Τον ξέρουμε τον ένοχο και είναι γνωστή η αιτία

Αναμφίβολα το δημογραφικό είναι μια μάστιγα που έχει σοβαρές παρενέργειες και στην εκπαίδευση. Όμως το λουκέτο στα σχολεία είναι και  αποτέλεσμα της γενικότερης πολιτικής φτωχοποίησης του λαού της ερήμωσης της υπαίθρου και  των σκληρών περικοπών που εφαρμόζουν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Η συρρίκκνωση του σχολικού δικτύου που πολλαπλασιάζει τα εμπόδια για τους τη μόρφωση των μαθητών από τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις και στρώματα και τις απομακρυσμένες περιοχές τη χώρας.  Αν ήθελε η κυβέρνηση να στηρίξει τη δημόσια εκπαίδευση μπορούσε να το αξιοποιήσει για μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και υλοποίηση των αιτημάτων της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων είναι ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών στο πλαίσιο της «Έκθεσης Πισσαρίδη» (η οποία ως γνωστόν προτείνει μαζικές συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων) αφετέρου στο πλαίσιο των ανάλογων κατευθύνσεων του Υπουργείου Παιδείας με σκοπό την παραπέρα συμπίεση των δημόσιων δαπανών για την εκπαίδευση. Στην ατζέντα της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται η αντιμετώπιση των μεγάλων εκπαιδευτικών κενών. Να επισημάνουμε ότι την τρέχουσα σχολική χρονιά οι προσλήψεις των αναπληρωτών ξεπέρασαν τις 48.000.

Η «Έκθεση» Πισσαρίδη που υλοποιείται βήμα βήμα προωθεί συγχωνεύσεις σχολείων, αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών και νέες διαδικασίες κατανομής της κρατικής χρηματοδότησης στις σχολικές μονάδες, ώστε να συνδεθούν με την επίτευξη εκπαιδευτικών στόχων τα 13.000 σχολεία, οι περίπου 1,4 εκατ. μαθητές και οι περίπου 180 χιλιάδες μόνιμοι και αναπληρωτές εκπαιδευτικοί

Το σημαντικότερο βέβαια είναι η νέα αντιπαιδαγωγική και αντιεκπαιδευτική συνθήκη που επιχειρεί να ναρκοθετήσει τη λειτουργία των σχολείων. Υποβαθμίζουν τις συνθήκες μάθησης για όλους τους μαθητές/τριες και κυρίως αποστερούν από τους μαθητές/τριες με αναπηρίες ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και ειδικές μαθησιακές δυσκολίες την ισότιμη ένταξή και κοινωνικοποίηση τους στο σχολικό περιβάλλον και την απρόσκοπτη πρόσβαση τους στην γνώση.  Επιπλέον, καταπατάται το δικαίωμα των μαθητών να πηγαίνουν στο σχολείο της γειτονιάς τους, προσθέτοντας κι άλλες δυσκολίες στην ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον και στις οικογένειές τους για την  μετακίνησή τους. Διαλύουν τον προγραμματισμό των σχολείων, που ήδη είχαν λάβει υπόψιν τους τις αποφάσεις που ανακαλούνται, ενώ πυροδοτούν ατελείωτες μετακινήσεις εκπαιδευτικών που θα κριθούν υπεράριθμοι και θα εξαναγκαστούν να αλλάξουν σχολείο. Είναι οι ίδιοι που μας μιλούν για «συμπερίληψη», για «εξατομικευμένη διδασκαλία», για την έξαρση του bullying, που ισχυρίζονται ότι «με την αξιολόγηση τα σχολεία θα γίνουν καλύτερα».

Οι συγχωνεύσεις του 2011

Τότε, η Α. Διαμαντοπούλου είχε προχωρήσει σε συνενώσεις 1.933 σχολείων για τη δημιουργία 877 νέων σχολείων. Σε επίπεδο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, 1.523 σχολεία συνενώθηκαν σε 672 σχολεία και σε επίπεδο δευτεροβάθμιας 410 σχολικές μονάδες συνενώθηκαν σε 205 σχολεία. Οι αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα καθαρή μείωση των θέσεων εκπαιδευτικών κατά περίπου 2.000, 75% σε νηπιαγωγεία και δημοτικά και οι υπόλοιπες σε επίπεδο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.