14 του Μάη 1946 νέα πανεργατική απεργία, νέα πορεία, νέες έντονες συγκρούσεις με την Αστυνομία, με πολλούς νέους τραυματισμένους διαδηλωτές.       

Την Πρωτομαγιά του 1942 μαθητές γυμνασίων, κυρίως του Αργοστολιού, είχαν προχωρήσει σε αποχή από τα μαθήματα και πολλοί οδηγήθηκαν από τον κατακτητή σε κρατητήρια επειδή τραγουδούσαν πρωτομαγιάτικα και πατριωτικά τραγούδια.

Η Πρωτομαγιά και ο Μάης, λοιπόν, για πολλούς λόγους είναι έννοιες πολύ στενά δεμένες με τα Ιόνια νησιά μας από πολύ παλιά.

Είναι ευτύχημα το ότι αρκετοί εκπαιδευτικοί στα νησιά μας, όπως και στα άλλοτε μέρος της Επτανήσου μακρινά Κύθηρα, στο χωριό Ποταμός, οργανώνουν μαθητικούς διαγωνισμούς με θέμα «Εργατική Πρωτομαγιά». Από μικρούς μαθητές του χωριού αυτού προέρχεται η ζωγραφιά/δημιουργία της φωτογραφίας με στίχους από το ξεχωριστό σολωμικό ποίημα «Πρωτομαγιά» για τη χάρη της. Συμπλήρωσε άλλες δημιουργίες, διεκδικητικές και άλλες για έναν Κόσμο χωρίς πολέμους, με τους λαούς συναδελφωμένους, σε διαγωνισμό το 2018.

Πλούσια, πολύμορφη, φίλες και φίλοι, είναι πραγματικά και η πνευματική δημιουργία στα Επτάνησα για την Πρωτομαγιά, από όλες τις απόψεις.

Θα αρκεστούμε να προσθέσουμε ότι το 1926 

στο ίδιο το Σικάγο των ΗΠΑ, τον τόπο της θυσίας την Πρωτομαγιά του 1886, ένας σπουδαίος Κερκυραίος συνθέτης με κεφαλονίτικες ρίζες, ο Σπύρος Μπεκατώρος -που οι «New York Times» είχαν αφιερώσει στήλες τους στον θάνατό του- είχε μελοποιήσει, είχε διασκευάσει κι ενορχηστρώσει εκ νέου τη «Διεθνή» των Εργατών.

Μαζί με τη «Διεθνή» ο Μπεκατώρος είχε διασκευάσει κι ενορχηστρώσει εκ νέου τα εργατικά και επαναστατικά τραγούδια «Η Κόκκινη Σημαία», «Το Τραγούδι στη Δουλειά», «Πένθιμος Ύμνος», «Η Κόκκινη Παντιέρα» και «Πρωτομαγιά». Οι μελοποιήσεις αυτές του Μπεκατώρου είχαν συμπεριληφθεί το 1926 σε έκδοση Ελλήνων μεταναστών εργατών στην πόλη όπου το 1886 «γεννήθηκε» με αίμα η Εργατική Πρωτομαγιά. Η έκδοση αυτή έφερε τον τίτλο «Εργατικά Τραγούδια» και κυκλοφόρησε στο Σικάγο πριν από 95 χρόνια. Αναζητούνται οι μελοποιήσεις εκείνες.

Ίσως όμως στα νησιά μας, στις εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά, ακουστεί η ένδοξη «Διεθνής» σε μια νέα, πολύ σύγχρονη μελωδική εκδοχή που ένας Επτανήσιος γιος οικοδόμου, αναγνωρισμένος συνθέτης, ενοχηστρωτής και μαέστρος επίτιμος αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής «Μάντζαρος» της Κέρκυρας, «έγραψε» το 2018. Ο Κερκυραίος Σπύρος Μαυρόπουλος είναι αυτός και εμπνεύστηκε τη δημιουργία του από την περίφημη διασκευή της «Διεθνούς» που είχε παρουσιάσει πριν από δεκαετίες ο κορυφαίος μαέστρος όλων των εποχών Αρτούρο Τοσκανίνι. Ούτως ή άλλως στους επικείμενους γιορτασμούς, εκατό χρόνια από τότε που οι Κερκυραίοι εργάτες γιόρταζαν την «πολύανθη» Πρωτομαγιά με τη «Διεθνή», ο υπέρτατος αυτός Ύμνος θ' αντηχήσει και πάλι στα νησιά μας. 

Σαν βροντή!

Ελπιδοφόρα! 

ΑΛΕΚΟΣ ΠΡΙΦΤΗΣ

Για να διαβάσετε το Α΄ μέρος πατήστε ΕΔΩ

Για να διαβάσετε το Β΄ μέρος πατήστε ΕΔΩ

Για να διαβάσετε το Γ΄ μέρος πατήστε ΕΔΩ

Για να διαβάσετε το Δ΄ μέρος πατήστε ΕΔΩ

* Το εικαστικό έργο στην κορυφή του θέματος είναι του Κερκυραίου ζωγράφου Σπύρου Κουρσάρη και τιτλοφορείται «Το πέταγμα».