Κάποτε, με υπόδειξη του παθολόγου μου, επισκέφτηκα γαστρεντερολόγο που διέθετε πολύ σύγχρονα ηλεκτρονικά όργανα εξέτασης.

Με καλωσόρισε στο εργαστήριο του κι αφού μου ζήτησε να του μιλήσω για το πρόβλημά μου, άρχισε να μου περιγράφει τη χρήση των διαφόρων ενδοσκοπικών οργάνων.

Κλείνοντας την ξενάγηση μου ζήτησε να αποφασίσω κάποια στιγμή ποια από τα μηχανήματα θα επέλεγα για εξετάσεις και να επικοινωνήσω για νέο ραντεβού.

Είχα επισκεφθεί γαστρεντερολόγο ο οποίος δεν με άγγιξε κλινικά καθόλου. Πλήρωσα 50 ευρώ "επίσκεψη" κι έφυγα αρκετά προβληματισμένος.

Ειχα διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο της γαστρεντερολόγου G.Enders "Η Κρυφή Γοητεία του Εντέρου". Από τον "Αναγνώστη" (βιβλιοπωλείο) αγοράζω το βιβλίο και επιστρέφω στο ιατρείο κάνοντάς το δώρο στο γιατρό με την αφιέρωση "Για να μη σας απορροφήσουν τα μηχανήματα και για να μη ξεχνάτε τον επισκέπτη/ασθενή", με το όνομα μου. Το έδωσα στη γραμματέα του κι έφυγα.

Δεν ξαναπήγα στο γιατρό. Ούτε εκείνος επικοινώνησε μαζί μου...

Αυτή την ιστορία μου έφεραν στο προσκήνιο αυτά που ο Υπουργός Ψηφιακής "Παιδείας" ετοιμάζει για τα σχολεία. Λέτε η χειρονομία μου να λειτούργησε ως επιμόρφωση ευαισθητοποίησης; Εάν την εκλάμβανε ως τέτοια, μάλλον, θα μου είχε τηλεφωνήσει. Προφανώς, δεν το έχει διαβάσει...

Όσο για τις αίθουσες διδασκαλίας των σχολείων μας, σε αυτές θα καταργηθεί το προνόμιο της "πρόσωπο με πρόσωπο" επικοινωνίας και συνάντησης μαθητών/τριών και δασκάλων